Της Μαρίας Γιαχνάκη
Σε ένα τραπέζι με όλα τα καλά, γλυκά, φαγητά και γλυκόπιοτο κρασί, οι σκέψεις ενός... ανθρώπου που δεν του λείπουν τα αναγκαία , ποιες θα μπορούσαν να είναι άραγε αυτές τις άγιες μέρες;
Μπορεί το χαμόγελο να είναι ζωγραφισμένο στα χείλη του . Μπορεί και ο ήχος από το γέλιο του να γεμίζει τον χώρο έτσι όπως θα μπερδεύεται με τις άλλες φωνές γύρω του , από τους καλεσμένους του. Όμως στο βάθος, μέσα στην ψυχή του πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει όσα προστάζουν οι μέρες ;
Πηγή : Ενοριακή ζωή
Θα κλέβει λίγα δευτερόλεπτα μοναχικής σκέψης και συλλογισμού για όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν έξω από την ευτυχισμένη καθημερινότητά του άραγε;
Κι αν το κάνει αυτό θα φέρνει άραγε στο μυαλό του τις εικόνες κάποιων συνανθρώπων μας που μπορεί φέτος να μην έχουν καν μυρίσει τα λαχταριστά γλυκά να μην έχουν γευτεί λίγο ζεστό φαγητό και οι μόνοι ήχοι που μπορεί να συντροφεύουν την δική τους σκέψη είναι το γουργούρισμα της κοιλιάς του από την πείνα;
Η λάμψη από τα φωτάκια του δέντρου και των κεριών μπορεί να καθρεπτίζεται στα μάτια του και να του κάνουν το βλέμμα να λάμπει. Την ίδια ώρα σκέφτεται ότι τα μάτια του άστεγου στην Αθηνάς στην Ομόνοια και σε άλλα σημεία της χώρας μπορεί να λάμπουν και αυτά αλλά όχι από τα λαμπάκια του δέντρου , αλλά από τα δάκρια που υγραίνουν τα μάτια του και με το ζόρι τα συγκρατεί να μην σχηματίσουν ποτάμια…
Ξαφνικά σκέφτεσαι ότι αυτό είναι ένα νόημα των ημερών ; Η ταπείνωση . Γιατί αυτό είναι ταπείνωση . Αυτή που πρέπει όλοι να αποζητούμε αυτή που λίγοι την ξέρουν και λίγοι την νιώθουν στην καθημερινότητά τους . Δεν είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι , οι πλούσιοι και οι φτωχοί , οι έχοντες και οι μη έχοντες . Είναι ο ίδιος κόσμος και ότι έχουμε παραπάνω από τους άλλους τόσο πιο κάτω θα πέφτουμε στο επίπεδο της ευτυχίας και της αληθινής ζωής.
Μην κουλουριαζόμαστε λοιπόν στον αναπαυτικό μας καναπέ. Μην απολαμβάνουμε το κόκκινο κρασί μας ή το ζεστό μας τσάι όταν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος έξω από την πόρτα μας που έχει μόνο το ρούχο που φοράει.
Είναι πολύ απλό δίνουμε από το λίγο ή το πολύ που έχουμε στο σπίτι μας. Από τα φαγητά μας τα ρούχα μας τα υποδήματα μας ότι μας περισσεύει αλλά ακόμη καλύτερα ότι δεν μας περισσεύει και το δίνουμε από το στέρημά μας.
Ας καταλάβουμε ότι η ταπείνωση και η ελεημοσύνη είναι αυτές οι αρετές που θα πρέπει να ζηλεύουμε και να πασχίζουμε για να τις αποκτήσουμε.
Η ταπείνωση γεννήθηκε μαζί με τον μικρό Χριστό στην φάτνη , και η ελεημοσύνη μαζί με τον ενήλικα Χριστό στον Σταυρό εκεί που σταυρώθηκε για να μας σώσει …
Μπορεί το χαμόγελο να είναι ζωγραφισμένο στα χείλη του . Μπορεί και ο ήχος από το γέλιο του να γεμίζει τον χώρο έτσι όπως θα μπερδεύεται με τις άλλες φωνές γύρω του , από τους καλεσμένους του. Όμως στο βάθος, μέσα στην ψυχή του πως μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει όσα προστάζουν οι μέρες ;
Πηγή : Ενοριακή ζωή
Θα κλέβει λίγα δευτερόλεπτα μοναχικής σκέψης και συλλογισμού για όλα όσα πραγματικά συμβαίνουν έξω από την ευτυχισμένη καθημερινότητά του άραγε;
Κι αν το κάνει αυτό θα φέρνει άραγε στο μυαλό του τις εικόνες κάποιων συνανθρώπων μας που μπορεί φέτος να μην έχουν καν μυρίσει τα λαχταριστά γλυκά να μην έχουν γευτεί λίγο ζεστό φαγητό και οι μόνοι ήχοι που μπορεί να συντροφεύουν την δική τους σκέψη είναι το γουργούρισμα της κοιλιάς του από την πείνα;
Η λάμψη από τα φωτάκια του δέντρου και των κεριών μπορεί να καθρεπτίζεται στα μάτια του και να του κάνουν το βλέμμα να λάμπει. Την ίδια ώρα σκέφτεται ότι τα μάτια του άστεγου στην Αθηνάς στην Ομόνοια και σε άλλα σημεία της χώρας μπορεί να λάμπουν και αυτά αλλά όχι από τα λαμπάκια του δέντρου , αλλά από τα δάκρια που υγραίνουν τα μάτια του και με το ζόρι τα συγκρατεί να μην σχηματίσουν ποτάμια…
Ξαφνικά σκέφτεσαι ότι αυτό είναι ένα νόημα των ημερών ; Η ταπείνωση . Γιατί αυτό είναι ταπείνωση . Αυτή που πρέπει όλοι να αποζητούμε αυτή που λίγοι την ξέρουν και λίγοι την νιώθουν στην καθημερινότητά τους . Δεν είναι δύο διαφορετικοί κόσμοι , οι πλούσιοι και οι φτωχοί , οι έχοντες και οι μη έχοντες . Είναι ο ίδιος κόσμος και ότι έχουμε παραπάνω από τους άλλους τόσο πιο κάτω θα πέφτουμε στο επίπεδο της ευτυχίας και της αληθινής ζωής.
Μην κουλουριαζόμαστε λοιπόν στον αναπαυτικό μας καναπέ. Μην απολαμβάνουμε το κόκκινο κρασί μας ή το ζεστό μας τσάι όταν υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος έξω από την πόρτα μας που έχει μόνο το ρούχο που φοράει.
Είναι πολύ απλό δίνουμε από το λίγο ή το πολύ που έχουμε στο σπίτι μας. Από τα φαγητά μας τα ρούχα μας τα υποδήματα μας ότι μας περισσεύει αλλά ακόμη καλύτερα ότι δεν μας περισσεύει και το δίνουμε από το στέρημά μας.
Ας καταλάβουμε ότι η ταπείνωση και η ελεημοσύνη είναι αυτές οι αρετές που θα πρέπει να ζηλεύουμε και να πασχίζουμε για να τις αποκτήσουμε.
Η ταπείνωση γεννήθηκε μαζί με τον μικρό Χριστό στην φάτνη , και η ελεημοσύνη μαζί με τον ενήλικα Χριστό στον Σταυρό εκεί που σταυρώθηκε για να μας σώσει …