Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα
Εκεί που κάθομαι στο αρχονταρίκι του μοναστηριού, είναι
μπροστά μου μια μεγάλη εικόνα του Χριστού ως Μεγάλου Αρχιερέα. Ο Χριστός εικονίζεται πολύ μεγαλοπρεπής, αλλά
το βλέμμα του, δεν είναι βλέμμα ηγεμόνα.
Είναι, γλυκό, απαλό, αλλά ταυτόχρονα και σίγουρο. Ας το πω καλύτερα: είναι τέτοιο βλέμμα που θα θέλαμε να έχει
κάθε ηγεμόνας, αλλά έχουμε συνηθίσει, δυστυχώς, να μην το βλέπουμε συχνά.
Ο αγιογράφος σημειώνει ξεκάθαρα: «Ο Βασιλεύς των βασιλευόντων». Στα χέρια Του η γραφή μεταφέρει δυό
αποσπάσματα από τα λόγια Του: «Η Βασιλεία
η εμή, ουκ έστιν εκ του κόσμου τούτου.
Λάβετε, φάγετε, τουτό εστι το σώμά μου, το υπέρ υμών κλώμενον…».
Τι σωστά που τα λέει ο αγιογράφος! Ένας είναι ο Βασιλιάς. Βασιλιάς, θα πει βασί-λεως. Λεώς, είναι ο λαός. Άρα ο βασιλιάς, είναι το στήριγμα του
λαού. Πόσο ανώτερη και πιο φιλάνθρωπη
είναι αυτή η έννοια, απ’ όλες τις άλλες του σχετικού λεξιλογίου! Ηγεμόνας, είναι αυτός που ηγείται, που πάει
μπροστά. Αναλαμβάνει προσωπικά την
ευθύνη του λαού, μπορεί να πέσει πρώτος στη μάχη, αλλά δεν στηρίζει προσωπικά,
κανέναν. Ο κυβερνήτης κυβερνά, δηλαδή,
κατευθύνει. Ο ηγέτης εμπνεέι, ο
πρόεδρος, απλά προ-ίσταται, κι ο αρχηγός έχει την αρχή, δηλαδή την
εξουσία. Εξουσιάζει. Όλα αυτά τα λειτουργήματα, μπορεί κανείς να
τα υπηρετήσει με σεβασμό, μπορεί όμως και να τα καταχραστεί. Ο Βασιλιάς όμως δεν μπορεί να γίνει κακός
βασιλιάς. Ή είσαι βάση του λαού, ή δεν
είσαι. Γι αυτό και πολύ σωστά ο
αγιογράφος, ονόμασε τον Έναν «Βασιλιά», και τους άλλους «βασιλεύοντες». Αποπειρατικός Ενεστώτας, «ασκώ μια εξουσία
βασιλικού χαρακτήρα, προσπαθώντας να είμαι η βάση του λαού μου». Αυτός είναι ο «βασιλεύων». Αυτός που προσπαθεί, που θέλει, που
θυσιάζεται σαν τον Κωνσταντίνο τον Παλαιολόγο, αλλά που έχει και την βαθεία
επίγνωση, ότι, σαν άνθρωπος που είναι, δεν επαρκεί. Πόσο ανακουφιστικό είναι να λέμε τα πράγματα
με τ’ όνομά τους! Ένας είναι ο Βασιλιάς. Οι άλλοι, κατ΄ ουσίαν, είναι απλώς
«βασιλεύοντες». Και τι καλά που θα ήταν
, αν όλοι αυτοί οι εκάστοτε «βασιλεύοντες», είχαν συνείδηση της δικής τους
ανεπάρκειας, και της απόλυτης επάρκειας του πραγματικού Βασιλιά! Τι καλά που θα ήταν αν οι «βασιλεύοντες»
ένοιωθαν βοηθοί του πραγματικού Βασιλιά, και πάσχιζαν να πραγματώσουν το έργο
Του! Υπήρξαν τέτοια παραδείγματα στο
Βυζάντιο, κι αυτοί δοξάστηκαν, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, επειδή
ακριβώς έτσι αντιλαμβάνονταν τον ρόλο τους.
Στο Τίμιο χέρι Του κρατεί την εξήγηση: «Η Βασιλεία η εμή ουκ έστιν εκ του κόσμου
τούτου». «Δεν την πήρα από άνθρωπο, την
έχω από τον Θεό, όντας ο Ίδιος Θεός, δημιουργός Θεός, αγαπητικός Θεός. Δεν γυρεύω να βασιλέψω πάνω σε γήινη
επικράτεια, αν και κάθε γήινη επικράτεια είναι αυτοδικαίως δική μου,
παραχωρημένη από Μένα, σε όποιον τώρα εξουσιάζει. (…Ουκ είχες εξουσίαν ουδεμίαν κατ’ εμού, ει
μη ήν σοι δεδομένη άνωθεν…Ι.19,11). Ο
κόσμος αυτός, δεν είναι ο μοναδικός, για να θέλει κανείς τις βασιλείες
του. Υπάρχει εκείνος ο κόσμος, που εσύ,
Πιλάτε και κάθε Πιλάτος, αγνοείτε, όμως εκεί είναι η ζωή και η Βασιλεία
Μου. Δεν ΘΑ έρθει. ΕΙΝΑΙ ήδη και πάντα θα είναι. Και πώς ζει κανείς στην Βασιλεία Μου; Λάβετε, φάγετε... Το Αίμα μου που έχυσα, το Σώμα μου το σταυρωμένο
και αναστημένο, Αυτά είναι ο τρόπος».
Σκέπτομαι τα λόγια του υπέροχου ύμνου που ψάλλουμε πριν την
Απόλυση:
«Ουρανός πολύφωτος, η Εκκλησία,
ανεδείχθης άπαντας φωταγωγούσα τους πιστούς,
εν ω εστώτες κραυγάζομεν:
«τούτον τον οίκον στερέωσον, Κύριε».
Το στερέωμα των επί Σοι πεποιθότων, σώσον, Κύριε, την
Εκκλησίαν, ήν εκτήσω τω τιμίω Σου αίματι.
Ναι, αυτό είναι ο Βασιλιάς των βασιλευόντων, ο Βασιλιάς του
Ουρανού και της Γης, του χρόνου και της αιωνιότητας, ο Μέγας Αρχιερεύς. Είναι η βάση του λαού και η ελπίδα. Το στερέωμα των όσων έχουν την εμπιστοσύνη
και την ελπίδα τους, την οδύνη και την ανάγκη τους, ακουμπησμένες στα δικά Του
πόδια, και όχι στους θρόνους προσωρινών επίγειων «βασιλευόντων». Γιατί ξέρουν ότι Εκείνος θα την σώσει την
Εκκλησία Του, μιας και έδωσε το Αίμα Του για να την αποκτήσει.
«…Τέτοιας ποιότητας αρχιερέα έχουμε τώρα, ο οποίος
τοποθέτησε τον εαυτό του στα δεξιά στον θρόνο του μεγαλείου βασιλείου του ουρανού,
κι εκεί είναι ο Ίδιος λειτουργός των Αγίων Μυστηρίων, και μέσα στην αληθινή σκηνή,
που την στερέωσε ο ίδιος ο Κύριος, και όχι άνθρωπος…»(Προς Εβραίους
Η΄,1-2). Και στερεό είναι αυτό που
στέκεται. Που δεν πέφτει. Ποτέ, και με τίποτε. Εκεί αξίζει ν’ ακουμπήσεις.
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-
Δάλλα.