Άμα διαβάσανε το
απόδειπνο στο καθολικό,ο γέροντας του μοναστηριού φώναξε τον παπα-Παρθένη.
-Ευλόγησον ,είπε ο
παπα-Παρθένης με τρόπο παιδιάστικο κι ας μετρούσε εβδομήντα χρόνια στη ζωή και
πενήντα στο κοινόβιο.
-Κάνε αγάπη είπε ο
Γέροντας να πάμε στο γερο-Διανιήλ να διαβάσουμε ευχέλαιο.Είναι θαρρώ στα
τελευταία του.
-Να ναι ευλογημένο
,είπε ο παπάς και τράβηξε κατά το Άγιο Βήμα.Σε λίγο ήρθε κρατώντας τα
χρειαζούμενα κι ένα μικρό λείψανο του Αγίου Χαραλάμπους.
Παλιό αρχοντικό το
μοναστήρι,μιλούσε μονάχο του για τους Αγίους που γνώρισε ,για τα δάκρυα που
πότισαν τα κελλιά του,για τα τίμια αίματα των καλογήρων που έσφαξαν οι
Αγαρηνοί.Κι ακόμη και προσκυνητές το λέγανε πως άμα είσουνα καθαρός στο
λογισμό,μύριζε ολούθε λιβάνι.
Το κελλί του
Γερο-Δανιήλ δεν ήταν μακριά.Το χανε μάθει οι πατέρες πως λίγο θα ζούσε ακόμα ο
Γέροντας γι αυτό και ο Ηγούμενος έδωσε ευλογία και ο Ηγούμενος έβαλε
«ευλογητός»
Όση ώρα διαβάζανε ,ο
Ηγούμενος ησυχασμό δεν είχε.
’Οχι δεν ήταν ο θάνατος που τον τάραζε.Καλόγερος
και ο ίδιος με το θάνατο είχε φιλιώσει.Ήξερε πως όλοι είμαστε ξένοι σε αυτή τη
χωή και για την άλλη πρέπει να μοχθούμε.Μα ήταν άλλλο που του τυρανούσε την
ψυχή.
Ο Γερο-Δανιήλ
καλός..μα..Ήτανε λίγες οι μέρες που η Ακολουθία τον έβλεπε και στα κομοσχοίνια
και τις μετάνοιες πρόθυμος δεν ήτανΜε τόσα χρέη πως μπορούσε τόσο ήρεμος να
είναι;
Άμα διαβάσανε το
ευχέλαιο ,ο Γέροντας φόρεσε το πετραχείλι του και έμεινε μόνος με τον
Γέρο-Δανιήλ.
-Λοιπόν παππού,τώρα που
είμαστε οι δυό μήπως θέλεις να μου πεις κάτι.;
Και να σαν να διάβασε
τη σκέψη του Γέροντα ,ο Γέρο-Δανιήλ ανοίγοντας τα μάτια του του είπε με απίθανη
ηρεμία:
-Ναι Γέροντα ,δίκιο
έχεις ούτε στα καλογερικά ήμουνα καλός,ούτε κάτι πνευματικό έχω κάνει που να το
μαρτυρήσω.μα ήμουνα μικρό παιδί ,άκουσα τη φωνή του παπά,που διάβαζε του
Χριστού τα λόγια: «Μην κρίνετε και δεν θα κριθήτε».Έτσι και γω άμα ανταμώση το
Θεό θα πω πως τίποτα καλό δεν έκανα,μα μα αφού κανέναν δεν έκρινα ποτέ,δεν θα
με κρίνει η Χάρη σου»
Βουρκωμένος ο Γέροντας
είπε: «Με λίγο κόπο παιδί μου,αγόρασες τον Παράδεισο»
Σε λίγο ο Γερο-Δανιήλ
μετάλαβε.
Το χάραμα ο παππούς
μακάρισε μέσα στο φως και μύρο παραδεισένιο.
Η Λειτουργία κρατούσε
ακόμη και ο χορός των πατέρων έψαλλε. «Χαίρετε και αγγαλιάσθε ότι ο μισθός υμών
πολύς εν τοις ουρανοίς»
Από το βιβλίο «Μετά το
Απόδειπνο» των εκδόσεων Χρυσοπηγή