της Στέλλας Αναγνώστου -Δάλλα
-Κύριε, αν είσαι Εσύ, πρόσταξέ με να έρθω κοντά Σου
περπαντώντας πάνω στα κύματα, όπως κάνεις κι Εσύ.
-Έλα!
-Κύριε, βυθίζομαι, σώσε με!
-Πιάσε το χέρι μου!
Ολιγόπιστε, γιατί αμφέβαλες;
Πολλές κρυμμένες αλήθειες μέσα στην μικρή στιχομυθία.
Η πρώτη, ότι μπορεί να υπάρξουν στιγμές, όπως υπήρξαν κι
άλλες τέτοιες, που να φανερώσει ο Θεός τις θαυμαστές Του δυνάμεις, ένα μικρό
δείγμα απ’ αυτές, στον καθένα από μας, εφ’ όσον βέβαια βρισκόμαστε μέσα στο
πλοίο της Εκκλησίας, και ακολουθούμε την πορεία που μας όρισε «εις το πέραν»,
στην «απέναντι όχθη», «προάγειν αυτόν», δηλαδή, «πριν από Εκείνον, μέχρι να
έρθει να μας συναντήσει».
Καμμιά φορά, όταν έρθουμε σε επαφή με τα «θαυμάσια του
Θεού», η συνειδητοποίηση μας τρομάζει, όπως τρόμαξε και τους Μαθητές μέσα στην
βάρκα. Δεν αφήνει όμως ο Θεός τον
άνθρωπο τρομαγμένο. Δεν είναι αυτός ο
σκοπός Του. Δεν επιδιώκει ούτε να μας
τρομάξει, ούτε να μας εντυπωσιάσει, απλώς να μας δείξει έναν δρόμο προς την
απέναντι όχθη. Έναν δρόμο, που θέλει να
τον ξεκινήσουμε μόνοι, αλλά όταν γίνει τραχύς και επικίνδυνος, Εκείνος θα
τρέξει πριν κάν Τον φωνάξουμε, «πατώντας πάνω στα κύματα», και θα μας σώσει.
Θα υπάρξουν όμως και κάποιοι «Πέτροι» μέσα στην βάρκα. Κάποιοι Πέτροι με ζήλο φλογερό, που δεν θα
τους αρκεί μόνον η παρηγοριά και η ασφάλεια της παρουσίας του Χριστού, αλλά θα
θέλουν να τρέξουν κοντά Του. Να κάνουν
ό,τι κάνει, να βαδίσουν όπου βαδίζει, ας είναι και πάνω στα κύματα. Θα κάνουν το τόλμημα, το άλμα, την
υπέρβαση. Αλλά δεν θα την κάνουν
αυθαίρετα, και δεν την κάνουν για παιχνίδι.
Θα πουν: «Κύριε, πρόσταξέ
με». «Το θέλημά μου, να είναι και δικό
Σου θέλημα, αλλοιώς δεν κάνω τέτοια τολμήματα».
Τότε ο Κύριος θα τους πει «ελθέ», και θα κάνει για ‘κείνους το
θαύμα. Και βέβαια, θα φθάσει μια στιγμή
που θα φοβηθούν και θα «ολιγοπιστήσουν», θα ξεχάσουν ότι ο Χριστός τους οδηγεί
και τους δίνει την δύναμη. Θα ξεχάσουν
την παντοδυναμία και την ευσπλαχνία Του, και θα νικήσει ο φόβος. Αλλά δεν πειράζει, το είχε προβλέψει ο
Χριστός και αυτό το ολίσθημα όταν είπε το «ελθέ». Μιάς και ξεκίνησαν το θαυμαστό περπάτημα με
την άδειά Του, θα τους απλώσει το χέρι και θα τους τραβήξει ψηλά, μέσα από τα
πιο βαθειά σκοτάδια, τα πιο άγρια κύματα, τα πιο επικίνδυνα τάρταρα…
Υπάρχει μια μεγάλη νοηματική διαφορά ανάμεσα στην
Προστακτική του Ενεστώτα και στην Προστακτική του Αορίστου, για να ξεδιαλύνουμε
λίγο και τα μυστικά της γλώσσας. Η
Προστακτική του Αορίστου, δεν δηλώνει χρονική βαθμίδα, όπως του Ενεστώτα. Αυτό ισχύει για όλες τις εγκλίσεις του
Αορίστου, πλήν της Οριστικής που δηλώνει κάτι που έγινε στο παρελθόν για μία
συγκεκριμένη φορά. Οι εγκλίσεις του
Αορίστου χρησιμοποιούνται σαν εκφραστικά εργαλεία για να εκφραστούν πληροφορίες
σχετικά με μια ενέργεια, οι οποίες δεν μπορούν να εκφραστούν με τις εγκλίσεις
των άλλων χρόνων. Στην συγκεκριμένη
περίπτωση, η Προστακτική δηλώνει την προσταγή να γίνει μία ενέργεια άμεσα και
για μία μόνον φορά, κάθε μία συγκεκριμένη φορά, όπως όταν ο Χριστός μας καλεί
λέγοντας «λάβετε, φάγετε». Το «ελθέ» του
Ιησού προς τον Πέτρο, σημαίνει «ναι, τώρα, γι’ αυτήν την συγκεκριμένη φορά, και
έτσι όπως μου το ζήτησες, έλα. Σου
επιτρέπω να έλθεις».
Αυτό είναι το πλαίσιο του θαύματος.
Κατά τα άλλα, ο Χριστός χρησιμοποίησε Προστακτικές Ενεστώτα,
για να μας διδάξει μια συνεχή συμπεριφορά, συνεχή και συνεπή, για το παρόν και
το μέλλον, όταν μας δίνει, δηλαδή, οδηγίες πορείας:
«Έχετε πίστιν», «ζητείτε και ευρήσετε, αιτείτε και δοθήσεται
υμίν»: πάντα να κάνετε έτσι.
Και προς κάποιους Πέτρους, ανθρώπους με αδυναμίες μεν, αλλά
με ιδιαίτερα φλογερή πίστη και αγάπη, πρόθυμους για την υπέρβαση, υπάρχει και
άλλη εντολή διαρκείας σε Προστακτική Ενεστώτα:
«βόσκε τα αρνία μου, ποίμαινε τα πρόβατά μου».
Ας δίνει πάντα ο Θεός, τέτοιους Πέτρους στην βάρκα μαζί μας,
για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια Ευκτική Ενεστώτα…
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-
ΣΔάλλα.