της Στέλλας Ν. Αναγνώστου-
Δάλλα.
Η συνέχεια της πρότασης θα μπορούσε να είναι: «…αρκεί να τις
ξέρουμε!». Δυστυχώς όμως εμείς δεν τις
ξέρουμε. Αφήσαμε να μας τις κλέψουν μέσα
από τα χέρια μας όλοι αυτοί οι σύγχρονοι Εφιάλτες που επιβουλεύονται συστηματικά
ό,τι μας κάνει Έλληνες, και ό,τι μας ανήκει.
Θα ήθελα να βρεθεί ένας έστω πολιτικός, να ρωτήσει τους
σύγχρονους σφετεριστές της Μακεδονίας: « Αλήθεια, κύριοι, αφού θεωρείτε ότι το
όνομα της Μακεδονίας σας ανήκει, τι να σημαίνει άραγε στη γλώσσα σας; Πώς γεννήθηκε; Γιατί στη δική μας, σε μας που μας ανήκει,
σημαίνει πάρα πολλά!».
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να διαφωτίσουμε όλους τους
δοσιλόγους που παίζουν με την τύχη της χώρας μας:
Η λέξη Μακεδονία προέρχεται από την αρχαιότατη λέξη «
μήκος». Στην Δωρική διάλεκτο αντί για το
μακρό –η-, χρησιμοποιείται το μακρό –α-.
Έτσι από τη λέξη μήκος/μάκος, προέρχεται η λέξη μηκεδανός και μακεδανός
και μακεδνός, που σημαίνει μακρύς, υψηλός.
Μακεδονία λοιπόν είναι η χώρα που βρίσκεται ψηλά, ή η χώρα των υψηλών
ανθρώπων.
Ο Όμηρος χρησιμοποιεί τη λέξη «αίγειρος μακεδνή», που
σημαίνει την ψηλή λεύκα, αυτήν που σήμερα ονομάζουμε με την τουρκική λέξη
«καβάκι». Είναι η ψηλή λεύκα με το
φύλλωμα μόνον στην κορυφή, έτσι ώστε να σείεται ολόκληρη ακόμη και με το ελάχιστο
φύσημα του αέρα.
Υπάρχουν πολλές αναφορές στην αρχαία ελληνική γραμματεία
σχετικά με το τοπωνύμιο «Μακεδονία», και το εθνικό «Μακεδών» και «Μακεδόνισσα»
( κατά το βασίλισσα), όμως στην ομηρική λέξη ξεδιπλώνεται όλη η ομορφιά της
σημασίας του.
Αυτήν την ομορφιά και το νόημα, φέρνω στον νού μου κάθε φορά
που σκέφτομαι την Μακεδονία μας. Και
προσεύχομαι στον Θεό να μας τη φυλάει να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά και σαν τις «αιγείρους»
τις «μακεδνές», που τις σείει ο άνεμος και λυγίζει την κορυφή τους, καμμιά φορά
και ίσαμε τη γη. Όμως δεν σπάζουν….
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-
Δάλλα.