της Χριστίνας Σεφερλή
Είμαι
κι εγώ που ξεχνάω πως δεν χρειάζομαι παπούτσια για να ‘ρθω κοντά
Σου...είσαι κι Εσύ που μου λες «αν μ’αγαπάς ακολούθα με»...κι εγώ που
πριν Σε γνωρίσω με μια πανοπλία που μου ‘γινε δέρμα πρέπει να κατέβω
απ’το άλογο του «εγωισμού» κ να περπατήσω με όλο αυτό το «βάρος»...κ μια φωτογραφία ξεχασμένη...μπορεί κ καταλάθος βγαλμένη ανάμεσα στις τόσες έρχεται κ μου φωνάζει... «Γι’αυτό είναι πιο κοντά Μου τούτα δω...τα βλέπεις;Γιατί με «γυμνά» πόδια μπορούν να τρέξουν ξοπίσω Μου πιο γρήγορα κ πάντα Με φτάνουν...»