Έχω πόσες μέρες τώρα κ διαβάζω για αυτό το αποτρόπαιο-πραγματικά!-έγκλημα στη Ρόδο κ δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου.Όχι ο,τι σ’αφήνουν τα ΜΜΕ αλλά και πάλι δεν μπορώ...μια «αγανάκτηση» κ ένα δριμύ «κατηγορώ» μου σιγοκαίει τα σωθηκά...όχι για τους δολοφόνους...όσο κι αν ακούγεται περίεργο εως κ εξοργιστικό δεν έχω θυμώσει μαζί τους...έχω όμως εξοργιστεί με αυτή την κοινωνία που πλάθει με μαθηματική ακρίβεια «δολοφόνους»...δεν μπορώ να αγνοήσω πια το πόσο έχει αυξηθεί ο αριθμός τέτοιων εγκλημάτων...πρόκειται για παιδιά...19,20,21 χρονών...γιατί;;;
Γιατί δεν βρεθηκε κανείς να τους νοιαστεί για να ημερώσουν...γιατί δεν βρέθηκε κανείς να τους αγαπήσει για να βρουν τον εαυτό τους;;;Γιατί δεν βρήκαν τίποτα να αγαπήσουν για να εξανθρωπιστούν;Που ήταν η οικογενειά τους που έπεσε απ’τα σύννεφα;Που ήταν οι φίλοι;Ένας δάσκαλος,ένας άνθρωπος να τους εμπνεύσει;Ένα πρότυπο ρε αδερφέ...αλήθεια...ερχόμαστε στη ζωή,μεγαλώνουμε,μορφωνόμαστε,κάνουμε παιδιά...κ τους δείχνουμε ΤΙ;Να πιαστούν από ΤΙ;Δουλεύουμε όλοι ακατάπαυστα από το πρωί ως το βράδυ για να χουμε λεφτά γιατί αν έχουμε λεφτά, μπορούμε να αποκτήσουμε όσα θέλουμε κι αν αποκτήσουμε όσα θέλουμε θα περνάμε ωραία κι αν περνάμε ωραία θα μαστε ευτυχισμένοι...και μια μερα ξυπνάς κ τα λεφτά δεν μπορούν να εξαγοράσουν την ελευθερία του παιδιού σου,δεν μπορούν να το φέρουν πίσω στη ζωή,δεν μπορούν να γυρίσουν το χρόνο πίσω,δεν μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο!!!Σε μια κοινωνία που περισσότερες ώρες δουλεύεις παρά είσαι με το παιδί σου κ ένα παιδί μεγαλώνει μόνο του...με πρότυπο το χρήμα κ μόνη του αξία το «να καταφερω να αποκτήσω όσα θέλω για να μαι ευτυχισμένος» μην έχεις τη ψευδαίσθηση ο,τι μπορεί κι εσύ να μην μεγαλώνεις μια «Ελένη», «ένα 19χρονο» ή «ένα21χρονο» δολοφόνο...δεν είναι του γείτονα το παιδί το λάθος...ας βρούμε τις αξίες μας...γιατί ζούμε...ας κάνουμε παιδιά αλλά να χουμε κάτι να τους δώσουμε πέρα από σπίτια κ περιουσίες...πως καταντήσαμε να μαστε τόσο «άδειοι» σε μια τόσο «γεμάτη»εποχή, τόσο «κενοί» μέσα σε τόση «γνώση»;;;