Κλείνεις τα μάτια και την ακούς να έρχεται, στην αρχή αργά αργά ανάλαφρα βήματα χτυπούν το παράθυρο σου...και μετά δυνατά βάζει τα "κλαματα" και ποτίζει το "χώμα "της καρδιά σου...Πηγή : Ενοριακή ζωή
Ποιος να πει όχι στην βροχή...θες δεν θες σε ταξιδεύει...θες δεν θες καθαρίζει κάθε παλιά σου σκέψη....θες δεν θες βρονταει και σου τραβάει την προσοχή να την δεις και να την προσέξεις...
Σε κάνει να αναπολεις...
Σαν άτακτο παιδί που από την μία σε λερώνει και από την άλλη σε λυτρώνει...
Ξέρεις γιατί?? Για να σου υπενθυμίζει κάθε φορά πως μετά τα δάκρυα ,τα δικά της μα και τα δικά σου πάντα μα πάντα βγαινει ο ήλιος....
Και τώρα το χώμα της καρδιάς σου που μαλάκωσε από τα δάκρυα και την
τρικυμία των στεναγμών σου θα γίνει το πιο πρόσφορο έδαφος να φυτρώσει
το ωραιότερο λουλούδι της ζωής σου...
Την επόμενη φορά μην κρατήσεις ομπρέλα άσε το νερό να γίνει "λίπασμα" για τον αναγεννημενο εαυτό σου...