της Στέλλας Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
Αγαπημένε Λογγίνε Εκατόνταρχε, και «συν σοί στρατιώται»,
πρώτοι από μια ολόκληρη στρατειά αξιωματικών και στρατιωτών που εγκατέλειψαν
την Ρώμη, και κάθε Ρώμη, για να πολεμήσουν και να σκοτωθούν στο πλευρό του πιο
μεγάλου Άρχοντα,
σήμερα ακουμπώ την σκέψη μου και την προσευχή μου σε σας.
Πράττοντας το καθήκον σας, βρεθήκατε αντιμέτωποι με την πιο
αδυσώπητη διάψευση. Ποιός είναι, τελικά,
ο «κύριος» και ποιός όχι; Ποιά είναι τα
φαινόμενα, και ποια τα όντα; Πού είναι η
αλήθεια, και πού το ψέμα; Μπορεί το
μεγαλείο και η φαινομενική παντοδυναμία, να κρύψει, να νικήσει την
Αλήθεια; Μπορεί η φαινομενική αδυναμία,
η φαινομενική ήττα, να θριαμβεύσει πάνω στο ψέμα; …Ήσασταν οι πρώτοι που είδατε αυτές τις
ανατροπές.
Είδατε τον Θεό πρόσωπο με πρόσωπο, όλο Του το μεγαλείο, και
στον πόνο, και στον θρίαμβο. Τόσα και
τόσα αίματα είχατε δεί στην ζωή σας, Τέτοιον Σταυρωμένο, δεν είχατε δεί
ποτέ. Τέτοια αγάπη. Τέτοια πραότητα. Τέτοια άκρα ταπείνωση να ξεψυχά πληγωμένη,
και τέτοιο μεγαλείο παντοδυναμίας, και την ίδια ώρα να συγχωρεί τον ληστή και να
του ανοίγει τις πόρτες του Παραδείσου!
Μαζί με τον λίθο του Τάφου, έγινε συντρίμμια μπροστά σας όλη
η Ρώμη. Όλες οι παλιές αξίες, όλη η
παλιά ζωή. Ποιός ξέρει τι φώς
αντικρύσατε! Αλλά, και πάλι, πολλοί
είδαν το Φώς, και δεν το ακολούθησαν.
Είδαν θαύματα, και δεν πίστεψαν.
Ήταν μαθητές, τους δόθηκε εξουσία θαυμάτων, έπιασαν, λες, το φώς με τα
χέρια τους, και πήγαν και το πρόδωσαν για τριάκοντα αργύρια…
«Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες»… Ήταν που ήσουν πρόσφορο έδαφος, εσύ και οι
συσστρατιώται σου. Πού να ‘ξερε η Ρώμη,
πως τις καρδιές που κλέβει ο Χριστός, δεν τις παίρνει πίσω με τίποτε, ακόμη κι
αν τις σκοτώσει. Οι πρώην εκτελεστές,
μόνοι τους πηγαίνουν να εκτελεσθούν, με προθυμία. Για καρδιές ανοιχτές, η Αγάπη είναι ο πιο
ισχυρός μαγνήτης.
Ο σταυρωμένος ληστής, ήταν ο τελευταίος επίγειος μαθητής του
Κυρίου. Εσύ και οι συστρατιώτες σου, οι
πρώτοι της Νέας Εκκλησίας, και μάλιστα «εξ εθνών»…
«Οι κατοικούντες εν χώρα και σκιά θανάτου, φώς λάμψει εφ’
υμάς».
Υπάρχει φώς στον θάνατο, ζωή στον θάνατο, και σκοτάδι στην
ζωή, θάνατος στην ζωή. Το καταλάβατε
πρώτοι, και διαλέξατε το Φώς, και την Αλήθεια, και την Ζωή.
Το φώς, «φαίνει πάσι», αλλά δεν το βλέπουν όλοι. Εσείς θαμπωθήκατε. Δεν το ξέρατε από την πρώτη στιγμή, αλλά το
Φώς αυτό, τραβάει τους θαμπωμένους στα «όρη, και τα σπήλαια», και τις «οπές της
γής». Έχει μαζί του την σφραγίδα του
κατατρεγμού, και της ατίμωσης, και του μαρτυρίου. Ούτε που το σκεφτήκατε δεύτερη φορά, πρώτοι Άγιοι
Στρατιώτες του Χριστού, αγαπημένε Εκατόνταρχε, και συν σοί συσστρατιώται…