«Τοῦ
Κυρίου πάντας τιμῶμεν τούς φίλους», ακούμε την προτροπή στην εορτή των
Αγίων Πάντων. Η Εκκλησία προβάλει τους Αγίους, που είναι οι
προπορευθέντες αδελφοί μας κι έχουν γίνει φίλοι του Χριστού,
«θεοειδείς».
Μάς παρακινεί η Εκκλησία να εμπνευστούμε από τους πρεσβύτερους αδελφούς μας, τους Αγίους και ν’ αντιπαρατάξουμε την αδελφική κοινωνία στην εξουθενωτική μαζοποίηση της εποχής μας.
Τη στενή σχέση μαζί τους τη νοιώθουμε κάθε φορά, που ακούγεται το όνομα ενός Αγίου ή ψάλλεται το απολυτίκιο. Κι αυθόρμητα επικαλούμαστε τη μεσιτεία του, αναζητούμε τη μορφή του, ερχόμαστε σε μια στενή μυστική επικοινωνία μαζί του, τον εμπιστευόμαστε. Μάς φαίνεται πως προσέχει ιδιαιτέρα το αίτημα μας, τον νοιώθουμε πολύ δικό και κάποτε αισθανόμαστε –καθώς σε πολλές εικόνες έχει σε κίνηση ανοιχτά τα χέρια του– σαν να μάς καλεί να μάς οδηγήσει εκείνος στον Χριστό, μια κι έχει αποκτήσει παρρησία ενώπιον Του.
Κάθε εκκλησιαστική ημέρα με τα ονόματα, τους βίους, τα μαρτύρια των Αγίων, η Εκκλησία μάς μεταφέρει σ’ ένα άλλο κόσμο, αόρατο, αλλά υπαρκτό.
Μάς παρακινεί η Εκκλησία να εμπνευστούμε από τους πρεσβύτερους αδελφούς μας, τους Αγίους και ν’ αντιπαρατάξουμε την αδελφική κοινωνία στην εξουθενωτική μαζοποίηση της εποχής μας.
Τη στενή σχέση μαζί τους τη νοιώθουμε κάθε φορά, που ακούγεται το όνομα ενός Αγίου ή ψάλλεται το απολυτίκιο. Κι αυθόρμητα επικαλούμαστε τη μεσιτεία του, αναζητούμε τη μορφή του, ερχόμαστε σε μια στενή μυστική επικοινωνία μαζί του, τον εμπιστευόμαστε. Μάς φαίνεται πως προσέχει ιδιαιτέρα το αίτημα μας, τον νοιώθουμε πολύ δικό και κάποτε αισθανόμαστε –καθώς σε πολλές εικόνες έχει σε κίνηση ανοιχτά τα χέρια του– σαν να μάς καλεί να μάς οδηγήσει εκείνος στον Χριστό, μια κι έχει αποκτήσει παρρησία ενώπιον Του.
Κάθε εκκλησιαστική ημέρα με τα ονόματα, τους βίους, τα μαρτύρια των Αγίων, η Εκκλησία μάς μεταφέρει σ’ ένα άλλο κόσμο, αόρατο, αλλά υπαρκτό.
Πηγή : Φανερωμένη Χολαργού
«Περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων» μας περιβάλλει, που ξεκίνησε απ’ αυτόν τον χώρο «γιατί κάθε Άγιος είναι ένας άνθρωπος, που απ’ τη γήινη ζωή του έγινε ναός και κατοικία Θεού». Οι Άγιοι, βέβαια, βρίσκονται πάνω από τη μεσότητα, είναι κορυφές, που αγγίζουν τον ουρανό, λαμποκοπώντας από τις δυνατές ακτίνες του ήλιου της Χάριτος, προσφέροντας το μεγαλειωδέστερο παράδειγμα του ηρωισμού. Μα ωστόσο δεν μπορούμε να μείνουμε αδρανείς μπροστά στο παράδειγμα, που μάς δίνουν αυτοί οι καλλιτέχνες και οι ήρωες της χριστιανικής ζωής».
Όσο πιο πολύ γνωρίζουμε τους Αγίους, τόσο η έλξη του μεγαλείου τους μάς σαγηνεύει και μάς προβληματίζει.
Οι «εὐλογητοί δραπέται τῷ δέ ὄντως ἐλευθερωτῇ Δεσπότῃ προσδραμόντες καί τῶν γηίνων ἀλλαξάμενοι τά οὐράνια» μάς στέλνουν το μήνυμα να μην κολλάμε στη γη. Γιατί οι Άγιοι γεμίζουν τη γη, αλλά δεν γίνονται «κοσμοπολίτες»• είναι «ουρανοπολίτες». Είναι «οἱ ἠγορασμένοι ἀπὸ τῆς γῆς».
Η υπερχρονική και οικουμενική παρουσία των αγιασμένων παιδιών του Θεού, που πορεύτηκαν κι αυτοί στους δρόμους της γης μας κι αντισταθήκαν στη σάρκα και τον διάβολο, είναι ιδιαιτέρα αισθητή μέσα στην ατμόσφαιρα της Εκκλησίας μας. Γιατί, ενώ οι δυνατοί κι οι σοφοί της γης θάβονται κάτω από την πλάκα του τάφου και η δύναμή τους σβήνει, εν τούτοις όσο τα χρόνια περνούν τόσο πιο αισθητή γίνεται η παρουσία των Αγίων. Η λάμψη τους δυναμώνει και μάς θυμίζουν την ύπαρξη του πνευματικού κόσμου στη σύγχρονη υλόφρονα εποχή.
Αναπηδούν από τα βάθη των χρόνων και κάποιοι ζουν στις ημέρες μας, ανάμεσα μας. Λόγιοι και αγράμματοι. Αριστοκράτες και κηπουροί και αγρότες. Στρατιώτες και στρατηγοί. Φυλακισμένοι και δούλοι. Συγκλητικοί και θαλαμηπόλοι, κληρικοί και δήμιοι, τρυφερά νήπια και νέοι και γέροντες και στοργικές μητέρες κι ευγενικές παρθένες με ολοπόρφυρους αιμάτινους χιτώνες από την αγάπη τους και την πίστη τους στον Χριστό.
Η Εκκλησία μάς προβάλλει τη ζωή τους με την άσκηση, τους άθλους, τα βασανιστήρια και τα θαύματα για να μάς στήηρίξει στον προσωπικό μας αγώνα, να μάς εμπνεύσει και να μάς καλέσει ν’ ακολουθήσουμε τη στρατιά, που η ηρωική προφυλακή της είναι οι Άγιοι.
Με τις προσευχές και τους ύμνους της λατρείας μας βιώνουμε πραγματικά τη χάρη τους και τις αρετές τους, στο μέτρο της πίστεώς μας.
Δημιουργείται μία οικειότητα επικοινωνίας μαζί τους, μεταξύ των επί γης πιστών και των εν δόξη Αγίων.
«Η πνευματική ζωή ενός ορθοδόξου δεν θα είναι ολοκληρωμένη χωρίς αυτή την αδελφική σχέση», διαβάζουμε σε βιβλίο ορθοδόξου σέρβου καθηγητού.
Η σχέση μας βέβαια με τους Αγίους δεν περιορίζεται σε ορισμένες εκδηλώσεις τιμής. «Τιμή μάρτυρος, μίμησις μάρτυρος». Η κλήση για αγιότητα δεν προϋποθέτει οπωσδήποτε κλήση για εξωκόσμια ζωή. Είναι κλήση και για μια εγκόσμια αγία ζωή.
Οι Άγιοι που επικαλούμαστε μάς ζητούν να μη μολυνθεί η σκέψη μας κι η καρδιά μας από τη γήινη νοοτροπία. «Τό ἐκείνων ἀγαθὸν οἰκεῖον ποιεῖσθαι διὰ μιμήσεως».
Οι βίοι των Αγίων δίνουν θάρρος στον πιστό και δύναμη να ομολογεί τον Χριστό και μέσα σε όποιο διωγμό.
Οι βίοι των Αγίων δείχνουν πολυάριθμους δρόμους σωτηρίας και αγιασμού. Δείχνουν όλους τους δρόμους με τους οποίους η ανθρώπινη φύση κατανικάει την αμαρτία, την κάθε αμαρτία. Γιατί στους βίους των Αγίων έχουμε παρά πολλά και θαυμαστά παραδείγματα για το πώς ένας νέος γίνεται άγιος νέος, πώς οι σύζυγοι γίνονται άγιοι σύζυγοι, πώς ένας επιστήμονας γίνεται άγιος επιστήμονας.
Ο Απόστολος Παύλος υπενθυμίζοντας τη μεγάλη τιμή, που κάνει ο Θεός στους πιστούς που αγωνίζονται να ευαρεστήσουν σ’ Αυτόν, μάς αποκαλεί «συμπολίτες τῶν ἁγίων».
Οι Άγιοι είναι οι πρεσβύτεροι αδελφοί μας. Κι εμείς τους έχουμε τόσο πολύ ανάγκη να μάς δείχνουν το δρόμο, να μάς στηρίζουν ιδιαίτερα σε κρίσιμες εποχές σαν την τωρινή και να τους μιλούμε μυστικά: «Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, πρεσβεύσατε ὑπέρ ἡμῶν».