Έζησε κοντά μας άνθρωπος με ακατάσβεστη πνευματική δίψα που λεγόταν Παναής.
Δεν είχε σχήμα μοναχικό, και ζούσε ασκητικά.
Δεν ήταν κληρικός, και πονούσε τον λαό.
Δεν είχε πτυχία, και καθοδηγούσε μορφωμένους.
Πατούσε στη γη, και μας μετάγγιζε ουρανό.
Ψηλαφούσε τον Θεό, και γνώριζε σε βάθος τα ανθρώπινα.
Ακολούθησε τον δρόμο της αγαμίας από αγάπη προς τον Χριστό, και ένωνε διχασμένα ανδρόγυνα.
Νήστευε σαν ερημίτης, και δεν απέρριπτε τους αδυνάτους.
Ζούσε τον Θεό στην καρδιά του, και μετέδιδε σ’ όλους τη χάρη Του την επουράνια.
Στις 30 Δεκεμβρίου 1989, στις 3.15 το πρωί, όταν ο κόσμος κοιμόταν μέσα στο σκότος της νύκτας, ο παππούς Παναής αναγεννάτο ώριμα και τέλεια στον κόσμο του Φωτός, όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός».
Μετέβαινε από τον θάνατο στη ζωή, για να συνεχίσει πιο έντονα αυτό που ζούσε μ’ ολόκληρη την ύπαρξή του: τον πόθο της ατέλευτης χαροποιού ένωσης με τον Θεό και εν Αυτώ με τον κόσμο ολόκληρο, τον κατεξοχή ακαταμάχητο πόθο, που είναι έκφραση καιομένης από αγάπη καρδίας.
Και μεις, μένουμε ακόμα στον «κόσμον τούτον της βασάνου»,
Πηγή: Πρεσβ. Ανδρέα Αγαθοκλέους. Εμπειρία Αγιότητος. Ταπεινή καταγραφή του βίου, της θαυμαστής πολιτείας και των θεοπνεύστων λόγων του παππού Παναή από τη Λύση. Έκδοση Ορθόδοξο Πνευματικό Κέντρο Αγίου Γεωργίου Μακρή. Λάρνακα 2005