“Κοίτα τι φοράει αυτή” θα πει κάποια κυρία
μεγαλύτερης ηλικίας για μια μικρότερη -την ώρα της Λειτουργίας- στην εξίσου
μεγάλης ηλικίας φίλη της ή “ποιος είναι αυτός; Δεν τον έχω ξαναδεί” θα
σχολιάσει κατά τη διάρκεια της ακολουθίας ο γέρος επίτροπος, όταν θα δει
κάποιον που δεν τονε ξέρει.
Καμιά φορά, οι άνθρωποι της Εκκλησίας, αυτοί
δηλαδή που εκκλησιάζονται συχνά ή ακόμα έχουν κάποιο διακόνημα μες το ναό,
πέφτουν στη παγίδα του “κλειστού κλαμπ”, ότι δηλαδή ο χώρος του ναού τους
ανήκει με αποτέλεσμα οποιοσδήποτε μη συνηθισμένος στα μάτια τους να φαίνεται
παράταιρος και να κρίνεται άξιος σχολιασμού.
Όταν ο Χριστός ανέβηκε να κηρύξει στο βήμα της
Συναγωγής για πρώτη φορά, αντίστοιχα, αντιμετώπισε τα σχόλια που
επαναλαμβάνονται μέχρι σήμερα στις δικές μας εκκλησίες. Το να αισθάνεται κανείς
την Εκκλησία “σα το σπίτι του” είναι εντελώς διαφορετικό από να θεωρεί ότι η
Εκκλησία του ανήκει. Αν κάποιος, είτε παπάς, είτε νεωκόρος, είτε επίτροπος,
είτε απλός πιστός κλείνει τη πόρτα στους άλλους, κλείνει τη πόρτα κατ' ουσία
στον ίδιο τον Χριστό.
Αν κάποιος θεωρεί την Εκκλησία δικό του κτήμα,
τότε μάλλον θα πρέπει να ανοίξει εξ αρχής το Ευαγγέλιο και να το διαβάσει. Κι
αν έρχεται στην Εκκλησία επειδή δεν έχει κάτι άλλο να κάνει, καλύτερα να μη
πατάει το πόδι του καθόλου, αν θέλει με τη στάση του να μεταφέρει αυτή τη
μιζέρια και στους άλλους. Από καφενεία -δόξα τω Θεω- γιόμησεν ο τόπος.
Μη ξεχνάμε ποτέ οτι μες την Εκκλησία είμαστε
ίσοι, ανεξάρτητα τι κάνουμε έξω απ' αυτήν.
Αν αυτή την ισότητα δεν τη δεχόμαστε, κάποιο
πρόβλημα έχουμε και θα 'ταν καλύτερα να πάμε να το κοιτάξουμε.
αρχιμ. Ιάσων Κεσέν