Της Ακριβής Κουμπέτσου *
Σε ένα κόσμο σάπιο, χαλασμένο ένα κορίτσι ψάχνει την αγάπη.
Όποιον ρώτησε της είπε δεν είναι εδώ, πως δεν υπάρχει
Τους πίστεψε και έζησε στο ψέμα για λιγάκι
μέχρι που μερικά ξυπολυτάκια της διδάξαν κάτι
Να είναι πάντα ευγνώμων για ότι έχει
Και αυτό να το μοιράζεται όταν σε άλλα μέρη βρέχει.
Απόρησε πώς γίνεται οι άνθρωποι με τον μεγάλο πόνο
Να παίζουν, να γελούν και να την ευχαριστούνε μόνο.
Αναζητά την απορία της να λύσει
μέσα από εικόνες που το μυαλό της έχουν στιγματίσει.
Ένας σταυρός, ένας νέος χριστιανός
Μια αγκαλιά, κάτι που λείπει από παλιά
Ένα δάκρυ, η υπόσχεση ότι κανείς δεν θα τους ξεχάσει.
Μια καραμέλα να φωνάζει "χαμογέλα
Είδε ότι όταν στερεύαν οι δυνάμεις κάποιος την κράταγε σφιχτά να μην πέσει.
Είδε το άσπρο και το μαύρο αρμονικά να δένουν.
Είδε πρόσωπα σκληρά, σιγά σιγά να γλυκαίνουν.
Είδε έναν δάσκαλο χωρίς παπούτσια να χορεύει και ένα παιδί για να ζήσει μονάχο να παλεύει.
Είδε ένα χωριό ολόκληρο να ψέλνει και νιώθει την συγκίνηση σαν κόμπο να ανεβαίνει.
Και τότε καταλαβαίνει, της λύνεται η απορία.
Αμέσως στον εαυτό της ψιθυρίζει
"Νόμιζα ότι έψαχνα την αγάπη αλλά έκανα λάθος
Έψαχνα Αυτόν που είναι Η Αγάπη"
Η Ακριβή Κουμπέτσου είναι φοιτήτρια και βοήθησε για δεύτερη χρονιά εθελοντικά στην αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.Ο Θεός να την ευλογεί .