της Στέλλας
Ν. Αναγνώστου- Δάλλα.
Σήμερα σταθήκαμε όλοι μαζί στο Σύνταγμα για να
υπερασπιστούμε τον τόπο μας.
Είμασταν όλοι εκεί.
Γυναίκες, άνδρες, παιδιά, ακόμη και βρέφη στις αγκαλιές. Λαός και κλήρος, κλήρος και λαός. Άνθρωποι γερασμένοι, με χέρια ροζιασμένα από
τους αγώνες τις ζωής, γυναίκες πού ‘χαν κρατήσει στα χέρια τους παιδιά κι
εγγόνια, νέοι όλων των ειδών, ό,τι πιο διαφορετικό μπορεί να βάλει ο νούς
σου. Αν έκανες ποτέ σου το λάθος να πείς
πως κάπου ανήκεις και κάπου όχι, σήμερα θα ‘χες σαστίσει. Γιατί θα ήσουν κι εσύ εκεί, ένα με
όλους. Θά ‘νοιωθες μια απέραντη γλύκα να
σε πλημμυρίζει, μια απόλυτη και λυτρωτική εγγύτητα με τον διπλανό σου, τον κάθε
διπλανό σου. Μ’όλους αυτούς που κρατούσαν
σήμερα μια ελληνική σημαία, άλλοι στα χέρια, άλλοι σαν κειμήλιο ιερό στην
πλάτη, άλλοι στο στήθος, όλοι, μα όλοι, στην καρδιά. Σήμερα ήμασταν όλοι μόνον Έλληνες. Τίποτε άλλο.
Προσπαθήσαμε να υπενθυμίσουμε την παρουσία μας, να κάνουμε
ν’ ακουστεί η φωνή μας, να τάξουμε στον τόπο μας και στα παιδιά μας, πως αυτό
που γράφει η ταυτότητά μας, εμείς το εννοούμε.
Όσοι πάλι κυβερνούν και τολμούν να παζαρεύουν την ελληνικότητα της
Μακεδονίας και το όνομά της, φαίνεται πως όχι.
Ή μήπως δεν γράφει τα ίδια η ταυτότητά τους; Ή μήπως γράφει τα μισά;… Θα
δείξει…
Εμείς όμως σήμερα χαμογελούσαμε. Χαμογελούσαμε ο ένας στον άλλον, και κυρίως
στον εαυτό μας, καθώς θυμηθήκαμε ποιοι είμαστε, τι αγαπούμε, τι πιστεύουμε,
γιατί πολεμούμε. Σήμερα βρήκαμε ξανά τον
εαυτό μας. Υψώσαμε για μια ακόμη φορά το
ανάστημά μας, μέσα μας κι έξω μας.
Χαρήκαμε που διαπιστώσαμε ότι, και τώρα, όπως και πάντα, εμείς τον τόπο
μας θα τον στηρίζουμε, όπως μπορούμε κι όσο βαστούμε.
Θυμήθηκα εκείνους τους στίχους του Πολέμη:
…Εκεί καταδιωγμένη κατοικεί
του σκλάβου η
αλυσόδετη πατρίδα,
Βραχνά ο παππάς, ο
δάσκαλος εκεί,
θεριεύει την
αποσταμένη ελπίδα
Με λόγια μαγικά.
Εκεί η ψυχή,
πικρότερο αγροικά,
τον πόνο της
σκλαβιάς της.
Εκεί βλέπει, τι
έχασε, τι έχει, τι της πρέπει.
Δεν βρήκα καλύτερα λόγια γι αυτό που έγινε σήμερα. Άμποτε να «επιβλέψει ο Θεός επί την
ταπείνωσιν» ημών. Άμποτε να σωθεί η
Μακεδονία, άμποτε να μας σώσει κι εμάς, όπως είπε κι ο Δραγούμης.
Εμείς πάντως σήμερα, την βρήκαμε την ψυχή μας και την
καταθέσαμε, ταπεινά και στέρεα,
μαζεμένοι γύρω από τον Άγνωστο Στρατιώτη, ένα μαζί του. Όλοι εμείς, τα παιδιά του.