ΜΙΑ ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΝ
ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΩΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΚΥΡΟ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ.
Στέλλα Ν. Αναγνώστου-Δάλλα.
Συγχώρεσέ μου τον ενικό αριθμό. Έτσι αισθάνεται σήμερα η καρδιά μου, όπως από
χιλιετίες η φυλή μας μιλάει σ’ όποιον θεωρεί άξιο άρχοντά της: «Άναξ!». Σήμερα, σου μιλάει έτσι, και σαν σε προσευχή.
Γέροντα, είχες χαρίσματα και φλόγα, που ο Θεός φύτεψε μέσα
στην καρδιά σου. Σ’ ευχαριστώ που
διάλεξες να τ’ αφιερώσεις σ’ Εκείνον.
Σ’ ευχαριστώ που έδειξες πώς μια φλόγα μπορεί να γίνει
πυρκαγιά: ήταν ξεκάθαρο απ’ όλην σου την
πορεία: με αφοσίωση στην εργασία, στην
μελέτη, στην επαγρύπνηση, στην προσευχή, στην ασυμβίβαστη προσήλωση στο χρέος,
στον συνεχή αγώνα. Σε σένα, η γνώση και
η δράση βάδιζαν πάντα χέρι-χέρι. Δεν
έμεινες σε κούφια λόγια, ούτε σε ρομαντικά όνειρα. Αλλά κι η δράση σου, ήταν διαρκής, συνετή
αλλά και παράτολμη, όπως του στρατηγού σε καιρό πολέμου. Έτσι σε κρατώ μέσα μου: σαν στρατηγό.
Που βλέπει τον δρόμο, που δείχνει τον δρόμο, που ανοίγει τον δρόμο, και
πρώτος βαδίζει άφοβα μπροστά, με εφευρετικότητα, με την ικανότητα να διαλέγει
τους βοηθούς του. Ηγέτης φωτισμένος, με
φώτιση του Θεού, που ήξερε πώς να εμπνέει νέους ηγέτες, πώς να σέβεται την δική
τους, προσωπική, θεόσταλτη φλόγα, πώς να την γονιμοποιεί, πώς να την κρατά
αναμμένη.
Γέροντα, εσύ έδωσες στην πίστη μας βάθος και υπόσταση, της έδωσες
το χαμένο της πρόσωπο, της έδειξες το σωστό μονοπάτι. Της έδωσες ένα λιμάνι, όπου την παρηγόρησαν
φωνές που ήθελε ν’ ακούσει, την ευλόγησαν χέρια νηπτικά, την ανακούφισαν
άνθρωποι που πάλλονταν από Ορθοδοξία. Έχτισες
κάστρα, γέροντα. Πολλά, και γερά. Σ’ αυτά καταφεύγουμε, γιατί πρώτος εσύ
κατάλαβες την ανάγκη. Δίδαξες πώς
γίνεται η πίστη πράξη, έδειξες πού βρίσκεται ο Χριστός, και πού όχι. Σ’ αυτά τα πράγματα δεν χωρούν συμβιβασμοί,
κι εσύ ήσουν ασυμβίβαστος.
Την έσπρωξες, την κάθε ψυχή, κατά τον τρόπο και τις δυνάμεις
της, γιατί είχες εμπιστοσύνη στα έργα των χειρών του Πλάστη. Γιατί σε έσπρωχνε κι εσένα η φλόγα του
προορισμού. Δεν δίστασες ποτέ να το
διακηρύξεις.
Γέροντα, το έργο σου το ξέρουμε όλοι. Όμως εγώ, χρωστώ να σε ευχαριστήσω για την
αλλοίωση που χάρισε στην δική μου ψυχή, στην οικογένειά μου, στην ζωή μου
ολόκληρη. Την ξέρεις την ευγνωμοσύνη
μου, για μια ευεργεσία που είναι ζωντανή, που πάλλεται κάθε μέρα στην καρδιά
της Εκκλησίας.. Τέτοιος παραμένει ο
παλμός του έργου σου μέσα Της: ζωντανός,
δυνατός, εύρωστος, υγιής. Σ’
ευχαριστούμε όλοι που μας έδειξες στην πράξη, ότι το όραμα που φυτεύει ο Θεός,
το ευλογεί και το ευοδώνει. Αυτή είναι
και η απόδειξη της ταυτότητάς του.
Γέροντα, από εκεί ψηλά που βρίσκεσαι, με την δύναμη και την
φλόγα της πίστης σου και της αγάπης σου, με την δύναμη της αφοσίωσής σου στην
Εκκλησία, με την θέρμη της προσευχής σου, μεσίτευε για μας, για το έλεος και
την ευλογία του Θεού στις ψυχές και στον τόπο μας. Συνέχισε να οργώνεις μαζί Του όλα τα χωράφια
που έσπειρες, ίσως καλύτερα, τώρα, από ‘κει ψηλά…