του π.Δημητρίου Μπόκου
Στην
καταπράσινη όαση της Σαμαρκάνδης οι αγώνες προς τιμήν των ημιθέων Διοσκούρων
εξελίσσονταν με συναρπαστικό ρυθμό. Σε μια ζεστή, γεμάτη σκόνη και ευθυμία
ατμόσφαιρα στροβιλίζονταν ιππείς, αρματηλάτες, δισκοβόλοι, πυγμάχοι, δρομείς,
ακοντιστές και τοξότες.
Για
πολλοστή φορά ο Αλέξανδρος έφερε το ποτήρι με το κρασί στα χείλη του. Η μέθη
απ’ τις μεγάλες του επιτυχίες κι απ’ το κρασί ανέβαινε συνεχώς.
Στα
πόδια του σέρνονταν με πονηριά φιδιού οι κόλακες, που δεν έπαυαν να τονίζουν
πως και αυτός, όπως και οι Διόσκουροι, ήταν γιος του Δία, όχι του Φιλίππου.
Μέσα στην έξαψη από την θέρμη του κρασιού, ο Αλέξανδρος, που είχε ήδη
ανακηρύξει τον εαυτό του γιο του Άμμωνα Δία, καυχήθηκε, πως στη δική του και
μόνο αξία οφείλονταν οι νίκες του πατέρα του. Πως πράγματι ο Φίλιππος δεν έκαμε
τίποτε το αξιόλογο.
Μα
εκεί βρίσκονταν μαχητές που είχαν συμπολεμήσει με τον Φίλιππο. Οι παλαίμαχοι
Μακεδόνες εξεγέρθηκαν, όταν άκουσαν τις παρανοϊκές μεγαλαυχίες του Αλεξάνδρου.
Η συζήτηση φούντωσε και πήρε δραματική τροπή, όταν μπήκε στη μέση ορμητικός ο
Κλείτος για να υπερασπιστεί τη μνήμη του Φιλίππου. Ήταν ο γενναίος στρατηγός
που στον Γρανικό ποταμό έσωσε από θάνατο τον Αλέξανδρο. Και με όσο θάρρος
πολεμούσε στα πεδία των μαχών, με άλλη τόση τόλμη και ειλικρίνεια φανέρωνε και
τη γνώμη του.
Οργή
κυρίευσε τον Αλέξανδρο, όταν ο σωτήρας του Κλείτος τού υπενθύμισε, πως αν δεν
του έσωζε τη ζωή στον Γρανικό, δεν θα ’ταν τώρα εκεί για να βρίζει τη μνήμη του
πατέρα του.
- Τα λόγια σου είναι λόγια προδοσίας και
δειλίας! Πρέπει να τιμωρηθείς γι’ αυτό, Κλείτε!
- Τιμωρήθηκα ήδη αρκετά βλέποντας εσένα, τον
βασιλέα μου, να ντύνεσαι με τα γελοία ρούχα των Περσών και να εξαναγκάζεις τους
ελεύθερους Μακεδόνες να γονατίζουν μπροστά σου. Κι αν έφτασες τόσο ψηλά, το
οφείλεις στο αίμα και τα τραύματα των γενναίων Μακεδόνων.
Μια
βοή επιδοκιμασίας από τους βετεράνους πολεμιστές συνόδευσαν τα λόγια του
ατρόμητου Κλείτου, που συνέχισε λέγοντας:
- Να μην καλείς πια τους Μακεδόνες στα γεύματά
σου, βασιλιά, αν δεν θέλεις να ακούς τα ελεύθερα λόγια τους! Να συναναστρέφεσαι
βαρβάρους και δούλους, που είναι πρόθυμοι να προσκυνούν τα περσικά σου
εμβλήματα!
Βράζοντας
από θυμό ο Αλέξανδρος εκσφενδόνισε ένα μήλο στο πρόσωπο του Κλείτου και ταυτόχρονα
τράβηξε το μαχαίρι του, μα οι παρόντες όρμησαν και προς στιγμήν τον
συγκράτησαν. Πρόσταξε τον σαλπιγκτή του να σημάνει συναγερμό, όμως εκείνος
δίστασε. Δίνοντάς του στο πρόσωπο μια τρομερή γροθιά γεμάτος μανία ο
Αλέξανδρος, βρυχήθηκε αμέσως να φύγουν όλοι από μπροστά του και ταυτόχρονα,
αρπάζοντας το ξίφος ενός στρατιώτη, διαπέρασε το σώμα του στρατηγού του.
Ο
Κλείτος έπεσε νεκρός.
Αμέσως
ο Αλέξανδρος συνήλθε. Η μέθη και η οργή του εξατμίσθηκαν αστραπιαία. Έπεσε πάνω
στο νεκρό σώμα του φίλου του κλαίγοντας και φωνάζοντας:
- Κλείτε, Κλείτε!
Μα
ήταν αργά…
Τρεις
μέρες και τρεις νύχτες, άυπνος και νηστικός στη σκηνή του, όπου είχε διατάξει
να μεταφέρουν τη σορό του ευεργέτη του, θρηνούσε. Ανώφελα δυστυχώς.
Έτσι λοιπόν ο μοναδικός
και ανυπέρβλητος στρατηλάτης της ιστορίας, ο αληθινά μέγας στην πολεμική τέχνη,
δεν τα κατάφερε το ίδιο καλά και στη διαχείριση της επιτυχίας του. Το βάρος της
αποδείχθηκε δυσβάστακτο, ακόμα και για τους δικούς του, αληθινά γιγάντιους,
ώμους. Η μέθη της έκαμε ευάλωτο ακόμα κι αυτόν, που υπήρξε αήττητος στο πεδίο
της μάχης. Έτσι λοιπόν ο μέγας έγινε μικρός.
Με
σένα τώρα τί γίνεται; Σε μεθάει και σένα το όνειρο της επιτυχίας; Γιατί άραγε
θέλεις να πετύχεις; Τί περιμένεις απ’ την επιτυχία; Μήπως να δώσει νόημα στη
ζωή σου; Να πάρεις εσύ κάποια αξία; Να γίνεις κάτι κι εσύ;
Αν
είναι έτσι, κινδυνεύεις. Η επιτυχία θα σου κάνει κακό, όπως και στον Αλέξανδρο.
Θα γίνει επικίνδυνο εργαλείο στα χέρια σου. Γι’ αυτό, δώσε εσύ νόημα στην
επιτυχία σου. Αν την περιμένεις σαν «από
μηχανής θεό» να σου λύσει υπαρξιακά αδιέξοδα, θα τη διαχειρισθείς άσχημα.
Θα την κάμεις κέντρο, ουσία της ζωής σου. Θα διαστρεβλώσεις το νόημά της. Δεν
θα σε κάμει αυτή αληθινό άνθρωπο. Πρέπει να είσαι εσύ σωστός άνθρωπος, για να
τη χρησιμοποιήσεις κι αυτήν σωστά. Πρόσεξε καλά λοιπόν, ποιόν ρόλο θα την
αφήσεις να παίξει στη ζωή σου.
Γι’
αυτό αναζήτησε νόημα κάπου ψηλότερα. Σε κάτι σίγουρο. Αμετάβλητο. Αιώνιο. Σε
μια σταθερή σχέση βαθειάς, γνήσιας, αληθινής αγάπης. Με τον Θεό και με τον
συνάνθρωπό σου. Αυτό θα είναι μια πλήρως ασφαλής επιτυχία σου. Για να μην
κινδυνεύεις πια από καμμιά άλλη επιτυχία. Γιατί, αν ένας μέγας και αήττητος, ο
Αλέξανδρος, ηττήθηκε τελικά απ’ την επιτυχία του, πιθανόν κι εσύ, ο
επιτυχημένος, αύριο να μην είσαι ο εαυτός σου.
Ώστε
χρειάζεται κι εδώ προσοχή. Μπορεί όχι μόνο η αποτυχία, όπως συνήθως νομίζουμε,
μα κι η επιτυχία να είναι κακή.
Αλλά εύχομαι για σένα
ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή όχι κακή, αλλά μια πολύ
ΚΑΛΗ
ΕΠΙΤΥΧΙΑ!
π. Δημήτριος Μπόκος
Μάιος 2005