Εάν κάτι φανερώνει ότι είμαστε εικόνες Θεού, ότι έχουμε μέσα μας σαν όντα την πνοή του Θεού, είναι ότι μπορούμε παρόλα τα ψυχικά τραύματα μας, να αντιστεκόμαστε στο σκοτάδι και την κόλαση. Αυτός ο κόσμος έχει απίστευτο πόνο. Έχει και πολλές χαρές. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Ο πόνος σε κάνει να ξεχνάς. Χίλιες ώρες χαράς σε μια στιγμή πόνου εξαφανίζονται.
Σαν να μας φαίνεται ξένο πράγμα ο πόνος. Κάτι να αντιδρά μέσα μας στο πόνο και στο θάνατο. Το αναφέρει ο Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, "γεννηθήκαμε για την αιωνιότητα και δεν συμβιβαζόμαστε με τον θάνατο".
Επανέρχομαι λοιπόν λέγοντας, ότι ένα από τα πολλά στοιχεία που φανερώνουν ότι ο Θεός είναι μέσα μας, ότι έχουμε τα σημάδια από το περπάτημα Του βαθιά μέσα στην ύπαρξη μας, εκεί στο κήπο της Εδέμ μας, είναι η δύναμη να μεταμορφώνουμε το σκοτάδι σε φως.
Βέβαια όχι πάντα, όχι σε όλες τις φάσεις της ζωής μας, και σαφέστατα ούτε όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο ή χρόνο. Κάποιοι μπορούν περισσότερο να αλλάξουν την ζωή τους, άλλοι είναι τόσο τραυματισμένοι και πληγωμένοι που μπορούν ελάχιστα. Ευτυχώς είναι λίγοι εκείνοι που δεν μπορούν καθόλου και χρειάζονται μονίμως την φροντίδα του άλλου.
Πάντως είναι θαυμαστό, μέγα μυστήριο, να βλέπεις ανθρώπους που η ζωή τους υπαγόρευε την απόλυτη διάλυση να επιμείνουν στην ζωή, το φως, την θετικότητα και την ομορφιά. Ζουν, παλεύουν, ονειρεύονται, δημιουργούν, γελούν, φωτίζουν και τους άλλους. Όταν μαθαίνεις τον βίο αυτών των ανθρώπων δεν μπορείς να μην αναφωνήσεις «δόξα σοι ο Θεός». Πως τόσα τραύματα και πληγές, ματαιώσεις και προδοσίες, βάσανα και ατυχίες, έγιναν όλα φως; Πως; Αυτό κι αν είναι θαύμα.
Πλέον μεγαλώνω, περνάω σιγά σιγά από την πίσω πλευρά του βουνού της ζωής. Αρχίζω να κατεβαίνω άλλοτε όρθιος κι άλλοτε κατρακυλώντας την βουνοπλαγιά του βίου μου. Δε με συγκινούν τα θαύματα που «φωνάζουν», βγαίνουν στις τηλεοράσεις και περιφέρονται στα παζάρια των θρησκευτικών θεαμάτων.
Το θαύμα είναι ο άνθρωπος, απάντησε ο Άγιος Παχώμιος όταν τον ρώτησαν εάν είδε θαύματα στην ζωή του. Σε εκείνο το θαύμα που μεταμορφώνει το σκοτάδι σε φως μέσα σε μια τυραννισμένη ανθρώπινη ψυχή, πηγαίνω γονυπετής ως ταπεινός προσκυνητής να ασπαστώ το μυστήριο και μεγαλείο Του.
Γιατί ίσως να μην χρειάζεται μεγαλύτερη απόδειξη για την ύπαρξη του Θεού, Εκείνον που ζει μέσα μας και μας μεγαλώνει, μας ωριμάζει, πλαταίνει και αγιάζει, από έναν άνθρωπο που ενώ η ιστορία του μύριζε κόλαση εκείνος την μεταμόρφωσε σε παράδεισο.
Όταν λοιπόν σε ρωτήσουν ξανά εάν πιστεύεις στην ύπαρξη του Θεού, μην χαθείς σε λόγια και ερμηνείες, δεν χρειάζονται καν, απλά δείξε τον άνθρωπο εκείνον που στάθηκε πιο ψηλά από τις πληγές του, που δεν άφησε το γιατί να καταστρέψει την ζωή, αλήθεια πίστεψε με είναι ο Θεός που σου κλείνει το μάτι.
π.Λίβυος