Γεννήθηκε
στον χαλασμό του πολέμου. Έζησε την Κατοχή αλλά και την απελευθέρωση.
Έμεινε στον τόπο της, στο χωριό της και έδωσε ζωή με τα πολλά παιδιά που
έκανε για την ΕΛΛΑΔΑ.
Ονειρεύθηκε
ποτέ μα ποτε πάλι να μην ξαναζήσει πόλεμο. Το έκανε πάντα προσευχή και
τάϊζε με μνήμες ένδοξες τα μυαλά και τις ψυχές των παιδιών της.
Τα χρόνια πέρασαν.
Τα παιδιά της άλλα σπούδασαν, άλλα δούλεψαν τα χωράφια κάποια ξενιτεύθηκαν για λίγο.
Μέσα
της πάντα άναβε το καντήλι της Ελλάδας και κάθε φορά στην Εκκλησία
μνημόνευε σαν μάννα των Ελλήνων και τους δικούς της αλλά και όλους τους
Έλληνες.
Σταύρωσε τα παιδιά της όταν χρειάσθηκαν να επιστρατευθούν για την Κύπρο και πάντα κάτι της περισσεύει για την Ελλάδα...
Και
τώρα την κρίσιμη ώρα πήρε πάλι την Σημαία της Ελλάδας, μαζί με τα
παιδιά της και τα εγγόνια της και όλους τους Έλληνες για να φωνάξει
δυνατά για την Μακεδονία.
Συλλογάται
και προσεύχεται. Ντυμένη στα μαύρα για τις ψυχές που δεν είναι κοντά
της αυτήν την ώρα αλλά η καρδιά της έχει δυναμισμό και Πίστη.
Βοήθα Θεέ μου μονολογεί, και τούτη την ώρα, την ΕΛΛΑΔΑ, τους ΕΛΛΗΝΕΣ. Δώσε μας Πίστη και αποφασιστικότητα για την συνέχεια.
Συλλογάταιο
και αγναντεύει με την εμπειρία της Ιστορίας που κουβαλάει για την
ΕΛΛΑΔΑ, για μια ΕΛΛΑΔΑ που θα συνεχίζει να γράφει Ιστορία χωρίς να την
γράψει η Ιστορία ως φυγόπονη από την μοίρα της.
Σε ευχαριστούμε Ελληνίδα μάννα και γιαγιά!!!