( στον Παναγιώτη που
αποφυλακίσθηκε χθές)
του π.Εφραίμ Παναούση
Κάθε που περνάνε οι γιορτές και
μπαίνουμε ξανά στην καθημερινότητα κάθομαι έτσι και σκέφτομαι εκείνους τους
ανρωπους που περνάνε τις μέρες των γιορτών μονάχοι τους .Είναι γιατί η μοναξιά
πονά πιο πολύ τις γιορτές σαν κυττάς από το τζάμι στο διπλανό να χουνε γιορτή
και στο δικό σου ..τίποτα.
Μέρες που περάσανε και
σκέφτομαι ανθρώπους που ζούνε τη μοναξιά και πονάνε πολύ.
Θα θυμηθώ το χαρούμενο πρόσωπο
του Ιωσήφ που είναι στο καροτσάκι του και νοιάζεται πολύ για τους άλλους,θα
θυμηθώ τον Τάσο που θυμόταν πιο πολύ «μέσα» τις γιορτές παρά με οικογένεια.
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα
σπασμένα.
Φταίμε ...Όχι να τα λέμε
..Εμείς τους αφήσαμε μόνους εμείς τους κάναμε στην άκρη ..εμείς τους αφήσαμε
χωρίς κοινωνία.
Ξέρεις η Θεία ευχαριστία ,ο
πυρήνας της Ορθόδοξης πνευματικής ζωής
λέγεται Θεία κοινωνία,γιατί κοινωνούμε τον Χριστό και γινόμαστε μεταξύ μας
αδέλφια.
Αυτό λείπει σε όλους μας.. Ά
είχαμε την παρουσία του Χριστού ζωντανή στη ζωή μας, αν κοινωνούσαμε την αγάπη Του,το
έλεός Του ,τότε η ζωή μας θα ήταν κήρυγμα δυνατό και ζωή των ανθρώπων θα ήταν
διαφορετική .Τότε κανείς μόνος Του δεν θα ήταν ,κανείς δεν θα αισθανόταν μόνος
Τη μέρα που αποφυλακίζεται ένας
κρατούμενος οι άλλοι κρατούμενοι του εύχονται «καλή κοινωνία».Πάει να πει καλή
ζωή ,καλή επανένταξη.. καλό δρόμο.Μ' άρεσε σαν ευχή. Μα μονάχα τούτο .Καλή και πιο
καλή μα ..χωρίς Θεό δεν αντέχεται...