Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα πρώην Πειραιώς κύριε Καλλίνικε, Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Πειραιώς κύριε Σεραφείμ και σεπτέ μου ποιμενάρχα
Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Ὑπάρχουν γεγονότα στή ζωή μας, τά ὁποία ἐνῶ γίνονται ἐντός τοῦ χρόνου καί τοῦ χώρου, ὑπερβαίνουν τήν ἱστoρικότητά τους, διότι στά γεγονότα αὐτά πρωταγωνιστεῖ ὁ ἄναρχος καί ὑπερτέλειος Τριαδικός Θεός, πού παρέχει τήν σώζουσα ἀγάπη Του καί τό φιλάνθρωπο ἔλεός Του ἐκλέγοντας μέ τήν μία καί κοινή θέλησή Του τούς οἰκονόμους τῶν θείων δωρεῶν Του, ἀφού τούς ἱκανώσει μυστηριακῶς διά τῆς χάριτος τῆς ἱερωσύνης. Μετέχοντας αὐτές τίς στιγμές στά μυστικά καί ἀνεξιχνίαστα βάθη τῆς θείας φιλανθρωπίας, ἔχω πλήρη συναίσθηση τῆς ἀναξιότητός μου. Στέκομαι ἀπέναντι στόν Μεγάλο Ἀρχιερέα Χριστό ἄφωνος καί ἐνεός. ῷ καί διά Χριστοῦ κεκρυμμένη ζωή.
Εἴμαστε ἐνώπιος ἐνωπίῳ. Ζῶ μέσα σέ μία διπλή θεοφάνεια: Στήν εὐχαριστιακή θυσία καί στήν προσωπική μου Πεντηκοστή. Εἶναι φοβερόν «τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος», διότι ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι πῦρ καταναλίσκον καί ἀναζητᾶ πυρωμένες ἀπό θεῖο ἔρωτα ὑπάρξεις, γιά νά τίς καταστήσει ἀχειροποίητη σκηνή Του, προκειμένου νά σκηνώσει μέσα τους. Ἡ δε σχέση Του με αὐτές τίς χριστοφόρες ὑπάρξεις εἶναι προϊόν καύσεως καρδίας ἀπό τήν ζωοπάροχο χάρη τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται στούς ζῶντας τήν ἐν Χριστ
Εἴμαστε ἐνώπιος ἐνωπίῳ. Ζῶ μέσα σέ μία διπλή θεοφάνεια: Στήν εὐχαριστιακή θυσία καί στήν προσωπική μου Πεντηκοστή. Εἶναι φοβερόν «τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος», διότι ὁ Τριαδικός Θεός εἶναι πῦρ καταναλίσκον καί ἀναζητᾶ πυρωμένες ἀπό θεῖο ἔρωτα ὑπάρξεις, γιά νά τίς καταστήσει ἀχειροποίητη σκηνή Του, προκειμένου νά σκηνώσει μέσα τους. Ἡ δε σχέση Του με αὐτές τίς χριστοφόρες ὑπάρξεις εἶναι προϊόν καύσεως καρδίας ἀπό τήν ζωοπάροχο χάρη τοῦ Παναγίου καί τελεταρχικοῦ Πνεύματος, ἡ ὁποία ἀποκαλύπτεται στούς ζῶντας τήν ἐν Χριστ
«Ρᾶον σιωπᾶν». Ἡ σιωπή ὅμως εἶναι γέννημα αὐτογνωσίας. Νοερῶς ἐπαναλαμβάνω σέ κάθε μου βῆμα: Ἐξομολογήσομαί σοι, Κύριε, ἐν ὅλῃ καρδίᾳ μου καί ἐναντίον ἀγγέλων ψαλῶ σοι: «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα˙ ὀρθρίζει γάρ τό πνεῦμά μου, πρός ναόν τόν ἅγιόν σου, ναόν φέρων τοῦ σώματος ὅλον ἐσπιλωμένον˙ ἀλλ’ ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάχνῳ σου ἐλέει». Γεμίζει μέ θεία παρηγοριά ἡ ψυχή μου ἐνθυμούμενος τά λόγια τοῦ ἄσαρκου Λόγου στήν Παλαιά Διαθήκη: «Ἐὰν ὧσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐὰν δὲ ὧσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ». Καί στή φωνή τοῦ Κυρίου, τήν ἀπευθυνόμενη πρός τόν προφήτη Ἠσαῒα: «Τίνα ἀποστείλω καὶ τίς πορεύσεται πρὸς τὸν λαὸν τοῦτον;» ψελλίζω ὡς νήπιο, τό προφητικό λόγιο: «Ἰδοὺ ἐγώ εἰμι· ἀπόστειλόν με».
Πιστέψτε με Σεβασμιώτατε. Εἶναι ἡ πιο φοβερή καί ἡ πιό συγκλονιστική ἀπάντηση πού βγῆκε ποτέ ἀπό τά χείλη μου. Δέν ἀντιστοιχεῖ στήν πνευματική μου ποιότητα. Δέν φανερώνει πλοῦτο ἀγάπης. Δέν ἀποτελεῖ ἐγγύηση ἑτοιμότητος. Ἀντιθέτως˙ εἶναι ἁγνή προθυμία, ἐμποτισμένη μέ δάκρυα μετανοίας καί ἐπίγνωση ἀνεπάρκειας. Εἶναι προσωπική κένωση γιά χαρισματική ἀνακαίνιση. Εἶναι πόνος ψυχῆς γιά μεταμόρφωση ζωῆς. Εἶναι ἄρνηση τοῦ κόσμου γιά μετοχή οὐρανίου δόξης. Εἶναι σταύρωση γιά αληθινή ἀνάσταση.
Τά λόγια τοῦ θεόπτου Μωυσέως πρός τούς ἀντιτιθεμένους σθεναρῶς κατά τῆς εἰδικῆς ἱερωσύνης, στασιαστές Κορέ, Δαθάν και Ἀβειρών ότι «Ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἐπέλεξε τούς ἱερεῖς Του καί τούς κάλεσε κοντά Του νά ἱερατεύουν στό ἱερό θυσιαστήριο» καί τό φρικτό τέλος τους, «Ἐράγη ἡ γῆ ὑποκάτω αὐτῶν, καί ἠνοίχθη ἡ γῆ καί κατέπιεν αὐτούς καί τούς οἴκους αὐτῶν καί πάντας τούς ἀνθρώπους τούς ὄντας μετά Κορέ» (Αρ. 16,31-32), ἀποκλείει κάθε κοσμικό ἐνθουσιασμό, κάθε διάθεση προβολῆς μου μέσῳ τῆς ἱερωσύνης ἤ ὑλικοῦ πλουτισμοῦ καί ταυτόχρονα ἀποτελεῖ ἀντίδοτο κατά τῆς θανάσιμης πνευματικῆς ἀσθένειας τῆς ἐξοικειώσεως μέ τήν ἱερότητα καί τόν Θεό.
Ἡ ἱερατική καθαρότητα ψυχῆς καί σώματος, προηγεῖται κάθε πνευματικῆς διακονίας καί κάθε διακονία πρέπει νά εἶναι ἀπόρροια τῆς συντετριμμένης καί τεταπεινωμένης καρδίας. Ἡ ἱερά παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπαιτεῖ ἀπό τόν Διάκονο, «γενόμενον ἔξω σαρκός καί κόσμου καί εἰς ἑαυτόν συστραφέντα, μηδενός τῶν ἀνθρωπίνων προσαπτόμενον». Ὁ εἰσερχόμενος στήν ἱερωσύνη ὀφείλει νά εἶναι λύχνος τόν ὁποῖον «ἅπτει ὁ Θεός καί τίθησιν ἐπί λυχνίας τῆς ἑαυτοῦ φωτοφόρου καθέδρας, ἵνα ἐξαστράπτῃ φωτισμός τῇ ἐκκλησίᾳ». Ὁ χρυσός κανόνας τοῦ θείου αὐτοῦ λειτουργήματος εἶναι: «Ἑαυτόν προσλαλοῦντα καί τῷ Θεῷ, ζεῖν ὑπέρ τά ὁρώμενα». Μόνο μέ τόν τρόπο αὐτό ὁ Διάκονος γίνεται τύπος τῶν πιστῶν, ζῶν εὐαγγέλιον καί προσλαμβάνων φῶς, παρέχει φῶς. Πρωταρχικός σκοπός τοῦ κληρικοῦ δέν εἶναι ἡ ἐξωτερική θορυβώδης καί πολλές φορές δίχως πνευματικό ἀντίκρισμα δραστηριότητα, ἀλλά τό κρυπτόν τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας. Εἰς τήν «πᾶσαν σπουδήν καί θεραπείαν του» θά πρέπει νά ἑστιάζονται οἱ προσευχές καί οἱ ποιμαντικοί ἀγῶνες του. Μάχη δίνουμε πρός τόν πανταχόθεν πολεμοῦντα καί ἀντιπαλέοντα καί στόχος μας εἶναι ἡ νίκη ἐνάντια στόν διδόντα τόν τῆς ἁμαρτίας θάνατον. 
Τίς πανίερες τούτες στιγμές, νοιώθω ἐκ μέσης καρδίας τήν ἀνάγκη νά εὐχαριστήσω τούς ἀνθρώπους πού μέσα στο πάνσοφο σχέδιο της πρόνοιας και της αγάπης του Θεού συνήργησαν για την συμπαντική καί σωτηριώδη για ἐμένα αυτή στιγμή, δίχως νά θεωρήσω ποτέ ὅτι ἡ λέξη «εὐχαριστῶ» μπορεῖ νά καλύψει τό μέγεθος τῶν συναισθημάτων μου γι’ αὐτούς.
Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους αναθρέψαντας γονείς μου τον εν ουρανοίς αυλιζόμενο πατέρα μου Βασίλειο και την αγαπημένη μου μητέρα Ελευθερία. Τους αδελφούς μου και τις οικογένειές τους και τους λοιπούς συγγενείς μου κατά σάρκα.
Ευχαριστώ την νεώτερη οικογένειά μου αυτήν του ιερέως Ματθαίου και πρεσβυτέρας Άννης Χάλαρη. Μνημονεύω τον σεμνό λευίτη πατέρα Ματθαίο που με την θυσιαστική του διακονία τόσο στην ευχαριστιακή κοινότητα του Αγίου Δημητρίου Μπραχαμίου όσο και στην προσωπική μου πορεία αποτελεί σιωπηλό διδασκαλείο και υποτύπωση αναλισκομένης υπερ της των πάντων ζωής και σωτηρίας ιερωσύνης. Την σκέψη μου στρέφω στην ευλογημένη ενορία του Αγίου Δημητρίου Μπραχαμίου τους εκλεκτούς ιερείς Γεώργιο Κυριακόπουλο & Ευάγγελο Νικήτα, τους εκκλησιαστικούς συμβούλους τους συνεργάτες αλλά και όλους τους ενορίτες που από την πρώτη στιγμή με εισήγαγαν στην πνευματική τους οικογένεια και πλείστοι εξ αυτών συμπροσεύχονται στην προσωπική μου Πεντηκοστή.
Αναφέρομαι με βαθιά συγκίνηση στην ενορία της Παναγίας των Βλαχερνών Αμφιάλης, στον ακάματο Αρχιμανδρίτη Τιμόθεο Σταυρίδη και στους εκλεκτούς συμπρεσβυτέρους του Αρχιμανδρίτη Συμεών Συμεωνίδη Πρωτοπρεσβύτερο Νικόλαο Πατουλιά & Πρεσβύτερο Ιωάννη Σταματιάδη για την εμπιστοσύνη και αγάπη που μου έδειξαν τα ὀκτώ χρόνια που ταπεινώς διηκόνησα το ιερό αναλόγιο της ενορίας αυτής. Με συγκίνηση ενθυμούμαι το πρωτοποριακό έργο νεότητος που συντελείται εκεί, ἰδιαιτέρως τις πολυπληθείς χορωδίες της ενορίας αλλά και τους απειράριθμους νέους που με περιέβαλλαν με την ζέουσα αγάπη τους. Θά μοῦ λείψουν.Ευγνωμόνως αναφέρομαι στον Αρχιμανδρίτη Συμεών Παπαδόπουλο αδελφό της Ιεράς Μονής Αγίας Αικατερίνης όρους Σινά, πνευματικό ανάστημα της ενορίας αυτής και υπεύθυνο της Στέγης απόρων γεροντισσών «ο Λυτρωτής», του οποίου η αναστροφή αποτελεί πλουτισμό εκκλησιαστικού ήθους, ἐλόγου γνώσεως και ευλαβείας.
Με ιδιαίτερη συγκίνηση αναπολώ τις στιγμές που καθόρισαν την προσωπικότητά μου και χαράκτηκαν βαθιά στην ψυχή μου, όλες συνυφασμένες με τους θόλους και τα τόξα του περικαλλούς αυτού Ιερού Ναού του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, τοῦ φερωνύμου προστάτου καί καθοδηγοῦ μου. Δεν είναι μόνο το κτίσμα αλλά και η χάρη και ἡ ευλογία της κατά Θεόν αναστροφής και μαθητείας σε πρόσωπα τα οποία σφράγισαν με το ατίμητο ιερατικό τους ήθος τόσο την ενορία αυτή όσο και την Εκκλησία του Χριστού. Αναφέρομαι με συγκίνηση στις σεπτές μορφές των αοιδίμων Μητροπολιτών Σάμου και Ικαρίας κυρού Παντελεήμονος (Μπαρδάκου) καί Καστορίας κυρού Γρηγορίου (Παπουτσοπούλου), οι οποίοι εγεώργησαν μετά γνώσεως, ευσεβείας και αγάπης τον ιερό αμπελώνα της ενορίας αυτής ώστε έως σήμερα μετά πενήντα και πλέον έτη, να προσφέρεται πλούσιος ο αμητός τους. Ἔχοντας γνωρίσει αὐτούς καί τό ἀτίμητο ἐκκλησιαστικό ἦθος αὐτῶν θεωρῶ ἀναίδεια νά λογίζομαι συνεργός καί συνεχιστής τοῦ ἀλησμονήτου στήν ἐνορία αὐτή ἔργου των. Χαραγμένες στην μνήμη μου βρίσκονται οι μορφές των μακαριστών κληρικών του Ιερού Ναού Αρχιμανδρίτου Χρυσάνθου Μαλάκη και Πρωθιερέως Ευαγγέλου Χαχόλου.
Ευχαριστίες χρεωστικώς προσφέρονται στους κληρικούς που διακονούν σήμερα την ενορία αυτή για την ανέφελη συνεργασία, τήν αγάπη και την εμπιστοσύνη τους, τον Πρωτοπρεσβύτερο Νικόλαο Θεοδωρόπουλο ο οποίος με εισήγαγε στην Εκκλησία δια του ιερού βαπτίσματος και έχει πλέον ταυτιστεῖ ἡ ὕπαρξή του με την ενορία αυτή, ως και τους Πρωτοπρεσβυτέρους Χαρίτωνα Παππά & Γεώργιο Καραβαγγέλη. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τον Αρχιμανδρίτη Ιερόθεο Βαμβακάρη που γνωρίζει νά αφουγκράζεται τις αγωνίες και τους πόθους της ενορίας αυτής πού με το Εκκλησιαστικό συμβούλιο μοχθούν νυχθημερώς για την κατά Θεόν προκοπήν όλων.
Ευχαριστώ επίσης στην ενορία του Αγίου Δημητρίου Πειραιώς άπαντες, από τον πρώτο έως τον έσχατο των οποίων καθίσταμαι ταπεινός διάκονος ιδιαιτέρως μνημονεύω τους κατηχητές τα μέλη των χορωδιών που διηκόνησα, τους νέους και τις νέες με τους οποίους στην κατήχηση υπηρετήσαμε ταπεινώς τη συνέχιση του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου μας εν τόπω και χρόνω. Ελπίζω στην θαλπωρή της αγάπης τους και στην αρωγή τους στην κατά Θεόν προκοπή του ιερού γεωργίου αυτού. Εύχομαι δε, στους οικείους τους και σε όλους τους ενορίτες του Αγίου Δημητρίου Πειραιώς όπως Κύριος ο Θεός αντιδωρίζει υγεία και πλούσια τα επίγεια και επουράνια αγαθά Του.
Μέ αἰσθήματα συγκινήσεως μνημονεύω την συνέχιση του κατηχητικού καί νεανικού έργου που ὑλοποιεῖται τριάντα χρόνια τώρα μέ ἐπιτυχία στις θερινές κατασκηνώσεις της Μητροπόλεώς μας στην Ιερά Μονή Παναγία η Χρυσοπηγή. Ιδιαιτέρως να αναφέρω την χαρισματική παρουσία του λίαν αγαπητού μου κατηχητού και αρχηγού της κατασκηνώσεως κ. Παναγιώτου Φραγκάκου του και γραμματέως της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, που όλα αυτά τα χρόνια γεύτηκα από το νέκταρ της σοφίας και της εμπειρίας του.
Ευχαριστώ για την τιμητική για εμένα παρουσία του, τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Νήφωνα Καπογιάννη, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως και αγαπητό από τα μαθητικά μας χρόνια.
Όλως συγκινητική καί ἄκρως τιμητική τυγχάνει η παρουσία των ενταύθα και εκ περάτων συνδραμόντων πατέρων που δεν εφείσθησαν κόπων και θυσίας ώστε να μοιραστούν σήμερα μαζί μου την χαρά της προσωπικής μου Πεντηκοστής.
Εκ νεότητος την εν Χριστώ παιδαγωγία μου ανέλαβε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Πολύκαρπος Μπόγρης του οποίου η παρουσία στη ζωή μου αποτελεί θεία δωρεά, παρών στις καθ’ ημέραν θλίψεις και χαρές μου, αόργητος ακροατής των προβληματισμών και των ερωτημάτων μου, τολμώ να πω ρήμα Θεού στην καθημερινότητά μου. Βίωσα πλησίον του το μεγαλείο της εν Χριστώ ελευθερίας, της αφοσιώσεως στην Εκκλησία και της μαρτυρίας της, στο σύγχρονο κόσμο. Η διακριτική του παρουσία, η διάθεσή του να διακονήσει και τον ελαχιστότερο στην ενορία που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, η παρουσία του στις θλίψεις και τις χαρές των ενοριτών τις οποίες βιώνει προσωπικά, ο καίριος και παραμυθητικός λόγος του, αποτελούν γνωρίσματα και προδιαγραφές της ιερωσύνης όπως την οριοθέτησε η πατερική γραμματεία. Ο αγώνας του, η αγωνία του και η ποιμαντική του ευαισθησία ειδικά για την νεότητα συνιστούν οδοδείκτες στην ταπεινή μου διακονία. Θα είμαι ες αει χρεώστης της θυσιαστικής αγάπης του.
Προ τριών μηνών περίπου ο Κύριος με ευεργέτησε πλουσιοπάροχα αφού την ζωή μου εκόσμησε η εκλεκτή της καρδιάς μου, η χαρισματική και ευλογημένη από τον Θεό, σύζυγός μου Ευγενία, το υπήνεμο λιμάνι που χάριτι Θεού αγκυροβόλησε η ζωή μου. Στην πιστότητά της και στην εμπιστοσύνη της στο θέλημα και το έλεος του Θεού, μαθητεύω. Ο Θεός να την ενδυναμώνει στην επιτολή της ιερατικής μας πορείας.
Τέλος ευχαριστώ εσάς Σεβασμιώτατε, τον πολιό γέροντα Μητροπολίτη πρώην Πειραιώς κ.κ. Καλλίνικο, τον ιεράρχη της νεότητός μου, τον εμπνευσμένο εργάτη του ευαγγελίου, το ιερατικό πρότυπο, τον γεωργήσαντα αξίως την Εκκλησία του Πειραιώς, τον ακάματο οραματιστή της ζώσης Εκκλησίας που σφράγισε με την συνετή και ευλογητή παρουσία του, την ποιμαντική αγωνία του και την άοκνη φροντίδα του την ιστορία της Μητροπόλεως Πειραιώς αλλά και της Ελλαδικής Εκκλησίας εν γένει. Ιδιαίτερη τιμή, χαρά και ευλογία για εμένα αλλά και όλους μας αποτελεί η σημερινή σας παρουσία.
Με συγκίνηση αναπολώ το παρελθόν και ανασύρω από την λήθη την πρώτη συνάντηση μαζί σας, Σεβασμιώτατε και σεπτέ μου Ποιμενάρχα Μητροπολίτα Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ όταν εργαζόμενος στην Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς υπηρέτησα ως ιδιαίτερος γραμματεύς σας τήν Σεβασμιότητά Σας τόν τότε Επίσκοπος Χριστιανουπόλεως καί γενικό αρχιερατικό επίτροπο της Μητροπόλεώς μας. Η ευγένειά σας, η στιβαρή παρουσία σας, η ιεροπρέπεια σας που παραπέμπουν σε παλαιούς πολιούς αρχιερείς συνετέλεσαν τα μέγιστα στην ευόδωση της παρούσας στιγμής. Έκτοτε η απλότητα, η καλοσύνη σας, η ποιμαντική σας αγωνία και το ενδιαφέρον σας για την πορεία μου, με καθιστούν αείποτε οφειλέτη της αγάπης σας. Ενσαρκώνετε με την παρουσία σας και τον λόγο σας τήν προφητική Ἱερωσύνη, την καλή μαρτυρία, δεν υποστέλλετε την σημαία της Αληθείας του Ευαγγελίου, δεν τρομάζετε στις δυσκολίες και στον πόλεμο των αντιθέων δυνάμεων, δεν επιδιώκετε την εύνοια των πολλών και των ισχυρών του κόσμου τούτου, δεν λυγίζετε μπροστά στις απειλές των σκοτεινών κέντρων. Καθίστασθε για την αναξιότητά μου και στο ξεκίνημα της ιερατικής μου διακονίας, ατίμητο πρότυπο αγωνιζομένης θυσιαστικής και μαρτυρικής, υπέρ της Αληθείας, ιερωσύνης. Σεμνύεται η πόλη μας και η τοπική μας Εκκλησία για την αρχιερατική μαρτυρία σας.Σεβασμιώτατοι,
Πίσω μου ὑπάρχει μία ἱερά Παράδοση καί μπροστά μου ἡ Ανάσταση. Καί ἡ μέν Παράδοση διά τῶν θεοφόρων Πατέρων κράζει ἠχηρά μέσα μου: «Μηδείς ἄξιος τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Ἀρχιερέως, ὅστις μή πρότερον ἑαυτόν παρέσχε τῷ Θεῷ θυσίαν ζῶσαν καί ἁγίαν, ἡ δέ Ἀνάσταση ἕπεται τοῦ Γολγοθᾶ. Ἐκεῖ πού κορυφώνονται οἱ ἐμπτυσμοί, οἱ κολαφισμοί καί οἱ ἐμπαιγμοί, ἐκεῖ πού τό μίσος τῶν ἀνθρώπων κατά τῆς Ἀλήθειας καί ἡ δαιμονική ἐχθρότητα κατά τῆς Ἐκκλησίας ἑνώνονται στήν πιό σκοτεινή συμφωνία, γιά νά ἐξοντώσουν παντοιοτρόπως τούς ρασοφόρους μάρτυρας τοῦ εὐαγγελίου. Εἴθε νά μέ ἀξιώσει ὁ Ἀρχιερέας Χριστός νά συμμετάσχω ὡς πιστός συνδαιτημόνας στό μυστικό δεῖπνο Του, ὡς καρδιακός φίλος ἄχρι θανάτου στή σταύρωσή Του, ὡς αὐθεντικός μάρτυρας τῆς ἀναστάσεώς Του, ὡς ἕνας τῶν ἀποδεκτῶν τῶν πυρίνων γλωσσῶν τῆς Πεντηκοστῆς, ὡς ἀκούραστος ὁδοιπόρος, πορευόμενος γιά τόν εὐαγγελισμό τῶν ἀνθρώπων.
Άγιε μεγαλομάρτυς του Χριστού Δημήτριε πρέσβευε υπέρ εμού. Ὁ Θεός του Δημητρίου βοήθει μοι.
Της σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε ἡ ἐλπίς, ἡ παραμυθία καί τό ἀγαλλίαμά μου.«Κύριε, ἐδοκίμασάς με καί ἔγνως με. Σύ ἔγνως τήν καθέδραν μου καί τήν ἔγερσίν μου, σύ συνῆκας τούς διαλογισμούς μου ἀπό μακρόθεν». (Ψ. 138) Ἀπό τότε πού συνειδητοποίησα τόν ἑαυτό μου μέχρι σήμερα, πνευματικές πτώσεις χαρακτηρίζουν τή ζωή μου. Προσευχηθεῖτε σᾶς παρακαλῶ Σεβασμιώτατοι, καί σεῖς σεβαστοί πατέρες καί σύ λαέ τοῦ Θεοῦ, ἡ τελευταῖα καί μεγαλύτερη πτώση μου νά γίνει στά κράσπεδα τῆς φιλανθρωπίας, ἐνώπιον τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκλιπαρώντας Τον νά δεχθεῖ τό ἤμαρτον τῆς ψυχῆς μου, ψελλίζοντας ἀκατάπαυστα: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με».
Λάλει Κύριε καί ὁ δοῦλος σου ἀκούει.
