Αρχιμανδρίτου Πορφυρίου, Καθηγουμένου Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Βεροίας
Αυτός ο μαγκάκος που ρωτούσε δήθεν για την πνευματική ζωή πήρε το μάθημά του.
Σήμερα
διαβάσαμε και ακούσαμε μία παραβολή. Αφού είναι παραβολή, επιδέχεται και
ποικίλες αναγνώσεις, μέσα στο πλαίσιο της σωτηριολογικής διδασκαλίας
του Κυρίου μας.
Γιά ποιόν
μιλάει ο Κύριος; Σήμερα, που το κράτος έχει αναλάβει-και θεσμικά
ακόμα-την φιλανθρωπία, τί μπορεί να κάνει ένας πιστός;
Παλιότερα, το κράτος είχε απαγορεύσει στην Εκκλησία την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική μέριμνα και φροντίδα.
Τολμώ να ρωτήσω: Υπάρχει σήμερα ο πάσχων πλησίον; Και αν υπάρχει ποιός είναι; Ποιός κατέβαινε από Ιερουσαλήμ προς την Ιεριχώ;
Δεν λέει άλλες πόλεις αλλά αυτές τις δύο. Μάλλον πιστός ήταν αυτός. Πήγε στα Ιεροσόλυμα-στην πόλη του Θεού.
Εκπλήρωσε τις
όποιες υποχρεώσεις του προς τον Θεό, και ύστερα κατέβαινε προς την
Ιεριχώ, στην πόλη της αμαρτίας-ας κάνουμε καπάκι και κάτι άλλο, έτσι γιά
συμπλήρωμα.
Και τότε συνέβησαν τα γνωστά. Οι κακοί βρίσκονται στον δρόμο προς την Ιεριχώ, όχι στον δρόμο προς την Ιερουσαλήμ.
Οι δύο καλοί,
ο ιερεύς και ο λευΐτης, πήγαιναν να εκπληρώσουν τα καθήκοντά τους,
πήγαιναν στα Ιεροσόλυμα. Δεν είχαν τον χρόνο να ασχοληθούν με τον
μισοπεθαμένο.
Αυτοί πήγαιναν στον Θεό. Και έτσι μισοπεθαμένο τον βρίσκει ο Σαμαρείτης. Ποιόν έλεγαν Σαμαρείτη οι Εβραίοι; Τον Χριστό έλεγαν.
Άρα αυτός
βρήκε τον ταλαίπωρο τον άνθρωπο. Αυτός ξέπλυνε με το αίμα του την
αμαρτία. Και αφού λύσαμε τον ένα γρίφο, ας πούμε δυό σκέψεις ακόμα.
Εγώ ο ίδιος
είμαι ο ταλαίπωρος που με έπιασαν, με έδειραν, με γύμνωσαν και με
πέταξαν στην άκρη του δρόμου. Και οι ληστές δεν είναι ξένοι.
Εγώ ο ίδιος
καταστρέφω τον εαυτό μου. Ναι, εγώ καταστρέφω το είναι μου. Και ο
Χριστός με βρίσκει και αγωνίζεται να με ιατρεύσει, δαπανών και
προσδαπανών, μέσα στο μεγάλο πανδοχείο, που λέγεται Αγία Εκκλησία.
Άμα γιατρέψω εμένα, άμα γιατρευτώ από τον Χριστό, τότε βρίσκω και τον πλησίον.
Πόσοι
σύλλογοι «Καλός Σαμαρείτης» υπάρχουν; Όσοι, ή μάλλον πολλοί, θέλουν να
ξεπλύνουν μαύρο χρήμα κάνουν καλές πράξεις. Ακραίο, αλλά γεγονός.
Ο άρρωστος
είμαι εγώ. και αυτό πρέπει να το καταλάβω. Όσους μισοπεθαμένους και να
σώσω, άμα δεν γιατρέψω τον εαυτό μου, δεν ξέρω αν θα κερδίσω τίποτα.
Δεν είναι
δικές μου οι σκέψεις. Μέσα στον Μέγα Κανόνα τις βρήκα και στην Ομιλία
του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Και στην σκληρή καθημερινότητα.
Δεν
ξεπλένεται η αμαρτία με «καλές πράξεις». Το αίμα του Χριστού ξεπλένει.
Το νερό της κολυμβήθρας μάς ξεκίνησε την κάθαρση, μάς ξέπλυνε.
Και το αίμα μάς γιάτρεψε. Και το ξύλο είναι ο δρόμος γιά τον πλησίον. Ο σταυρός του Χριστού. Προσωπικός είναι ο αγώνας.
Ο νομικός=θρησκευάμενος άκουσε και τα μπράβο του, για το ότι εφυλάξατο τας εντολάς. Στον πλησίον κολλούσε, δυσκολευόταν δηλαδή.
Όοολα τα άλλα τα είχε τακτοποιημένα. Κάπως έτσι τα είπαμε το πρωΐ, στην Θεία Λειτουργία.