Στην εκδήλωση αυτή, εθελοντές της 7ης αποστολής κατέθεσαν τις προσωπικές τους εμπειρίες και μαρτυρίες από την Ουγκάντα, ενώ προβλήθηκε κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό από την αποστολή.
Από αριστερά: Σοφία Μαζιώτη, Φοιτήτρια, Αρχιμ. Εφραίμ Παναούσης, Νικόλαος Χαλιμούρδα Στρατιωτικός, Χριστίνα Σεφερλή, Φυσιοθεραπεύτρια, Αγγελική Δασούλα, Γεωοπόνος.Στο ξεκίνημα της εκδηλώσεως, ο υπεύθυνος του ιεραποστολικού κλιμακίου και αδελφός της Ιεράς Μονής, Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Παναούσης αναφέρθηκε στο συνεχιζόμενο θαύμα που επιτελείται εδώ και επτά χρόνια με κέντρο το χωριό Λουγκουζί και στο Ρουμπάρρε στις ψυχές εκατοντάδων ανθρώπων.
Και μίλησε για τις στιγμές που έζησαν και φέτος και οι δύο ομάδες της έβδομης αποστολής, που κατέβηκαν εκεί τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.
Επισκέφθηκαν αποστολές μοιράζοντας ιερατικά είδη, νάμα, λιβάνι, εικόνες, ιερατικές στολές κα. Επίσης έκαναν 87 βαπτίσεις στη νότιο Ουγκάντα.
Στο Λουγκουζί έγιναν βαπτίσεις και λειτούργησε ιατρείο. Φιλοξένησαν ένα ιερατικό σεμινάριο που λειτούργησε εκεί, επιμορφώνοντας 55 ιερείς απ’ όλη την Ουγκάντα., ενώ λειτούργησε και φέτος η κατασκήνωση.
Όπως είπε ο π. Εφραίμ, στο άκουσμα τη Αφρικής, στο μυαλό των περισσοτέρων περνάνε εικόνες από την μαύρη ήπειρο, εικόνες ένδειας και φτώχειας.
Αλλά για όσους συμμετέχουν σε αυτό το όνειρο της ιεραποστολής, γιατί περί ονείρου πρόκειται, είναι κάτι πολύ διαφορετικό, εμπειρία πραγματικής ζωής.
«Η Ουγκάντα, είναι μια εγκαταλελειμμένη χώρα. Όμως οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ μπροστά σε έναν πρωταθλητισμό αγάπης.
Η Αφρική είναι στιγμές και μετά τις αποκωδικοποιείς όταν έχεις λίγο χρόνο με τον εαυτό σου.
Να καθίσεις να δεις πόσο μεγάλη δασκάλα είναι η ιεραποστολή και πόσα μαθήματα σου αφήνει.»
Στη συνέχεια της εκδήλωσης, κάποιοι από τους εθελοντές, μέσα από προσωπικές μαρτυρίες, μας γνώρισαν την έβδομη αποστολή και μας έκαναν μετόχους αυτής της μεγάλης χαράς.
Μίλησαν η Αγγελική Δασούλα, η Χριστίνα Σεφερλή, η Σοφία Μαζιώτη, ο Νίκος Χαλιμούρδας, η Βάλια Περνιδάκη, η Ευαγγελίνα Μαζιώτη, η Γεωργία Χαβατζόγλουκαι η Θάλεια Λαμπίδη.
Χαρακτήρισαν την Ουγκάντα μία γέφυρα, από την δική μας πραγματικότητα σε μια άλλη όπου υπάρχουν πολλές δυσκολίες αλλά και ελπίδα.
Οι άνθρωποι ζουν δύσκολα αλλά κάθε μέρα που ξυπνάνε παλεύουν με το χαμόγελο, χωρίς σχέδια και προγραμματισμούς.
«Ζουν στο απόλυτο τίποτα κι έχουν τα πάντα. Ζούνε τόσο ευτυχισμένοι με το τίποτα.
Τα παιδιά εκεί δεν έχουνε τίποτα, δεν έχουνε φαΐ, φάρμακα, παρ’ όλα αυτά δεν είναι άνθρωποι μίζεροι ή πονηροί να προσπαθήσουνε να καταφέρουν να πάρουν κάτι.
Ήταν πρόσχαρα παιδιά και είχαν μάθει να τα μοιράζονται όλα, ακόμη και το ελάχιστο που είχαν.»
Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου
Την εκδήλωση μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:
https://www.youtube.com/watch?v=IdvBP7wAZ18