Αθανάσιος Στογιαννίδης, Επίκουρος Καθηγητής
Σχολικής Παιδαγωγικής και Διδακτικής Μεθοδολογίας του Μαθήματος των
Θρησκευτικών – Τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ
Γνωρίζω
πολύ καλά ότι οι υπερβολές, οι ρητορείες και οι κολακείες δεν εξέφραζαν
διόλου τον μακαριστό ιεράρχη. Όλα αυτά ήταν πράγματα που επεδίωκε να τα
αποφεύγει. Και ενίοτε, εκεί όπου έκρινε ότι η σιωπή ήταν προτιμότερη
από τα λόγια, προσέφερε στον συνομιλητή του ένα αφοπλιστικό χαμόγελο!
Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να σεβαστούμε τη μνήμη του είναι τελικά η
σιωπή. Άλλωστε, η γλώσσα, σε τέτοιες στιγμές, αδυνατεί να αρθρώσει λόγο!
Η απρόσμενη κοίμησή του όμως μας έχει συγκλονίσει όλους, όσους νιώσαμε
την πατρική του αγκάλη!
Πηγή : Πεμπτουσία
Η καρδιά μας διακατέχεται από
συναισθήματα υιικής αγάπης προς το πρόσωπό του, και έτσι νιώθουμε την
ανάγκη, δειλά-δειλά, να συλλαβίσουμε λίγα πράγματα, φέρνοντας στο νου
μας θύμισες που θα μείνουν ανεξίτηλες.
Πώς μπορώ να ξεχάσω την τόσο όμορφη
θεολογική συζήτηση που είχαμε κάποτε σχετικά με το μυστήριο της
ιεροσύνης και την ιερατική κλήση. Θυμάμαι, λοιπόν, ότι του είχα κάνει
την εξής επισήμανση: πως ένας νέος δυσκολεύεται να προσχωρήσει στις
τάξεις του κλήρου, όταν συναισθάνεται πως είναι ανάξιος για μία τέτοια
διακονία. Τότε προσπαθώντας εκείνος να ανασκευάσει το επιχείρημά μου
αυτό, απάντησε με ευθύτητα και αμεσότητα: «Στα μάτια του Θεού καταξιωνόμαστε μέσα από την αναξιότητά μας!»
Και τούτα τα λόγια ξεπήδησαν εντελώς
αυθόρμητα, εκ του περισσεύματος της καρδίας του! Ο μακαριστός με τόση
απλότητα και χάρη είχε συνοψίσει σε μία πρόταση όλο το ευαγγελικό μήνυμα
περί της εν Χριστώ Διακονίας και Αγάπης. Εκεί ακριβώς όπου ο άνθρωπος
συνειδητοποιεί την ανεπάρκειά του και την αδυναμία του, εκεί ακριβώς
φανερώνεται μεγαλόπρεπα η δύναμη του Τριαδικού Θεού!
Τα λόγια του αείμνηστου Ποιμενάρχου μας
ακολουθούν με απόλυτη συνέπεια τα όσα ομολογεί ο Απόστολος Παύλος, ο
ιδρυτής της τοπικής μας Εκκλησίας, της πρώτης χριστιανικής κοινότητας
στην Ευρώπη: «ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται. ἥδιστα οὖν
μᾶλλον καυχήσομαι ἐν ταῖς ἀσθενείαις μου, ἵνα ἐπισκηνώσῃ ἐπ᾿ ἐμὲ ἡ
δύναμις τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 12, 9).
Έχω την εντύπωση, ότι ο μακαριστός
Μητροπολίτης ήθελε με τόση σοφία και διάκριση να μου εκφράσει μία μεγάλη
αλήθεια της Εκκλησίας μας: πως όταν ο άνθρωπος απαλλάσσεται από κάθε
μορφή εγωπάθειας και αυταρέσκειας, τότε, και μόνο τότε, αφήνει χώρο,
ώστε να φανερωθεί μέσα στα βάθη της ύπαρξής του η χάρη του Θεού. Ο
άνθρωπος καθίσταται δυνατός μέσα στην συναίσθηση και συνειδητοποίηση της
ανεπάρκειάς του, της αναξιότητάς του. Τελικά, η συνάντηση Θεού και
ανθρώπου πραγματώνεται εν μέσω της αναξιότητας του ανθρώπου, εν μέσω της
κακοπάθειάς του, μ’ έναν τρόπο μυστηριώδη και ταυτόχρονα μεγαλειώδη,
μέσα στον πόνο, μέσα στη δοκιμασία, μέσα στη μαρτυρία και το μαρτύριο. «Στα μάτια του Θεού καταξιωνόμαστε μέσα από την αναξιότητά μας»!
Ειλικρινά, δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω τα
λόγια αυτά, τα οποία και διαφυλάττω ως μία πνευματική παρακαταθήκη. Ας
αναπαύεται η ψυχή του εν σκηναίς δικαίων και αγίων!