Της Χριστίνας Σεφερλή
Δεν μπορώ να θυμηθώ την πρώτη φορά που ανέλαβα σαν φυσικοθεραπεύτρια τον Γιώργο...ούτε την τελευταία μας θεραπεία θυμάμαι...θυμάμαι να μου λένε όλοι ο,τι ξέρεις είναι δύσκολη περίπτωση έχει κακοήθη όγκο στο κεφάλι κ τα πραγματα δεν πάνε καλά αλλά δεν του το λένε...μην τον πιέζεις...θυμάμαι έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή,αγάπη για την γυναίκα του κ τον γλύκα τον γιο του...θυμάμαι να τον φέρνουν αγαπημένα πρόσωπα για θεραπεία χωρίς αντίρρηση για οποια ώρα κ να τους πω...θυμάμαι να λέω εγώ θα κάνω την δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ,ο Γιώργος εαν τελειώσει με τον καρκίνο θα ξανακάνει ό,τι έκανε κ πριν,μπορεί κ θα τον βοηθήσω,με τον καρκίνο ας ασχοληθούν οι γιατροί δεν είναι δικό μου κομμάτι.
..θυμάμαι την ελπίδα στα μάτια του κάθε φορά που τον πίεζα όλο κ παραπάνω κ τα κατάφερνε...θυμάμαι τις πλάκες μας...θυμάμαι να δίνει κουράγιο σε μια γιαγιά 80φεύγα...θυμάμαι να προσπαθεί να με κάνει να χαμογελάσω όταν είχα τις μαύρες μου...θυμάμαι το βράδυ που προσευχόμουν να μου δοθεί μια ευκαιρία να του μιλήσω για το Θεό κ την επόμενη μέρα άνοιξε ο ίδιος τη συζήτηση...θυμάμαι να μου λέει ό,τι θα ήθελε να έχει περισσότερη πίστη...θυμάμαι να μου λέει ό,τι ποτέ δεν είπε Θεέ μου γιατί σε μένα...θυμάμαι να μου λέει τα αξίζω όλα όσα περνάω,είχα ξεφύγει τελείως...εαν πάω εγώ σε παππά να εξομολογηθώ θα πέσει η εκκλησία...θυμάμαι την μια κ μοναδική στιγμή που τον είδα να λυγίζει μου περιέγραφε τον μικρούλη του που ανυπομονούσε να τον γράψει ποδόσφαιρο,γύρισε μια μέρα σπίτι κ του είπε ό,τι την επόμενη θα πήγαιναν κ ο μικρός χαμογελούσε λες κ του χαν χαρίσει τον κόσμο όλο...η μοναδική φορά που σ'είδα να δακρίζεις..."δεν θέλω τίποτα άλλο...μόνο αυτό παρακαλάω το Θεό να μου χαρίζει μέρες να βλέπω αυτό το χαμόγελο κ δεν θέλω τίποτα άλλο"...θυμάμαι να τον πιέζω στις ασκήσεις,να γελάω μαζί του κ να μου λέει "μια μέρα θα κλαις...το ξέρω εσύ θα κλάψεις πολύ"...θυμάμαι μετά τα Χριστούγεννα που άρχισε η κατηφόρα...άρχισε να μπερδεύει μέρες,γεγονότα...θυμάμαι να μου λέει
-πήγα κ εξομολογήθηκα θυμήθηκα όσα μου είπες κ πήγα τώρα τις γιορτές
-τι σου πα ρε Γιώργο;
-ο Χριστός ήρθε στην γη κ ταπεινώθηκε,αυτό μας έδειξε...εσύ φοβάσαι να ταπεινωθείς μπροστά Του;Αυτό μου χες πει...
Θυμάμαι τη σημερινή μέρα αγορίνα μου...το κοριτσάκι σου,η Αθηνά άψυχη,συντετριμμένη...η μαμά σου κ η πεθερά σου απαρηγόρητες...ο "αχαΐρευτος" κλάμα πολύ...οι φίλοι σου όλοι βουρκωμένοι...κόσμος πολύ...κι εγώ ο ξανθός σου Χιτλερ έκλαψα πολύ και τώρα κλαίω Γιώργο μου...γιατί θα μου λείψεις πολύ κι ας μη στο είπα ποτέ κάθε φορά που είχαμε μερες να κάνουμε θεραπεία και με ρωτούσες...αλλά ξέρω καλά πως εκεί που είσαι θα δεις όλα τα χαμόγελα του γιου σου...ξέρω πως για αυτήν την ταπεινότητα κ την υπομονή με την οποία αντιμετώπισες όλες τις δοκιμασίες της σύντομης ζωής σου σήμερα δεν θα χρειαστεί να χτυπήσεις καμία πόρτα...για σένα οι πόρτες του παραδείσου θα ναι ορθανοιχτες...και είμαι σιγουρη ξερεις γιατί;Γιατί εγώ που σου μίλησα για Θεό δεν έχει υπάρξει μια φορά,μια δοκιμασία που να μην είπα όπως εσύ Γιατί σε μένα Θεέ μου;...Γιώργο μου βρες μια πίσω πόρτα να μπει κ ο ξανθός σου τύραννος μια μέρα...καλό παράδεισο ψυχή μου...ο ξανθός σου Χίτλερ...