του Νίκου Χαλημούρδα
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που έβγαινα να πω κι εγώ τα κάλαντα ,δεν θυμάμαι... Ξύπναγα πρωί -πρωί ,ντυνόμουν καλά!Μπουφάν ,γάντια και έξω στο κρύο!! Πρώτος προορισμός ο γείτονας απέναντι.. Ήταν βοσκός,τσοπάνης αλλά πάντα πηγαίναμε πρώτα σε αυτόν,ήταν το γούρι μας,για να ξεκινήσουμε καλά! Ήταν αυτός που πραγματικά χαιρότανε να του τα λέμε.Το έβλεπες στα μάτια του...και ας τον είχες βγάλει από το μαντρί του...και ας ερχόταν με τις λάσπες και τα λερωμένα του ρούχα... Το ήθελε ! Το περίμενε...
Αναζητούσε αυτόν τον ήχο που βγάζουν τα τρίγωνα!Τις φάλτσες φωνές μας... Πέρασαν τα χρόνια. Σταμάτησα να λέω τα κάλαντα. Τα άκουγα πλέον από την τηλεόραση ,από καμιά φιλαρμονική της πόλης ,γιατί την ώρα που ξύπναγα είτε είχαν περάσει και δεν τους άκουσα, είτε δεν είχαν έρθει διότι το σπίτι ήταν έξω από την πόλη. Και έφτασε η ώρα να ακούσω τα ωραιότερα κάλαντα...! Όχι δεν ήταν από κάποια φιλαρμονική... Όχι δεν ήταν από μικρά παιδιά... Ήταν από άτομα της ηλικίας μου και πάνω... Ήταν από άτομα που σαν παιδιά δεν τα είχαν πει... Γιατί είχαν μπλέξει...! Ήταν από άτομα που δεν ήξεραν πως να κρατήσουν το τρίγωνο... Γιατί είχαν μπλέξει...! Ήταν από άτομα που έτρεμαν τα χέρια τους... Γιατί είχαν μπλέξει...! Ήταν από άτομα του Κέντρου Απεξάρτησης Τοξικομανών Κρατουμένων του Ελεώνα... Δεν ξέρω ποιος χάρηκε περισσότερο! Αυτοί ή εγώ? Εγώ που είχα την τιμή να βρίσκομαι εκεί ή αυτοί που είπαν πρώτη φορά τα κάλαντα για να με-μας ευχαριστήσουν που πηγαίνουμε σε αυτούς,που τους επισκεπτόμαστε.Να δούμε τι κάνουν,πως είναι,πως περνάνε.Να χαλάσουμε λίγες ώρες από την ημέρα μας επισκέπτοντας τους... Ξέρετε αυτοί το αναγνωρίζουν αυτό... Δεν θα σου πουν ευχαριστώ... Όχι επειδή είναι εγωιστές..όχι... Αλλά επειδή τους έχει φερθεί τόσο σκληρά η ζωή, δεν την χρησιμοποιούν συχνά... Μα βρίσκουν τρόπο να το δείξουν!!! Απ την άλλη...Εγώ τους ευχαριστώ!!! Τους ευχαριστώ που ήμουν εκεί και μπόρεσαν να μου πουν τα Κάλαντα!!! Καλά Χριστούγεννα να έχουμε!!! Γράψτε ένα μήνυμα...