Ο Ρουμάνος, Ομολογητής Ιερέας π. Δημήτριος Μπεζάν (1908-1995).
Διηγείται ο π. Δημήτριος Μπεζάν:
Μια Κυριακή δύο ξένες γυναίκες μου
έφεραν ονόματα, ένα πρόσφορο και κρασί με τα οποία λειτούργησα την ημέρα
εκείνη. Είπαν ότι είναι από τη Σουτσεάβα και ότι έχουν δίκη την επόμενη
ημέρα. Γι’ αυτό και έφυγαν αμέσως. Μετά την Θεία Λειτουργία έπεσα στο
Ιερό. Το πρόσωπο μου ήταν πράσινο. Οι πιστοί με έφεραν στο σπίτι, με
άπλωσαν στο κρεβάτι ενώ οι γυναίκες με θρηνούσαν.
Προσκύνησα: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα…».
Πηγή : διακόνημα
Είδα μπροστά μου ένα δυνατό φως και χαμογέλασα επειδή αισθανόμουν μεγάλη χαρά. Ξύπνησα στο νοσοκομείο του Τίργου Νεάμτς με μερικούς γιατρούς γύρω μου. Μου είπαν ότι στο μπουκάλι του κρασιού βρήκαν ίχνη από καυστική σόδα.
Ήμουν αδύνατος επειδή πέρασα από τον θάνατο, όμως το πρόσωπο μου έλαμψε.
Μου το είπαν μερικοί άρρωστοι από το θάλαμο. Με έσωσε ο Θεός, γιατί είχε ακόμα κάποια δουλειά μαζί μου.
Μερικοί είπαν ότι οι δυο γυναίκες ήταν μάγισσες και ήθελαν να εκδικηθούν επειδή οι γυναίκες που ερχόταν σε μένα δεν ήθελαν πια να δεχτούν τις μαγείες τους, άλλοι έλεγαν ότι τους έστειλε η ασφάλεια να με σκοτώσουν.
Μερικοί είπαν ότι οι δυο γυναίκες ήταν μάγισσες και ήθελαν να εκδικηθούν επειδή οι γυναίκες που ερχόταν σε μένα δεν ήθελαν πια να δεχτούν τις μαγείες τους, άλλοι έλεγαν ότι τους έστειλε η ασφάλεια να με σκοτώσουν.
Εγώ όμως τους συγχώρεσα όλους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ρουμάνου Ιερέως π. Δημητρίου Μπεζάν, “Η χαρά της ταλαιπωρίας” των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.