Το
εγώ δεν χωράει στον παράδεισο.Το εγώ μας εξόρισε από αυτόν..Εκείνο είναι που διαλύει τις οικογένειες που σκοτώνει
τις κοινωνίες που δεν αφήνει κανένα όμορφο και ζωντανό πλασμα να καρποφορήσει.
Κι
ο Χριστός και οι Αγοί του μίλησαν για την ταπείνωση σαν φάρμακο και σαν
θεραπεία από το σαράκι και το δηλητήριο του εγωισμού.
Πόσοι
πατερικοί λόγοι δεν αναφέρθηκαν στη μεγάλη πληγή του εγωισμού;Πόσα παραδείγματα από την αγία
ζωή τους δεν μας μίλησαν για αυτήν τη μεγάλη αμαρτία.
Υπάρχει
καλό εγώ;
Πριν
λίγες μέρες άκουσα μία πολύ όμορφη ιστορία.Σημερινή.Όχι από τις παλαιές εκείνες
των πατέρων ,αλλά από τις καινούργιες ,τις σύγχρονες ,τις γραμμένες στη δική
μας καθημερινότητα.
Μου
έλεγε λοιπόν κάποιος πριν λίγες ημέρες.
«Ήμουνα
στο Αγιον όρος.Είχε τελειώσει η αγρυπνία της Κοιμήσεως της θεοτόκου σε κελλί
στο Άγιον Όρος και είχε η ακολουθία απολύσει.Οι ιερείς,οι μοναχοί και οι λαικοί
μετά το κέρασμα πέρασαν στην τράπεζα για το φαγητό.Είχε προηγηθεί η νηστεία του
Δεκαπενταύγουστου και το ψάρι που ο μάγειρας είχε φτιάξει έμοιαζε δώρο ακριβό
.Ο διαβαστής διάβασε την προσευχή και καθήσανε .
Είχε
ο καθένας την κουμπάνια του μπροστά του και στη μέση του φαγητού υπήρχε ένα
μικρό πιάτο με κομμένο τυρί, να παίρνει ο καθένας για τον εαυτό του .Όλα καλά.
Θεώρησα
το λοιπόν πως σπίτι μου ήμουνα,και πήρα το πηρούνι και έκοψα λίγη φέτα.Το
κομμένο τυρί με τρόπο αδέξιο, τάραξε τον τραπεζάρη που χωρίς καν να δει ποιος
το έκανε, φώναξε δυνατά
-Ποιος
το έκανε αυτό;
Και
τότε... πριν απαντήσω γύρισε ο διπλανός μοναχός και λέει στον τραπεζάρη μοναχό.
-Εγώ
αδελφέ μου ευλόγησον.
Ο
τραπεζάρης ημέρεψε και συνέχισε να επιστατεί τη διακονία του.»
Μόλις
άκουσα την ιστορία σκέφτηκα.Ε ναι λοιπόν υπάρχει και το καλό «εγώ». Ένα εγώ που
έχει μέσα του αγάπη και κατανόηση.
Αυτό
που σε ταπεινώνει και σε φτάνει στα
κράσπεδα του Θεού.