Της Στέλλας Αναγνώστου Δάλλα
Μέσα από την οθόνη του κινητού μου, παρακολουθώ μία Θεία
Λειτουργία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, σ’ ένα μικρό προσκύνημα μέσα στην Αγία
Πόλη, προς τιμήν της Αγίας Θέκλης.
«Παύλου συνέκδημος ως καθαρά τη ψυχή…».
Ευχαριστώ τον Θεό γι΄αυτήν την τεχνολογία που μου επιτρέπει να μεταφερθώ
σ’ αυτό το μικρό προσκύνημα εκεί μακρυά.
Σχεδόν μυρίζω το λιβάνι. Τα πόδια
μου θαρρείς πως πατούν τις πλάκες στο πάτωμα.
Φιλώ το χέρι του Πατριάρχη και των πατέρων. Μπροστά μου, γύρω από το αναλόγιο, λιγοστοί
από τους μαθητές της σχολής του Πατριαρχείου, με τα άσπρα τους πουκάμισάκια. Ένα μικρό αγόρι προχωρεί μπροστά, και με τον
άπειρο παιδικό του τρόπο, ψάλλει ολόσωστα τον Απόστολο. Οι ψαλμωδίες, τέτοιες που τις ξέρω από παλιά,
από το χωριό μου. Αγάλλεται η ψυχή μου.
Τίποτε άλλο. Σ’
ευχαριστώ Θεέ μου, γι’ αυτήν την Θεία Λειτουργία, που την σήκωσες ψηλά με τα
χέρια Σου, κι ήρθες και την απίθωσες εδώ μπροστά μου. Σ’ ευχαριστώ που επιτρέπεις ν’ ακούγεται η
φωνή Σου στους Αγίους Τόπους, απαράλλαχτα για τόσους αιώνες. Σ’ ευχαριστώ που επιτρέπεις να χτυπά ακόμη
εκεί, έστω και ολιγάνθρωπη, η καρδιά της Χριστιανοσύνης. Σ’ ευχαριστώ που της επιτρέπεις να Σε υμνεί
ακόμη στην γλώσσα μου, μ’ αυτά τα υπέροχα λόγια που πάλλονται από αγιότητα, από
τότε που τά ‘γραψαν οι μαρτυρικοί Υμνογράφοι μας. Σ’ ευχαριστώ που επιτρέπεις ν’ ακούγονται
εκεί σήμερα. Εκεί ζεί ακόμη η Ανατολική
Αυτοκρατορία των Ρωμιών, αδιάκοπα χτυπά εκεί η καρδιά της για τόσους αιώνες,
και ψάλλει, και ιερουργεί απαράλλακτα μέχρι τώρα.
Δώσε, Κύριε, σε παρακαλώ, σ’ αυτούς τους λίγους Ακρίτες,
λιονταρίσια καρδιά, δύναμη, και προστασία, να συνεχίσουν να μένουν εκεί
ακλόνητοι να φυλούν, όχι σύνορα, αλλά τα Άγια των Αγίων Σου, και να τιμούν την
φυλή μου, αυτήν που Εσύ αξίωσες να κρατήσει τον λόγο Σου, να τον κάνει ν’
ανθίσει, και να τον διασπείρει στην Οικουμένη.
Σώσον, Κύριε, τον λαόν Σου, και ευλόγησον την κληρονομίαν
Σου.
Αμήν, Κύριε.
Στέλλα Ν.
Αναγνώστου-Δάλλα.