Του Γιώργου Αγγελόπουλου *
Είναι ακόμη αρχές Ιούλη και η
Ακριβή με τον Γιάννη που γνώριζαν, μας οργάνωναν στις ετοιμασίες των πραγμάτων.
Εγώ αναρωτιόμουν: καλά; θα πάρουμε και αυτό; και το άλλο; Πόσα ποια; Ε λοιπόν
δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά στο χωριό, μέχρι να φάω το πρώτο μου
χαστούκι και να καταλάβω ότι όσες βαλίτσες και όσες κούτες πράγματα να πάρεις μαζί σου, ποτέ δεν θα είναι αρκετές για
να φτάσουν για όλους. Ποτέ δεν θα καταφέρεις να καλύψεις τις ανάγκες τους.
Πρώτη μου μέρα στην Ουγκάντα και πρώτη μου φορά στο Λουγκουζάκι μας. Φτάνουμε αργοπορημένοι και όλοι, μας περιμένουν με ανυπομονησία έξω από την εκκλησία. Χτυπούνε δυνατά οι καμπάνες και αρχίζει ο όρθρος. Όσοι μπαίνανε στην εκκλησία, μικροί και μεγάλοι, με χαιρετούσαν, με καλωσόριζαν τόσο οικεία σαν να με γνώριζαν χρόνια, σαν να ήμουν ένας από αυτούς. Μέσα σε πέντε λεπτά όλοι ήταν εκεί. Ήσυχοι, στις θέσεις τους, και προσεύχονταν. Οι περισσότεροι ψαλμοί και οι ευχές ακουγόντουσαν σε μια άγνωστη γλώσσα που δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα άλλο, παρά μόνο το “Κύριε ελέησον“. Μπορούσα όμως να διακρίνω ότι κάτι ξεχωριστό συνέβαινε εκεί. Κάτι πέρα από όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει στις δικές μας ενορίες. Ίσως πρώτη φορά ζούσα το μυστήριο τόσο έντονα.
Πρώτη μου μέρα στην Ουγκάντα και πρώτη μου φορά στο Λουγκουζάκι μας. Φτάνουμε αργοπορημένοι και όλοι, μας περιμένουν με ανυπομονησία έξω από την εκκλησία. Χτυπούνε δυνατά οι καμπάνες και αρχίζει ο όρθρος. Όσοι μπαίνανε στην εκκλησία, μικροί και μεγάλοι, με χαιρετούσαν, με καλωσόριζαν τόσο οικεία σαν να με γνώριζαν χρόνια, σαν να ήμουν ένας από αυτούς. Μέσα σε πέντε λεπτά όλοι ήταν εκεί. Ήσυχοι, στις θέσεις τους, και προσεύχονταν. Οι περισσότεροι ψαλμοί και οι ευχές ακουγόντουσαν σε μια άγνωστη γλώσσα που δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα άλλο, παρά μόνο το “Κύριε ελέησον“. Μπορούσα όμως να διακρίνω ότι κάτι ξεχωριστό συνέβαινε εκεί. Κάτι πέρα από όλα αυτά που έχουμε συνηθίσει στις δικές μας ενορίες. Ίσως πρώτη φορά ζούσα το μυστήριο τόσο έντονα.
Όταν βγαίνει λοιπόν ο ιερέας με το δισκοπότηρο, τα παιδιά, μικρά και
μεγάλα, αμέσως τρέχανε να μπούνε σε μια σειρά. Να προλάβουν να πάνε όσο πιο
μπροστά γίνεται! Έτσι έκαναν σε όλες τους τις δραστηριότητες. Με μια τάξη και
με μια υπομονή!
Παντού υπήρχαν παιδιά και όλα
τους ήταν απόλυτα ήσυχα. Σε κοιτούσαν με ένα βλέμμα γεμάτο επιθυμία. Επιθυμία
για μια αγκαλιά. Αυτό τους ήταν αρκετό. Και αφού τους έδινες την αγκαλιά,
εκείνα σου χάριζαν το πιο θερμό τους χαμόγελο. Ήταν μάλιστα τόσο ισχυρό που για
τα επόμενα πέντε λεπτά η καρδιά σου πλημμύριζε ευτυχία. Ευτυχία που πηγάζει από
τα ίδια τα παιδιά. Διότι μπορεί οι ανέσεις για αυτούς να είναι κάτι άγνωστο ή
τα “πορτοφόλια” τους να είναι άδεια, όμως οι ζωές τους ήταν γεμάτες με χαρά,
γεμάτες με ελπίδα και ευγνωμοσύνη.
Πέντε λεπτά από την ζωή τους αν έβλεπες ήταν
αρκετά για να αναθεωρήσεις τι είναι τελικά η ευτυχία για εσένα και τι σημαίνει
στα αλήθεια « ανάγκη ». Μέσα σε μόλις
πέντε λεπτά!
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος είναι φοιτητής και βοήθησε εθελοντικά στην 6η αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Τον ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.Ο Θεός να τον ευλογεί.