της Στέλλας Αναγνώστου-Δάλλα
Φαινομενικά δεν
λείπει τίποτε. Όλα φαίνονται όμοια, στην
ουσία όμως είναι παραπλανητικά, γι’ αυτό και δεν συνοδεύονται πιά από την ίδια
ευχαρίστηση, την έκσταση, τον ενθουσιασμό, την πληρότητα του βιώματος.
Το αισθάνεστε
κι εσείς; Εγώ νοιώθω πως, χρόνο με τον
χρόνο, οι γιορτές των Χριστουγέννων έχασαν την αίσθησή τους. Όσο περισσότερος λόγος γίνεται από την
τηλε-προπαγάνδα για τη λεγόμενη «μαγεία» των Χριστουγέννων, τόσο λιγότερο την
αισθανόμαστε εμείς να υπάρχει. Λες και
θα πεισθούμε από την υποβολή! Κανείς δεν
πείθεται όμως, γιατί κανείς δεν μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς κάτι με το
ζόρι.
Για να παραχθεί
συναίσθημα, ψυχική συμμετοχή, θα πρέπει να συνεργαστούν όλες οι αισθήσεις και
να προκαλέσουν τις ανάλογες ψυχικές αντιδράσεις, αυτές που συνθέτουν και
χαρίζουν την ποθητή ευφορία. Τα
Χριστούγεννα πρέπει να τα δούμε με τα μάτια, να τα’ ακούσουμε με τα’ αυτιά μας,
να τα οσφρηστούμε, να τ’ αγγίξουμε. Να
τα τραγουδήσουμε με τη φωνή μας, με τη μητρική μας γλώσσα, την παιδική. Να τα ψάλλουμε με την Πίστη μας. Να δακρύσουμε μπροστά στον πόνο που βρήκε
παρηγοριά, μπροστά σ’ ένα ανέλπιστο δώρο.
Να γευθούμε γεύσεις παληές, γνώριμες κι αγαπημένες. Γεύσεις που να έχουν κόπο και αναμνήσεις και
συγκίνηση, όχι γεύσεις αγορασμένες, πλούσιες, αλλά νεκρές. Να τρέξουμε στην εξοχή και να μυρίσουμε τον
κρύο αέρα. Να μυρίσουμε την Βασιλόπιττα
να ψήνεται στο σπίτι. Να κρυώσουμε έξω
τα Φώτα να δούμε τον Σταυρό να αναδύεται πανηγυρικά, να ψάλλουμε τα γνωστά μας
τροπάρια και να δακρύσουμε. Να νοιώσουμε
ξανά τη ρίζα μας βρε αδελφέ, την ίδια την ύπαρξή μας…
Τώρα πια βλέπω
φωτάκια και έλατα, αλλά δεν βλέπω πια φάτνες.
Παληά, σε κάθε αίθουσα ή είσοδο σχολείου, σε κάθε πλατεία, σε κάθε
βιτρίνα, σε κάθε σαλόνι, ακόμη και στις δημόσιες υπηρεσίες, υπήρχαν
φάτνες. Οι Βοσκοί, οι Μάγοι, τα ζώα,
Άγγελοι, το Αστέρι, η Παναγία, ο Ιωσήφ, το Θείο Βρέφος. Αστεράκια παντού και καμπανούλες. Τις θυμάστε τις καμπάνες; Δύο-δύο, σχεδόν χόρευαν, με γλωσσίδια τους να
αιωρούνται από κάτω. Τις κάναμε και
χαρτοκοπτική σε χαρτί χρυσό και ασημένιο.
Πάνε πια κι οι χαρτοκοπτικές…
Και τι
τραγούδια ακούγονται τώρα πιά; Ευτελή
και πρόστυχα εισαγόμενα, μεταφρασμένα και αμετάφραστα ψευτοτράγουδα, που μιλούν
μόνο για χιόνια, για φωτάκια, για ταράνδους και έλκυθρα και ξωτικά, για δώρα
υλικά. Ακόμη και στις άλλες γλώσσες δεν
ακούγονται πιά η «Άγια Νύχτα», το «Ώ Έλατο», ο «Μικρός Τυμπανιστής», και άλλα
που είχαν σχέση με τη Γέννηση του Χριστού.
Και στη δική μας την γλώσσα την αγαπημένη άλλοτε, και τώρα
περιφρονημένη, πού πήγαν τα «Χιόνια Στο Καμπαναριό», το «Χριστέ Μου Την Γιορτή
Σου», κι όλα τα διαφορετικά κάλαντα που αντηχούσαν παντού;
Οι Γιορτές
σήμερα δεν είναι πια τόσο συναρπαστικές για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι γιατί έχασαν την αρχική τους
υπόσταση, και προοδευτικά, σταδιακά και ανεπαίσθητα,
απο-θρησκευτικοποιήθηκαν. Μετατράπηκαν
σε ένα κοσμικό πανηγύρι με φώτα και μουσικές, αλλά χωρίς περιεχόμενο. Κι αυτή η περίφημη «παγκόσμια αγάπη και
ειρήνη», είναι τόσο απρόσωπη που δεν πείθει και δεν συγκινεί κανέναν. Ο δεύτερος είναι γιατί με την
από-θρησκευτικοποίηση αυτή, χάθηκε και η «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» που έλεγε κι
ο Ροίδης, και κανείς λόγος περί «μαγείας» δεν αρκεί για να την
αντικαταστήσει. Κι έτσι τι μείναμε;
Αγχωμένοι καταναλωτές, όπως πάντα. Κι
απογοητευμένοι. Με μια διαψευσμένη
προσδοκία που δεν ξέρουμε να ψηλαφήσουμε, κι όταν «τελειώσουν οι Γιορτές με το
καλό», θα ξαναγυρίσουμε στους πολιτικούς για την χαμένη ελπίδα….
Οι Χριστιανοί
είναι επαναστάτες. Ορθώνουν το μέσα τους
απέναντι στις οποιεσδήποτε εξωτερικές φωνές.
Διαλέγουν τον Παράδεισο μέσα στην ψυχή τους, κι
όσο πιο πολλοί το κάνουν αυτό, τόσο πιο πολύ αλλάζει κι ο κόσμος προς το
καλύτερο. Έχει γίνει στο παρελθόν, γιατί
να μην γίνει και τώρα; Στο χέρι μας, στην καρδιά μας, στην πίστη
μας, στην προσευχή μας, στη δική μας απόφαση, και στη Θεία Χάρη, είναι να
ξαναδώσουμε στα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τα Φώτα, σε κάθε γιορτή και
περίσταση, τη ζεστασιά, τη χαρά και την Χάρη που μπορούν να μας χαρίσουν, που θέλουν
να μας χαρίσουν, που μας έφυγε μέσ’ απ’ τα χέρια μας χωρίς να το καταλάβουμε,
αλλά και που μπορούμε ακόμη να ξαναφέρουμε πίσω.
Παράσχου Κύριε.