π.Εφραίμ Παναούση
Η θειά το
Μαλαμώ έλεγε στο Χριστό στο κάστρο του
κυρ Αλέξανδρυ Παπαδιαμάντη .. «οι άνθρωποι θα πω εγώ δεν έχουνε μυαλό» Όσο
μεγαλώνουμε εμείς οι άνθρωποι δεν λέμε να καταλάβουμε μερικά πράγματα.
Γιατί το λέω
αυτό..
Τις προάλλες
στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία είχαμε κατέβει εκεί μπροστά στο Σύνταγμα και παρακάτω
ήταν η εξέδρα και η μεγάλη σημαία.Στον πολύ κόσμο είδα μεγάλους ανθρώπους με
σημαίες και δάκρυα και ψυχωμένους ενήλικες.Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους
είδα και νέα παιδιά με όλη την εμφάνιση της νειότης της εποχής.Τατουάζ
,σκουραρίκια ...Τους κύταζα από δω ,τους κύταζα από κεί.Εγώ που έχω απαντήσεις
για όλα δεν μπορούσα να τα χωρέσω τούτα τα παιδιά.
Εγώ που για
να ξεμπερδεύω τα λέω «τα παιδιά του φραπέ» τούτα τα παιδιά τώρα μπροστά μου να
ανεμίζουν με δέος και τόλμη τη γαλανόλευκη.
Πως την
βρήκαν την άκρη αυτά τα παιδιά να μάθουν και να κατέβουν στο δρόμο για τη
Μακεδονία.Τα βιβλία και σχολειά μας μισακά,ελάχιστες οι αναφορές στην ιστορία
μας και τους αγώνες μας, σαν να φταίμε που αγωνιστήκαμε σαν να μην κάνανε καλά
οι παππούδες μας.Που τη βρήκαν τη χαραμάδα αυτά τα νέα παιδιά για να δούνε το
φώς.Που έχουν κρυμμένο αυτό το απόθεμα της ιστορικής συνείδησης .
Τα κύταζα
από και από κει και δεν μπορούσα να βγάλω συμπέρασμα
Ζω
αγκυλωμένος στα στερεότυπα και δυσκολεύομαι να δω παρακάτω.
Αυτά τα
παιδιά που δεν τους το χα με έλεγξαν ,και μου δώσανε θάρρος.
Υπάρχει
ελπίδα από τα παιδιά που δεν τους
τόχαμε..
Μήπως λέω να
τους το δώσουμε πίσω ;..