Ένα θαύμα της Παναγίας στην Κεφαλλονιά του 1694
π. Εφραίμ Παναούση
Βρισκόμαστε
στην Κεφαλλονιά του 1694. Νησί ανυπεράσπιστο ο τόπος, αφέθηκε στα
χέρια άγριων πειρατών που αφού λεηλάτησαν και άρπαξαν, πήραν στο φεύγα,
τους νιους και τις κοπελλιές για τα παζάρια της Ανατολής.
Από το χωριό
του "Αϊ-Δημήτρη" που γειτονεύει με το Ληξούρι, άρπαξαν τρία παλληκάρια
και τα πήγανε αλυσσοδεμένα στη Μπαρμπαριά, τον τόπο που σήμερα φωνάζουν
Αλγέρι.
Εκεί
τα βάλανε σε ένα σκοτεινό κι' ανήλιαγο κελλί κι' αυτά τα δύσμοιρα
περίμεναν το τέλος. Κάθε που ξημέρωνε ο Θεός, μούγκριζαν οι τοίχοι από
τα βογγητά του πόνου και του θανατικού.
Γεμάτη η
φυλακή από Ρωμιούς, άκουγαν τα παλληκάρια τις παρακλήσεις των άλλων
καταδίκων στη μάννα Παναγιά. Ελπίδα ανθρώπου πουθενά. Μα για κύτταξε!
Σαν ο άνθρωπος μένει έρημος και μόνος & από πουθενά δεν έχει να
κρατηθεί και αφήσει την ψυχή και το σώμα στη Χάρη Της, η Παναγιά διπλά
νοιάζεται γι' αυτόν. Γιατί Εκείνη ξέρει από πόνο.
Εκεί
λοιπόν, μέσα στην απελπισία και τη σκοτεινιά, πιάσανε την δέηση και οι
τρεις στην Υπεραγία Θεοτόκο να τους πάρει κοντά της και να μη γνωρίσουν
θάνατο μαρτυρικό. Νηστικοί, εγκαταλελειμμένοι, απογοητευμένοι, την παρακαλούσαν να πεθάνουν παρά να τους σκοτώσουν.
-Παναγιά μας, έλεγαν, μη μας αφήσεις στον κακό θάνατο. Πάρε μας μαζί σου. Λάφρωσέ μας από τον πόνο ... και μέσα στην προσευχή τους αποκοιμήθηκαν ... και ξύπνησαν ... ακούγοντας πετεινούς.
Δεμένα στα σίδερα τα παλληκάρια με χέρια και πόδια με χοντρές αλυσσίδες, ρωτούσε ο ένας τον άλλον:
Λέει λοιπόν ο ένας Κεφαλλονίτης.
-Τι είναι αυτό που ακούμε, αδέλφια;
Στο πρώτο ερώτημα αποκρίθηκε το άκουσμα μιας χαρούμενης καμπάνας.
Μπροστά τους το όμορφο χωριό τους! Η Παναγία τους έφερε θαυματουργικά από την Βόρειο Αφρική στο πανηγύρι του τόπου τους.
Όταν
άκουσαν τις καμπάνες, αχάραγα ακόμα, σύρανε την ταλαιπωρία μα και την
ελπίδα τους κοντά στην εκκλησία της Παναγιάς, πού γιόρταζε τα εννιάμερα
της Χάρης Της στις 23 του Αυγούστου.
Οι
μαννάδες και οι συγγενείς τους, αντίκρυσαν τα τρία ναυτόπουλα με τις
αλυσσίδες και χάθηκαν στην αγκαλιά τους με δάκρυα ευγνωμοσύνης στον Θεό.
Αφού προσκύνησαν την Παναγιά, οι τρεις Κεφαλλονίτες αποφάσισαν να γίνουν μοναχοί και να αφιερωθούν στον Θεό. Μέχρι σήμερα υπάρχουν, σε πίστωση του θαύματος, κρεμασμένες οι αλυσσίδες των παλληκαριών στο θρονί της Παναγιάς που τους λευτέρωσε από την κουρσάρικη αιχμαλωσία.
Κοντά στον Ναό έχτισαν δύο πρόχειρα κελλιά κι' έφτιαξαν το πρώτο ησυχαστήριο.
Σε ανάμνηση του θαύματος υπάρχει επιγραφή που μαρτυρεί το γεγονός « 1694,
23 Αυγούστου εποιήθη το θαύμα. Ιάκωβος, Γεώργιος, Ιωάννης. Χαίρε ότι
ηλευθερώθητε της φθοράς του θανάτου δια πρεσβειών της Θεομήτορος ».
** Το
παραπάνω γεγονός μας διηγήθηκε ο Maκαριστός πλέον Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κεφαλληνίας κυρός. Γεράσιμος Φωκάς. Τον ευχαριστούμε από καρδιάς.