της Χριστίνας Σεφερλή
«Μην ταξιδεύεις με το νου άμα δεν βλέπεις δρόμο...μην περιμένεις κ χαρά άμα δεν νιώσεις πόνο»...κάθομαι κ σκέφτομαι με τις ώρες τι θα κάνω στη ζωή μου,τι έκανα μέχρι σήμερα,προβλήματα κ λύσεις,γιατί εγινε αυτό έτσι,γιατί δεν το έκανα αλλιώς,τα λάθη,τα σωστά,πόσα μου χρωστάνε,πόσα χρωστάω,γιατί μου φερθηκαν ετσι,γιατί δεν μου αναγνωρίζουν το ένα,γιατί δεν με βοηθάνε στο άλλο,γιατί κανείς δε με καταλαβαίνει,γιατί δεν στέκονται δίπλα μου όπως τους σταθηκα εγώ,μ’αγαπά δε μ’αγαπά,ποιοι με νοιάζονται πραγματικά,ποιους νοιάζομαι εγώ,τι θέλω εγώ,μνησικακίες,αγχη,στεναχώριες,αυπνίες,αρρώστιες..
.κ ξαφνικά ξυπνάω ένα πρωί...γίνεται κάτι...κι όλα αυτά δεν έχουν απολύτως καμία σημασία...λες κ δεν τα σκεφτηκα ποτέ...λες και τόσες ώρες σκέψης κ προβληματισμού από την ζωή μου δεν υπήρξαν ποτέ... πέφτω στα γόνατα ξανά,ρίχνω το κεφάλι κ αρχίζω τις προσευχές...γίνομαι εγώ ολόκληρη μια προσευχή...κι όταν όλα τελειώσουν...τότε έχω την επιλογή...ή ξεχνάω κ άντε ματάπάλι όλα απ’την αρχή... όλα αυτά που με γονάτισαν κ με γονατιζουν ψυχικά καθημερινά ή μαθαίνω να γονατίζω από μόνη μου μπροστά στο Θεό...να παραδίδω στο θέλημα Του τη ζωή μου κ να κοιμάμαι ήσυχη...γεμάτη ευγνωμοσύνη...
Η επιλογή είναι πάντα δική μου...
Κι Εκείνος πάντα εκεί να την δεχτεί...η μόνη σταθερά στον κόσμο μου...σ’αυτό τον κόσμο που χτίζω καθημερινά κ σε ένα λεπτό μπορεί να γκρεμιστεί από ένα σεισμό,μια φωτιά,μια πλημμύρα,ένα δυστύχημα,ένα θάνατο,μια αρρώστια,μια αναπηρία,μια απόλυση,μια έξωση,ένα πλειστηριασμό,μια κλοπή,ένα βιασμό,μια απαγωγή,ένα χωρισμό,μια τρομοκρατική ενέργεια,ένα πόλεμο...και τόσα άλλα που σήμερα μου φαίνονται τόσο μακρινά...αλλά κι σε όλους αυτούς που συνέβησαν τόσο μακρινά φαινόντουσαν...
Σήμερα...μόνο για σήμερα...επιλέγω να γονατίσω σε Σένα κι αν αύριο ξυπνήσω πάλι ...τα ξαναλέμε😊