1.Ό Χριστός αφιερώνει συνεχώς πολλούς λόγους σ’ αυτή την αρετή, προτρέποντας να είμαστε πράοι και επιεικείς. Και δεν μας το διδάσκει αυτό μόνον με λόγια, αλλά και πάνω στα πράγματα, αφού δεχόταν άλλοτε μεν να ραπίζεται και να υποφέρει και άλλοτε να βρίζεται και να διώκεται, μη διστάζοντας να συμπαρίσταται σ’ αυτούς που τον εχθρεύονταν. Γιατί, αυτοί που Τον αποκαλούσαν δαιμονισμένο και Σαμαρείτη και που θέλησαν πολλές φορές να Τον σκοτώσουν· αυτοί που Τον λιθοβόλησαν, αυτοί Τον περικύκλωσαν και (για να Τον παγιδεύσουν) Τον ρωτούσαν: «Συ είσαι ο Χριστός;». Αλλά και πάλι, μετά από τόση και τέτοια κακότητα, δεν τους φέρθηκε εχθρικά, αλλά τους αποκρίθηκε με μεγάλη επιείκεια.
Πηγή : Διακόνημα
Ο Χριστός είναι η προσωποποίηση της πραότητας και της επιείκειας. Όταν οι Ιουδαίοι ισχυρίζονταν με υπερηφάνεια ότι είχαν πατέρα τον Αβραάμ, τους κατηγόρησε με μεγάλη αυστηρότητα (γιατί τα έργα τους ήταν αντίθετα με το νόμο του Θεού και επομένως δεν έμοιαζαν καθόλου με τα έργα του Πατριάρχη Αβραάμ). Όταν όμως τον αποκαλούσαν δαιμονισμένο, τους μιλάει με επιείκεια και υποχωρητικότητα, διδάσκοντάς μας έτσι, να υπερασπιζόμαστε με θάρρος την αλήθεια και τα δικαιώματα του Θεού, αλλά να παραβλέπουμε τις αδικίες και τις ύβρεις, που στρέφονται προσωπικά εναντίον μας.
2.«Είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά». Αν δεν ήμουν πράος Υιός του Βασιλέως Θεού, δεν θα διάλεγα για μητέρα μου ταπεινή γυναίκα. Αν δεν ήμουν πράος, δεν θα ερχόμουν να μείνω μαζί σας, Εγώ που δημιούργησα την αόρατη και την ορατή πλάση. Αν δεν ήμουνα πράος, δεν θα ανεχόμουν να σπαργανωθώ, Εγώ που είμαι ο δημιουργός του χρόνου. Αν δεν ήμουν ταπεινός, δε θα δεχόμουνα να γεννηθώ σε φτωχή φάτνη, Εγώ που κατέχω τα πλούτη όλου του κόσμου. Αν δεν ήμουν πράος, δεν θα συζούσα με τα άλογα ζώα, Εγώ που δεν μπορούν να με δουν ούτε τα Χερουβίμ. Αν δεν ήμουν πράος, δεν θα με έφτυναν τα χείλη των ασεβών, Εμένα που έφτυνα τα μάτια των τυφλών και ανέβλεπαν. Αν δεν ήμουν πράος, δεν θα ανεχόμουν τα ραπίσματα των δούλων, Εγώ που χάρισα στους δούλους την ελευθερία. Αν δεν ήμουν πράος, δεν θα άφηνα να με χτυπούν με μαστίγια στην πλάτη μου, για να ελευθερώσω τους αιχμαλώτους. Αλλά γιατί δεν λέω το σπουδαιότερο; Αν δεν ήμουν πράος, Εγώ που δεν χρωστούσα τίποτε, δεν θα πλήρωνα αντί για τους αμαρτωλούς το χρέος τους, που ήταν τόσο μεγάλο, ώστε απαιτούσε θάνατο.
- Ας μη μας κυριέψει ποτέ ο θυμός. Γιατί, ποιός από εμάς, όταν σκεφτεί το Μυστικό Δείπνο, και τον προδότη Ιούδα να είναι δίπλα στο Σωτήρα όλου του κόσμου, και Αυτόν που επρόκειτο να προδοθεί να διαλέγεται μαζί Του με τόση επιείκεια, δεν θα αποβάλει κάθε δηλητήριο θυμού και οργής; Πρόσεξε λοιπόν, με πόση πραότητα συμπεριφέρεται ο Χριστός απέναντι στον Ιούδα: «Ο μεν Υιός του ανθρώπου φεύγει απ’ αυτή τη ζωή, όπως ακριβώς είναι γραμμένο στην Αγ. Γραφή γι’ Αυτόν αλλοίμονο όμως στον άνθρωπο εκείνο από τον οποίον παραδίδεται ο Υιός του ανθρώπου· θα ήταν προτιμότερο γι’ αυτόν, να μην είχε γεννηθεί ο άνθρωπος εκείνος».
(1.ΕΠΕ 14,150, 2.ΕΠΕ 14,8-10, 3.ΕΠΕ12, 164)