Της Στέλλας Αναγνώστου-Δάλλα
Πώς έγινε χθές, κάποια στιγμή στην εκκλησία, λίγο πρίν την
Θεία Κοινωνία, εκεί που ήταν όλες οι μανούλες μπροστά-μπροστά, με τα παιδάκια
τους στην αγκαλιά τους. Ήταν και κάποιοι
μπαμπάδες, χαρούμενοι, υπερήφανοι, στοργικοί.
Και κάποια στιγμή, λές από μια κρυφή συνεννόηση, ή κάποια κοινή ανάγκη,
από το στόμα όλων αυτών των νηπίων, ακούστηκε ένα ομόφωνο «μα μα μααα…». Ποιά εσωτερική φωνή ξύπνησε μέσα τους την
ανάγκη να απευθυνθούν στην μητέρα τους σ’ εκείνην την ιερή στιγμή, σαν να
ήθελαν να βεβαιωθούν ότι θα παραμείνουν άρρηκτα συνδεδεμένα μαζί της, καθώς θα
συνδέονταν ταυτόχρονα και με τον Μεγάλο Πατέρα της ζωής;
Σκέφτηκα πόσο μεγάλη χαρά θα ένοιωθε η Παναγία, ακούγοντας
αυτές τις φωνούλες, κοιτάζοντας σιωπηλή μέσα στο τέμπλο, καθισμένη στον αιώνιο
θρόνο Της, τον κερδισμένο με τόσα δάκρυα, αλλά και τόση πίστη! Σαν σήμερα κι Εκείνη, έφερε το βρέφος της
δικής Της ομολογίας στον χώρο όπου ήταν το πραγματικό Του σπίτι, και σαν και
τις μανούλες αυτές, το ακουμπούσε με εμπιστοσύνη στα χέρια των απεσταλμένων του
Κυρίου Της. Κι εκείνο, αν δεις, σε όλες
τις εικόνες, εικονίζεται σαν και τα σημερινά παιδάκια. Να κλαίει, να σκιρτά, να αντιστέκεται, να
θέλει να ξαναγυρίσει κι αυτό στην αγκαλιά της μητέρας του. Θεανθρώπινα πράγματα, κατά την τάξη της
φύσης, κατά την τάξη του Θεού.
Σκέφτηκα τις «ρομφαίες» που μπορεί να τρυπήσουν μια μέρα την
καρδιά αυτών των μητέρων. Τις μικρές,
τις μεγάλες, τις ανεπαίσθητες. Τις
πραγματικές, τις φανταστικές, τις δικαιολογημένες, και τις αδικαιολόγητες. Καμμιά σημασία δεν έχει. Όσο κάθεται εκεί απέναντι, η Παναγία, στον
θρόνο Της, όσο το βλέμμα μας είναι καρφωμένο επάνω της σαν να είμαστε κι εμείς
άλλο ένα νήπιο στην αγκαλιά Της, η δική Της ρομφαία θα τις απορροφήσει
όλες. Θα τις πάρει από τα χέρια μας, και
θα τις πετάξει μακρυά…
Στέλλα Ν.
Αναγνώστου-Δάλλα.