Της Σταυρούλας Χαβαντζόγλου *
Η αλήθεια είναι, πως όσο καλά και να σχεδιάσεις και να
προγραμματίσεις κάτι, «άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου»..! Με αυτήν τη σκέψη ξεκίνησα το ταξίδι για την
Ουγκάντα τον Αύγουστο του 2015. Στην Ουγκάντα έχω ξαναβρεθεί άλλες δύο φορές,
αλλά η φετινή ήταν διαφορετική. Κατεβήκαμε 7 άτομα, καλά προετοιμασμένοι και με
πολλή όρεξη, θέλοντας να δώσουμε ό, τι
καλύτερο σ’ αυτούς τους ανθρώπους για τις λίγες εκείνες μέρες. Την τελευταία
μέρα πριν την αναχώρησή μας, ένα αιφνίδιο γεγονός σκίασε το τοπίο και μας
λύπησε αρκετά, όμως παράλληλα μας πείσμωσε και μας μετέφερε μια ώρα αρχύτερα
στην πραγματικότητα που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ευθύνη πλέον.
Δεν μπορούσα να γνωρίζω, βέβαια, ότι το ταξίδι αυτό έμελλε να είναι τελικά το
καλύτερο που έχω κάνει, παρά τις αντίξοες συνθήκες.
Η πρώτη εβδομάδα κύλησε ομαλά. Η προσαρμογή μας ήταν εύκολη,
αφού κι η οικογένεια του πατρός Γεωργίου Νυόμπι ,του ιερέα της Ιεραποστολής μας, έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μας
ευχαριστήσουν και να μη μας λείψει τίποτα. Ωστόσο, δύο συγκλονιστικά γεγονότα
μάς γέμισαν χαρά και συγκίνηση. Στις 6 Αυγούστου , εορτή της Μεταμορφώσεως του
Σωτήρος, παρευρεθήκαμε σε μία χειροτονία και στις 8 Αυγούστου τελέσαμε στο
Λουγκουζί το μυστήριο της Βαπτίσεως για 30 πλέον νεοφώτιστους.
Η κατασκήνωση ξεκίνησε στις 10 Αυγούστου και κράτησε μια
εβδομάδα. Πρέπει να ξέρει κανείς πως στην Ουγκάντα τίποτα δεν πηγαίνει όπως
έχει προγραμματιστεί. Κάθε μέρα οργανώναμε όλοι μαζί το πρόγραμμα της επομένης
με πολλή αγωνία για να βγει καλό, όμως, επίσης, κάθε μέρα κάτι προέκυπτε που
δεν είχαμε λάβει υπόψη και παρόλα αυτά, η κάθε μέρα πήγαινε καλύτερα απ’ ό, τι
θα μπορούσαμε να φανταστούμε και ήμαστε πάντα πολύ χαρούμενοι! Το θαύμα της
Αφρικής μάς εξέπληττε συνεχώς!
Δεν ξέρω με τι λόγια να περιγράψω τα συναισθήματα που βίωσα
αυτές τις δύο εβδομάδες. Δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω το Θεό, που με αξίωσε να
γευτώ για μία ακόμα χρονιά τη χάρη Του σ’ αυτήν την πολύχρωμη γωνιά της γης. Δεν
ξέρω πώς να ευχαριστήσω την Ουγκάντα, που όλα αυτά τα χρόνια έχει γεμίσει την
καρδιά μου με ό, τι ομορφότερο υπάρχει, την αγάπη του Χριστού.
Σ’ αυτό το ταξίδι πήρα τις περισσότερες αγκαλιές, τα
περισσότερα χαμόγελα και την περισσότερη αγάπη από τους πιο απλούς και
αληθινούς ανθρώπους. Δε νιώθω ότι είμαστε μακριά, άλλωστε η προσευχή μας μάς
ενώνει όλους. Εύχομαι όμως να ξανανταμώσουμε, όταν ο Θεός θέλει, και τότε αυτό
το λουλούδι που έχει αρχίσει και ανθίζει σ’ εκείνον τον τόπο, να έχει γίνει
περιβόλι και κήπος ολάνθιστος για όλες τις ψυχές.
*Η Σταυρούλα Χαβαντζόγλου είναι φοιτήτρια Παιδαγωγικής και βοήθησε για τρίτη χρονιά εθελοντικά στην Ιεραποστολική προσπάθεια της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Ο Θεός να την ευλογεί.Ευχαριστούμε "από καρδιάς πολύ"