Όσους
μας κατηγορούν και μας βρίζουν, ή με κάποιον τρόπο μας φέρονται άδικα και
άσχημα, καλούμαστε όχι μόνο να μην ανταποδίδουμε τις κατηγορίες και τις
βρισιές, ή να τους συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο άδικο και άσχημο τρόπο, αλλά να
τους συγχωρούμε και να τους ευλογούμε.
Πηγή : Με παρρησία
-------------------------
Εάν ειρηνεύουμε με τους συνανθρώπους μας, τόσο πολεμούμε και αποδιώκουμε τους μισόκαλους δαίμονες· αντίθετα όσο μνησικακούμε εναντίον των αδελφών μας και τους πολεμούμε, τόσο "ειρηνεύουμε" με τους δαίμονες.
-------------------------
Εάν ειρηνεύουμε με τους συνανθρώπους μας, τόσο πολεμούμε και αποδιώκουμε τους μισόκαλους δαίμονες· αντίθετα όσο μνησικακούμε εναντίον των αδελφών μας και τους πολεμούμε, τόσο "ειρηνεύουμε" με τους δαίμονες.
-------------------------
Κάποιες φορές εναντιωνόμαστε στους αδελφούς μας υποστηρίζοντας ότι το κάνουμε για την αλήθεια ή από αγάπη προς αυτούς. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Επιπλήττουμε τους άλλους γεμάτοι εμπάθεια, δολιότητα, ντύνοντας τον έλεγχό μας με τον μανδύα μιας ψευτοευσέβειας και του ψευτοενδιαφέροντος. Λέμε "εγώ σε σέβομαι, όμως...", ή "εγώ σε αγαπώ, άλλά...", ή "εγώ από ενδιαφέρον σου λέγω ότι...". Πολλές φορές δηλαδή όχι μόνο δεν φταίει ο αδελφός μας αλλά εμείς μετατρέπουμε -με τον λάθος λογισμό μας- τον αδελφό μας σε εχθρό μας. Και τότε αρχίζει αυτός ο αγώνας για να τον νικήσουμε, να τον εξουθενώσουμε, ώστε να δικαιωθούμε, ώστε να αποδείξουμε το σωστό σκεπτικό μας και το σφάλμα του άλλου.
-------------------------
Απουσιάζει η αγάπη. Μα τί λέω; Κυριαρχεί η εμπάθεια στην ζωή μας. Προτιμούμε να ειρηνεύουμε με το εγώ μας παρά με τον αδελφό μας. Κυνηγούμε την δικαίωση διότι μας λείπει η ταπείνωση. Συμβιβαζόμαστε με την ρήξη διότι δεν θέλουμε να πάρουμε διαζύγιο από τον εγωισμό μας.
-------------------------
Για ποια "πνευματικά" να μιλήσουμε όταν μπορεί να μαλώσουμε με τον άλλον επειδή μας κοίταξε λοξά ή μας μίλησε στον ενικό ή μας πήρε την σειρά στο ταμείο; Για ποια αγάπη να μιλήσουμε; Ποια κατήχηση είναι ωφέλιμη στον άνθρωπο που το εγώ του είναι πάνω από τον κατηχητή του, όταν ακούει όχι για να μάθει αλλά για να βρει κάτι λάθος; Πώς θα υπάρξει πνευματική προκοπή όταν δεν θέλουμε να ζοριστούμε καθόλου, όταν περιμένουμε μόνο από τους άλλους, όταν έχουμε απαιτήσεις μόνο από τους αλλους;
-------------------------
"Εγώ όταν δω κάτι λάθος ή δεν συμφωνώ με κάτι το λέγω", και καμαρώνουμε για την δήλωσή μας; Είναι δυνατόν να καμαρώνουμε για τον εγωισμό μας; Είναι δυνατόν να λέμε ότι είμαι του Χριστού ή σέβομαι τον αδελφό μου αλλά συγχρόνως τον ελέγχο, τον βγάζω σκάρτο, τον απαξιώνω; Ναι, είναι δυνατόν διότι είμαστε μπερδεμένοι. Μπερδεμένοι λόγο της μεγάλη ιδέας που έχουμε για τον εαυτούλη μας. Γι'αυτό και δικαιολογούμε την εμπάθειά μας, γι'αυτό και ντύνουμε τον εγωισμό μας με το "δίκαιο" ή την "αλήθεια", ή ακόμα και με τα "πνευματικά" ώστε να αμνηστεύσουμε την κακία μας, την δολιότητά μας, την αλαζονεία μας, την υπερηφάνεια μας. Γι'αυτό και εύκολα θα σχολιάσουμε, εύκολα θα κατακρίνουμε, εύκολα θα ειρωνευτούμε, εύκολα και ελαφρά τη καρδία θα ζητήσουμε εξηγήσεις από τον άλλο με ύφος δικαστού, εύκολα θα βγάλουμε τον άλλον από την ζωή μας.
-------------------------
Χωρίς ταπείνωση δεν έρχεται η αγάπη. Και χωρίς αγάπη πάντα θα ερωτοτροπούμε με τα πάθη και τους δαίμονες.
-------------------------
"Παιδιά μου, να μην αγαπάμε με τα λόγια, ούτε με τη γλώσσα, αλλά με τα έργα και αληθινά" (Α' Επιστ. Ιωαν. γ' 18)
αρχιμ. Παύλος Παπαδόπολος
πηγή:εδώ