Η
αγάπη της μάνας είναι η πιο καθαρή, λένε. Είναι αυτή που γεύεται κανείς
στα πρώτα παιδικά χρόνια του. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα που δεν
ρίχνεις. Για να μην πονέσεις τον άλλον.
Ή
ένα βλέμμα που ρίχνεις. Το βλέμμα του γονιού στο παιδί. Το παιδί σου.
Το βλέμμα της μάνας ή του πατέρα αλλά και το βλέμμα κάθε ανθρώπου είναι
απέραντη παρηγοριά και στοργή και θηλασμός. Είναι σαν να θηλάζεις
συνέχεια όταν βλέπεις το βλέμμα του άλλου που σε αποδέχεται. Απέραντη
ξεκούραση ένα τέτοιο βλέμμα.
Μου ‘πε μια γυναίκα κάτι που με τρέλανε: «Εγώ
πιστεύω ότι ο άντρας μου, την ώρα που βλέπει τηλεόραση στο σαλόνι,
ακόμα κι αν ανέβω σε λευκό άλογο και μπω μες στο σαλόνι καβάλα σε αυτό,
με ξέπλεκα μαλλιά, που ‘χουν αρπάξει και φωτιά, δεν θα γυρίσει να με
κοιτάξει! Είναι τόσο απορροφημένος απ’ την τηλεόραση, που ξεχνάει να μου
ρίξει έστω ένα βλέμμα». Είδες τι ζήτησε η γυναίκα αυτή; Έστω ένα
βλέμμα. Και της φτάνει. Κι ένα απλό άγγιγμα είναι, επίσης, αγάπη.
Ο Χριστός λέει: «Φυλακή ήμουν, και ήρθατε να με δείτε. Γυμνός ήμουν, και με ντύσατε. Πεινασμένος, και με ταΐσατε. Διψασμένος και με ποτίσατε…»
Όλα
αυτά είναι μορφές αγάπης. Και μακάρι να μπορείς να κάνεις και στην
κυριολεξία πράξη αυτά τα λόγια του Χριστού. Δηλαδή, να πας και σε
ιδρύματα και σε φυλακές. Και να ταΐσεις και να ντύσεις και να ποτίσεις
τον άλλον. Υπάρχει όμως και μια άλλη φυλακή, που μπορεί καθένας μας να
επισκεφτεί.
Φυλακισμένος δεν είναι μόνο αυτός που είναι κλεισμένος
στο ίδρυμα της φυλακής. Υπάρχει ο φυλακισμένος στη μελαγχολία. Μια
φυλακή δεν είναι η μελαγχολία; Λέει, επίσης, ο Χριστός: «Ήμουν γυμνός».
Γυμνός από τι; Γυμνός από ρούχα. Υπάρχουν και τέτοιοι γυμνοί σήμερα
δίπλα μας. Αλλά υπάρχει κι ο γυμνός από στοργή κι από φροντίδα. Γυμνός
από αισθήματα. Γυμνός από αξία.
«Με είχαν ξεγυμνώσει οι πάντες. Δεν είχα προσωπικότητα».
Ντύσε,
λοιπόν, κάποιον. Ρίξε κάτι επάνω του. Λες σε κάποιον: «Τι ωραίος
άνθρωπος που είσαι!» Και την ώρα που λες αυτή την κουβέντα, ντύνεις έναν
γυμνό. Μια γυμνή ψυχή. Ενα βλέμμα είναι μια παρηγοριά. Ένας λόγος
γλυκός που θα πεις ή που δεν θα πεις.
Ή ένας πικρός λόγος που δεν
λες, από αγάπη. Όλα μπορεί να γίνουν αγάπη. Η αγάπη της μάνας είναι η
πιο καθαρή, λένε. Είναι αυτή που γεύεται κανείς στα πρώτα παιδικά χρόνια
του. Κι αυτό είναι το μέτρο σύγκρισης για το τι θα πει αγάπη. Η μάνα
πιάνει το μωρό, το ταΐζει, το φροντίζει. Το κοιτάει συνέχεια. Στην
κυριολεξία συνέχεια. Και δεν υπολογίζει ξενύχτια, αϋπνίες, κόπους,
πόνους. Πολλές φορές ματώνει το στήθος της όταν το θηλάζει.
Και
πονά. Είναι αυτή που κλαίει όταν αρρωσταίνει το μικρό της. Πληρώνει για
χάρη του. Βασανίζεται. Κρυώνει, αν χρειαστεί, για χάρη του. Όλα τα
περνάει για το παιδί της. Όταν όμως μεγαλώσει το παιδί και μεγαλώσει και
η μάνα περισσότερο, τότε η αγάπη της μάνας θέλει κάθαρση. Για να πεις
ότι η αγάπη σου είναι ανιδιοτελής, θα χρειαστούν δύσκολες αποδείξεις.
Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος», των εκδόσεων Αθως
Πηγή: orthodoxia.online