Tου Βασίλη Σούρμπη
Ποιο μικρό παιδί χτύπησε και δεν έτρεξε κλαίγοντας στην αγκαλιά της μητέρας
του; Αντανακλαστικό βαθιά στην ψυχή τ’ ανθρώπου ριζωμένο. Κι η μάνα αν μπορεί
και υπάρχει ό,τι περνά από το χέρι της θα προσπαθήσει. Άλλο αντανακλαστικό
αυτό... Μα υπάρχει κι άλλη Μάνα. Για όλους η Ίδια αλλά, παράδοξα, η αγάπη της
είναι ισόποσα δοσμένη. Και έχει δύναμη... Ούτε και τη λογίζεται κανείς. Μόνο να
νεύσει προς τον Γιο της ι. Ποιος πονάει με πόνο
αβάστακτο; Ποιος στην οδύνη μιας αρρώστιας έχει λυγίσει; Ποιος στην πλεκτάνη
ενός πάθους έχει σκοντάψει; Ζήτησε τη βοήθεια της; Ζήτησες τη βοήθεια της; Αν την
άδεια σου δεν της δώσεις, και πως
θα νεύσει προς τα εσένα;
Πως τον πόνο, την αρρώστια και το πάθος με ορμή να
κατατρέξει; Ψέλλισε. Ψιθύρισε. Σκέψου μονάχα το όνομα Της. Και η αγάπη Της
ακούει και νιώθει. Με μιας θα σε συντρέξει, τον πόνο ν’ αλαφρύνει, τη μοναξιά
να αφανίσει. Κι αν με υπομονή και επιμονή για το συμφέρον της ψυχής σου κάτι
της αποζητάς, στο τέλος τον Γιο της θα τον πείσει με τα χέρια της γεμάτα από
τις δεήσεις σου. Ναι. Ο πόνος σε χαρά θα καταλήξει, η αρρώστια σε υγεία και το
πάθος έτσι απλά θα σβήσει. Και τη χαρά σου τότε με ποιον άλλον να τη
μοιραστείς, παρά με εκείνη; Μα τώρα αντί για βοήθεια, με ευγνωμοσύνη να
ψελλίσεις: Ευχαριστώ ...