«Στην οικογένειά μας κανείς δεν πίστευε. Μόνο η θεία Νιούρα, αδελφή του πατέρα μου, η οποία κρυφά μου έμαθε μερικές προσευχές και μου διάβαζε κάποιες ευαγγελικές περικοπές από ένα παλιό βιβλίο. Εκείνη με έμαθε το "Πάτερ ημών", "Τη Ύπερμάχω Στρατηγώ" και κάποιες άλλες προσευχές και με οδήγησε κρυφά από τούς γονείς μου σ ένα αγαθό γεροντάκι, τον π. Παύλο, μαζί με την αδελφή μου και μας βάπτισε. Νονός μου έγινε ό π. Παύλος.
Στο στρατό φοίτησα στη σχολή του πυροβολικού. Δεν την τελείωσα, διότι άρχισε ο ρωσογερμανικός πόλεμος και βρέθηκα με το τάγμα μου στην περιοχή του Καυκάσου.
Χειμώνας του 1941· Νύχτα, θερμοκρασία 3 ή 4 βαθμοί. ΄Ερχεται η διαταγή να ανατινάξουμε τούς στύλους μιας γέφυρας σ ένα ορμητικό ποτάμι, ανάμεσα στα βουνά, διότι ή στρατηγική σημασία της για τούς Γερμανούς ήταν πολύ μεγάλη. Ένωνε δύο μέτωπα. Όμως η καταστροφή της ήταν πολύ δύσκολη, σχεδόν αδύνατη. Τη φρουρούσαν παντού, με διάσπαρτα φυλάκια, προβολείς πολύ δυνατούς και συρματόπλεγμα χονδρό γύρω από την γέφυρα μέσα στο ποτάμι.
Χωριστήκαμε σε 4 ομάδες από 5 άτομα η καθεμιά. Ξεκίνησαν οι πρώτοι. Η δική μου ομάδα ήταν η τέταρτη. Ήταν τόσο φοβερή η ορμή του ποταμού και το κρύο, πού πνίγηκαν οι πρώτοι 15. Αμέσως ξεκινάει η δική μου ομάδα. Ήμουν ο αρχηγός της. Πλησιάσαμε σε απόσταση 100 μέτρων από τα φυλάκια. Αφήσαμε τα πυρομαχικά στο έδαφος, αφαιρέσαμε τα ρούχα μας, έκτος από ένα φανελάκι, βάλαμε τα πυρομαχικά σε πλαστικές σακούλες, δέσαμε με σπάγκο τις μπότες μας και ο ένας μετά τον άλλο μπήκαμε στο νερό. Το δυνατό κρύο και τα ορμητικά νερά, πού μας έσπρωχναν στούς βράχους και τις πέτρες παρέλυσαν σχεδόν χέρια-πόδια και παραλίγο να διακοπή η αναπνοή μας. Δύο στρατιώτες δεν άντεξαν. Πνίγηκαν. Προχωρούμε οι υπόλοιποι τρεις. Φθάνουμε σε απόσταση 10 μέτρων από τη γέφυρα. Πνίγηκε, δυστυχώς και ο τρίτος στρατιώτης και μείναμε δύο, ένας γεωργιανός κι εγώ.
Και τότε βλέπω τον στρατιώτη να κάνει τρεις φορές τον σταυρό του και να ψελλίζει κάποια προσευχή.
Κι εγώ; Τί έπαθα εγώ; Η μνήμη μου πλημμύρισε από τις δύο προσευχές, πού μ' έμαθε η θεία μου.
"Πάτερ ημών", "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ". Δεν φοβόμουν τούς Γερμανούς. Φώναζα συνέχεια, δυνατά "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ", "Παναγία βοήθησέ μας".
Οι Γερμανοί μας άκουσαν, μας εντόπισαν με τούς προβολείς κάτω από το συρματόπλεγμα μέσα στα νερά, κι άρχισε καταιγισμός πυροβολισμών, χειροβομβίδων.
Κι εκεί, την νύχτα εκείνη του 1941, στην κόλαση του πολέμου έγινε στο ποτάμι το Θαύμα. Μόνο δύο προσευχές έκτισαν γύρω μας τείχη. Κι ενώ γινόταν χαλασμός, εμείς οι δύο, χωρίς τον παραμικρό τραυματισμό, τοποθετούσαμε τα πυρομαχικά στους στύλους της γέφυρας κι ανάψαμε το φυτίλι για την ανατίναξη. Οι καρδιές μας κομματιάστηκαν στην προσπάθεια να φωνάζουμε δυνατά στ΄ αυτιά των Γερμανών μ' όσες δυνάμεις είχαμε "Πάτερ ημών", "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ", "Χριστέ μας σώσε μας", "Παναγία βοήθησέ μας".
Ταλαίπωροι Γερμανοί. Δεν σας έμαθε κανείς ποτέ τί δύναμη, τί ελπίδα, τί βάρος νίκης σηκώνουν αυτές οι λέξεις; "Πάτερ ημών", "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ";
Δεν φοβόμασταν τον θάνατο. Εκεί στην κόλαση ζεστάθηκε η καρδιά μας κι ακούμπησε στην αγκαλιά του Θεού, με την παρέκβαση να σώσει την ψυχή μας.
Είχαμε γίνει μούσκεμα. Τρέμαμε από την εξάντληση και το κρύο, και τότε βλέπω μπροστά μου τον νονό μου, τον π. Παύλο. Με ευλόγησε και δυνατά μου είπε; "Πήγαινε Κωνσταντίνε, η Παναγία θα σε προστατεύσει". Αμέσως σηκώθηκα, περπάτησα στο νερό για να φύγω κι ακούω δυνατή έκρηξη. Ανατινάχθηκε η γέφυρα!
Βρέθηκα σε απόσταση 200 μέτρων κρεμασμένος στα κλαδιά ενός δένδρου. Σωθήκαμε και οι δύο!
Πέρασαν τα χρόνια. Το 1962 επισκέπτομαι τη Γεωργία και πηγαίνω στο σπίτι του γεωργιανού στρατιώτη.
Τί συνάντηση! Κλαίγαμε σαν μικρά παιδιά, άνδρες 45-50 ετών. Τί μνήμες!
Πώς μπορούμε να λησμονήσουμε τη βουτιά πού κάναμε στη θάλασσα του ελέους του Άγιου Θεού! Εμείς, δύο απλοί στρατιώτες, δύο απλοί άθεοι στρατιώτες. Κι Εκείνος; Ο Πατέρας μας, ο φιλάνθρωπος, ο πλούσιος εν ελέει. Κι Εκείνη; Η Μητέρα μας η στοργική. Δεν ζήτησαν πολλά. Δύο προσευχές. Μόνο δύο προσευχές από το κάψιμο της καρδιάς μας. "Πάτερ ημών ο εν τους ουρανοίς", "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια".
Να γιατί σήμερα είμαστε και οι δύο πιστά μέλη της Εκκλησίας του Χρίστου».
Ναταλία Νικολάου
Μόσχα
Περιοδικό "Η δράση μας" Οκτώβριος 2017