Να μην υπολογίζουμε το τι λέει ο κόσμος!

Του π. Ιωήλ Κωνστάνταρου
Οι Απόστολοι στο έργο του Ευαγγελισμού των ανθρώπων, είχαν ν' αντιμετωπίσουν μεγάλους κινδύνους, πολλές θλίψεις και ποικίλους πειρασμούς. Και αν αυτά ίσχυαν για όλους τους Αποστόλους, πολύ περισσότερο τις καταστάσεις αυτές τις βίωνε ο Απόστολος των εθνών, ο Παύλος. Ένας μεγάλος πειρασμός για το Αποστολικό του έργο ήταν οι ίδιοι οι Εβραίοι, οι οποίοι, όταν έφευγε από μια περιοχή που εκήρυττε, πήγαιναν στη συνέχεια

αυτοί για να του κλονίσουν το έργο.

Πηγή: Κάτοψη.
Ακριβώς λοιπόν για ν' αντιμετωπίσει αυτές τις πλάνες και τις αιρέσεις που διέσπειραν, και για να αποστομώσει τους Ιουδαίους, γράφει μεταξύ των άλλων «με μεγάλα γράμματα, με το ίδιο του το χέρι» στους Γαλάτες ότι, «όσοι θέλουν να αρέσουν σε ανθρώπους, αυτοί σας παρακινούν να περιτέμνεσθε, μόνο και μόνο για να μην καταδιώκονται από τους Ιουδαίους».

Και για να αποδείξει ότι έτσι έχουν τα πράγματα, στη συνέχεια τους ξεσκεπάζει, αποκαλύπτοντας στους χριστιανούς πως ούτε και αυτοί που έχουν περιτμηθεί τηρούν τις τελετουργικές διατάξεις του Μωσαϊκού Νόμου. Δεν πραγματοποιούν δηλαδή τις επιβαλλόμενες καθάρσεις και τις ζωοθυσίες. Όλη δε αυτή η επιμονή για την περιτομή, γίνεται για να καυχηθούν ότι έπεισαν τους Χριστιανούς να δεχθούν τελικώς την περιτομή.

Η καύχησή τους δηλ. είναι ανθρώπινη, ρηχή και ταπεινή.

Εγώ, όμως, τονίζει ο Απόστολος, ποτέ να μη συμβεί να καυχηθώ για τίποτε άλλο, παρά για το ότι ο Ιησούς Χριστός σταυρώθηκε για τη σωτηρία μου. «Εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ει μη εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι ου εμοί κόσμος εσταύρωται, καγώ τω κόσμω». (Γαλάτας, ΣΤ΄ 14). Δηλ. Όσο για μένα δεν θέλω άλλη αφορμή για καύχηση, εκτός από τον Σταυρό του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τώρα πλέον έχει νεκρωθεί και έχει χάσει τη δύναμή του για μένα ο κόσμος. Αλλά κι εγώ έχω νεκρωθεί γι αυτόν.

Η αποστολική συνείδηση, με τη φράση αυτή, δίνει και σ΄εμάς ένα υψηλό κριτήριο. Μια στάση ζωής που θα πρέπει να διατηρούμε πάντοτε και να προσέχουμε μήπως, χωρίς να το θέλουμε, χάσουμε  το πνευματικό αυτό κριτήριο. Αυτή την όντως Χριστιανική και Ευαγγελική στάση ζωής. Δηλ. Δεν θα πρέπει σε καμμία των περιπτώσεων να θέλουμε ν' αρέσουμε στους πολλούς. Να μας ενδιαφέρει τι θέλει από εμάς όχι ο κόσμος, αλλά ο Σταυρωθείς και Αναστάς Κύριος.

Δυστυχώς, σε κάθε εποχή,  πολύ περισσότερο όμως στις ημέρες μας, πολλοί χριστιανοί (κληρικοί και λαϊκοί), υπολογίζουν πάρα πολύ στην συμπεριφορά τους και τη ζωή τους, το τι θα πει ο κόσμος. Ο μακράν του Θεού κόσμος. Το δε τραγικό για τις περιπτώσεις αυτές είναι, ότι δεν αντέχουν οι άνθρωποι αυτοί την διαφοροποίηση. Δεν τολμούν  στο να ξεχωρίζουν από τους άλλους. Τρέμουν να εκδηλώσουν την πραγματική χριστιανική τους ιδιότητα, μόνο και μόνο για να αρέσουν στους πολλούς. Και η νοοτροπία αυτή ξεκινά από τα μικρότερα έως και τα μεγαλύτερα, τα  «βαρύτερα του Νόμου». Από την ενδυμασία (που δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση, τουλάχιστον για ένα Χριστιανό), αφού αποτελεί εντολή του Θεού να μη ξεγυμνώνεται αδιάντροπα ο άνθρωπος, αλλά και στο να μη φορούν οι γυναίκες ανδρική και οι άνδρες γυναικεία ενδυμασία (θέαμα όντως εξευτελιστικό για τον άνθρωπο), έως και το σοβαρότατο θέμα της τεκνογονίας (που η συνειδητή αποφυγή της, αποτελεί θανάσιμο αμάρτημα). Και όλος αυτός ο ξεπεσμός πραγματοποιείται για να φαίνεται ο άνθρωπος αρεστός και για να τα έχει καλά με όλους.

Όμως, για λόγους δικαιοσύνης και αντικειμενικότητος, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η ανθρωπαρέσκεια και το καταραμένο πνεύμα του κόσμου και της μόδας, δεν χτυπά μόνο από τα αριστερά (που επιτέλους ο πειρασμός αυτός, εξευτελίζει μεν τον άνθρωπο, στα βάθη όμως της καρδιάς του συνειδητοποιεί την αστοχία του, το αμάρτημά του και την προσβολή στον ίδιο τον Θεό και τον Νόμο Του),  ο πειρασμός αυτός της ανθρωπαρέσκειας, χτυπά και από δεξιά και μάλιστα τους ανθρώπους που διακονούν την ίδια την Εκκλησία.

Κλασσικό παράδειγμα επί των όσων αναφέρουμε, αποτελεί το θέατρο του οικουμενισμού και οι συγκρητιστικές παραστάσεις του θιάσου της «αγαπολογίας και της ενώσεως».

Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε, φίλοι μου, και να αναλύσουμε τα όσα είναι ήδη γνωστά σε όλον τον κόσμο. Τώρα μάλιστα μέσω της τηλοψίας και του διαδικτύου, τώρα που «ο Νόμος ησθένησεν και αργεί το Ευαγγέλιον», τώρα που «θέατρον εγεννήθημεν και αγγέλοις και ανθρώποις», ο καθένας έχει την δυνατότητα να ελέγχει και να κάνει την κριτική των παραστάσεων.

Η ατμόσφαιρα όμως, η Ορθόδοξη Χριστιανική, είναι γεμάτη από το πνεύμα της πικρίας, ου μην αλλά και της αγανακτήσεως. Και τούτο, διότι, ναι μεν όσοι εν ψυχρώ καταπατούν τους θείους και ιερούς κανόνες, αποδεικνύουν οι ίδιοι ξεκάθαρα ότι έχουν αποβάλλει την πίστη του Χριστού και έχουν καταντήσει «κακοί επαγγελματίες». Τούτο δε είναι το μόνο βέβαιο από την όλη τους συμπεριφορά. Το ερώτημα όμως και το παράπονο παραμένει γι αυτούς που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις, και ενώ βλέπουν τα άτοπα και απρεπή, γνωρίζουν δε το απαράδεκτο των πράξεων, παραμένουν ωστόσο σιωπώντες μέσα στην «ησυχία τους» καταντώντας τον εαυτόν τους, όχι απλώς μακάριο, αλλά και κάτι παρά πάνω...

Αγανακτεί επίσης κανείς, όταν σε άλλες απλές περιπτώσεις «διυλίζεται ο κώνωπας» ενώ σε αυτές τις όντως απαράδεκτες καταστάσεις «καταπίνεται η κάμηλος» και έτι πλέον, όταν κάποιοι, κάπου και κάποτε, λαμβάνουν την παπική «ευλογία» (αλογία μάλλον και κατάρα), από τον πολιτικό αρχηγό του κράτους του Βατικανού, εντός μάλιστα Ορθοδόξων Ναών. (Φρίξον ήλιε, στέναξον γη). Φυσικά, η απάντηση σε όλα αυτά είναι, διότι υπάρχει αφ' ενός μεν η επάρατος ανθρωπαρέσκεια, αφ' ετέρου δε η αισχρή δειλία στους «καλούς καγαθούς».

Το ζητούμενο γι αυτούς τους «ποιμένες» είναι, όχι ποιά θα ήταν σε ανάλογες περιπτώσεις η στάσις των Αγίων Πατέρων, αλλά τί θα πει ο κόσμος. Πώς θα μας κρίνουν οι κοσμικόν το φρόνημα έχοντες, κληρικοί και λαϊκοί. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον τώρα το τι θα πει ο Θεός, αλλά το τι θα πει ο αμαρτωλός κόσμος. (Νέα και χαλκευμένη θεολογία).

Τα δε περί συνέσεως, ταπεινώσεως, πραότητος κ.λ.π. που ακούγονται κατά καιρούς ως αδικαιολόγητες δικαιολογίες, αποτελούν αστειάκια για τα μικρά παιδιά...

Αλλά τι να περιμένει κανείς, αγαπητοί μου, όταν, ενώ υβρίζεται κατά τον πλέον αισχρό τρόπο η Θεανδρική προσωπικότητα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, βρίσκονται «ποιμένες» οι οποίοι αδιάντροπα δηλώνουν την «παγερή τους αδιαφορία»;

Τους ερωτούμε όμως, ευθέως, τους κυρίους αυτούς. Εάν αντί του ονόματος του Χριστού υπήρχε υβριζόμενο το όνομα του εκκλησιαστικού τους προϊσταμένου ή το δικό τους και των συνεργατών τους. Εάν τους παρουσίαζαν και αυτούς ως διεστραμμένους όπως παρουσιάζει η εμετική θεατρική διαβολοπαράσταση τον Κύριο και τους Αποστόλους (ο Θεός ας μας συγχωρέσει για όσα από αγανάκτηση γράφουμε... «Συ Κύριε οίδας ότι φιλώ σε»), θα έδειχναν και τότε την «παγερή τους αδιαφορία» ή θα είχαν κηρύξει την Εκκλησία εν διωγμώ;

Και εάν αντί του ονόματος του Κυρίου μας υπήρχε το όνομα του αρχηγού του κράτους ή της Κυβερνήσεως ή των αρχηγών των κομμάτων, των «πτωχωτάτων εθνοπατέρων μας», θα έκαναν τότε οι «κύριοι» αυτοί λόγο περί «καλλιτεχνικής ελευθερίας» και περί «δημοκρατικής εκφράσεως» ή αυθωρεί και παραχρήμα θα είχαν διατάξει την δικαστική και εκτελεστική εξουσία να σταματήσει εν τω άμα την παράσταση που υβρίζει τις προσωπικότητες και μάλιστα αυτές τις εκλεγμένες προσωπικότητες του Έθνους;

 Ορίστε το ερώτημα που προκαλεί σήμερα. Εάν δε διαθέτουν στοιχειώδη ευαισθησία και ανδρισμό, ας δώσουν λοιπόν την απάντηση.  Ας μας πουν τι θα έπρατταν στα όσα ανωτέρω αναφέρουμε.

Αλλά, γιατί επιμένουμε; Και ποιά απάντηση αναμένουμε; Αφού για τους ανθρωπάρεσκους είναι μεγάλοι, πολύ μάλιστα μεγάλοι οι πολιτικοί και θρησκευτικοί άρχοντες, ενώ ο Κύριος Ιησούς είναι μικρός, πολύ μικρός!

Ας προσέξουν όμως όλοι αυτοί οι κύριοι, ας ανοίξουν για λίγο τα ώτα τους, που για το θέλημα του Θεού και για την ομολογία, τα έχουν φράξει με  βουλοκέρι, ας ακούσουν αυτό που ήδη ακούγεται ολονέν και ισχυρότερο. Ήδη ακούγεται και οσονούπω θα σκεπάσει κάθε φωνή ανθρωπαρέσκων... «Συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως»!!!

Οπωσδήποτε, αδελφοί μου, όπως μας αναφέρει αλλού ο Απόστολος Παύλος, όποιος ενεργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αρέσει στον κόσμο, αυτός δεν είναι γνήσιος δούλος του Χριστού. Ένας μάλιστα που, ενώ υβρίζεται  το όνομα του Θεού, το «υπέρ πάν όνομα»,  αυτός σιωπά για να τα έχει καλά με τον κόσμο, αυτού,  δεν του αναγνωρίζουμε προσωπικότητα. Είναι «άνθρωπος» χωρίς στόχο και πορεία. Όταν μάλιστα δηλώνει ότι κρατά την «παγερή αδιαφορία», τότε αυτός δεν είναι καν άνθρωπος, διότι ένας άνθρωπος και μάλιστα πιστός, έχει ζεστή την καρδιά και φλέγεται για την αγάπη και την δόξα του Χριστού. Εάν δεν ήμασταν ζωόφιλοι, τις καταστάσεις αυτές της βλασφημίας θα τις χαρακτηρίζαμε ως «κτηνώδεις». Αλλά  οι  βλάσφημοι  με τη στάση τους αυτή, καταντούν τώρα χειρότεροι  και αυτών των αλόγων ζώων. Γίνονται  χειρότεροι και του διαβόλου, αφού επιτέλους και αυτά τα δαιμόνια δεν τολμούν να βλασφημήσουν το όνομα του Θεού. Το δε κατάντημα των υπανθρώπων βλασφήμων, συνακολουθεί και αυτός που δεν διαμαρτύρεται και εναρμονίζεται με το πνεύμα του κόσμου. Ναι, ο ανθρωπάρεσκος καταντά δούλος των άλλων. Ό,τι δηλαδή χειρότερο θα μπορούσε να υποστεί. Και στην αρχή μεν θα κάνει αβαρίες στα εξωτερικά. Όσο όμως περνά ο χρόνος, ο ξεπεσμένος αυτός δήθεν πιστός, φτάνει σιγα-σιγα στο βαρύτατο αμάρτημα. Στο να περιφρονεί δηλ.τον Θεό και το Νόμο Του. Έτσι, πολύ σύντομα χάνει την πίστη του και την ορθοδοξία του, αφού πρώτα βεβαίως έχει χάσει την ηθική του υπόσταση... δικαιολογώντας στην κυριολεξία τα πάντα. Τελικά εξευτελίζονται στα μάτια των άλλων, και, εάν αλλοίμονο, δεν μετανοήσουν όσοι ακολουθούν τον δρόμο της απωλείας έως τέλους, αυτή η ανθρωπαρέσκεια, συν τοις άλλοις, θα τους οδηγήσει στον αιώνιο και φρικτό θάνατο.

Ο θεόπνευστος Προφητάναξ, είναι ξεκάθαρος επί του θέματος: «Ότι ο Θεός διεσκόρπισεν οστά ανθρωπαρέσκων. Κατησχύνθησαν, ότι ο Θεός εξουδένωσεν αυτούς» (Ψαλμ. ΝΒ', 5).

Εδώ ο Αόριστος, κατά προφητική συνήθεια εκλαμβάνεται αντί Μέλλοντος χρόνου. Προφητεύει λοιπόν ο Θεός ότι αυτούς τους ανθρωπάρεσκους και ασεβείς, θα διαλύσει και θα διασκορπίσει όπως το χνούδι το οποίο «εκρίπτει ο άνεμος από προσώπου της γης». Αυτοί δε θα γεμίσουν ατιμία και αισχύνη, διότι ο Θεός θα εξουθενώσει αυτούς, ελέγχοντας την κακία, και όπως σημειώνουν οι ερμηνευτές «και του αξιώματος της Αρχιερωσύνης αυτούς καθελών».

Αδελφοί μου, δεν είναι απλή υπόθεση και απλή αδυναμία η ανθωπαρέσκεια και η συν αυτή επικατάρατος δειλία. Πρόκειται περί φοβερών δαιμονίων που στραγγαλίζουν την εν Χριστώ Ελευθερία, την οποία μας χάρισε διά του Σταυρικού του θανάτου ο Κύριός μας και Θεός μας!

Άνευ αντιλογίας, φίλοι μου, παντοτινό καύχημά μας είναι, πρέπει να είναι ο Σταυρός του Χριστού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη ζωή μας και στην καθημερινότητα. Επιπλέον δε με παρρησία να δίνουμε προς κάθε κατεύθυνση και σε κάθε πρίπτωση την ομολογία της αμωμήτου πίστεώς μας, εκφράζοντας έτσι την αγάπη μας προς τον Σωτήρα Χριστό.

Τούτο να γίνει και αίτημα θερμής προσευχής και το έλεος του Κυρίου, είθε να μας «καταδιώκει πάσας τάς ημέρας της ζωής ημών».