Του Αρχιμ. Γρηγορίου Κωνσταντίνου
Στο αγώνα της νηστείας μας κατά τη διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Σαρακοστής, η Εκκλησία προβάλλει το πρόσωπο της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ένα πρόσωπο προς μίμηση αλλά και ιδιαίτερης προσοχής, θέλοντας να υπενθυμίσει σε όλους μας την βαθιά αμαρτωλότητα, που δεν έχει να κάνει με μια εξωτερική υπερβολική προβολή των αμαρτιών μας ή περισσότερο μια ξερή και τυπική αναγνώριση.
Η συναίσθηση και η βίωση των σφαλμάτων μας, προστρέχει στην έλλειψη προσοχής που έχουμε και δείχνουμε, είτε για να κρύψουμε τα κρύφια των καρδιών μας είτε για να αδιαφορήσουμε.
Ο ανταγωνισμός μας είναι το εμπόδιο, που μας οδηγεί στον εγκεντρισμό της χάριτος και το θείου ελέους.
Η πέμπτη Κυριακή των Νηστειών είναι αφιερωμένη στην Οσία Μαρία την Αιγυπτία, της οποίας η ζωή υπενθυμίζει πως όλοι μας υποκείμεθα στον πειρασμό, εκτός από τον Χριστό και την Παναγία.
Η αμαρτωλότητα όμως δεν κλείνει την θύρα του Θείου ελέους. Ακόμη και η μεγαλύτερη αμαρτωλός, βρίσκει το κίνητρο και πλησιάζει τον Θεό, αυτόν που συγχωρά και εξαλείφει κάθε αμαρτία.
Η Οσία είναι αυτή που πρώτη διεκδίκησε την απάντηση του Θεού. Κάπως έτσι καλεί και όλους εμάς η Εκκλησία, παρά τις όποιες αμαρτίες μας, να απαντήσουμε στον Θεό, χωρίς να εκμεταλλευόμαστε τους άλλους, το Θεό που μας καλεί για να σωθούμε.
Με την προβολή της εορτής της Οσίας θα περιμέναμε να ακούσουμε στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφορές για εκείνες τις γυναίκες, που ήταν αμαρτωλές και μετανόησαν.
Όπως τις γυναίκες που συγχώρεσε ο Χριστός, κι αυτή που έπλυνε τα πόδια Του, ή ακόμη την παραβολή των δέκα παρθένων.
Ωστόσο όμως αντί αυτών η εκκλησία όρισε να διαβάζεται, η περικοπή εκείνη που αναφέρετε στη σταυρική του θυσία και στο ότι οι δυο μαθητές του ζητούσαν τα πρωτεία στη βασιλεία των ουρανών.
Η στάση αυτή των δυο Απόστολων, Ιακώβου και Ιωάννου που προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν την οικειότητα τους με τον Χριστό αποκτώντας ένα πλεονέκτημα εις βάρος των άλλων, είναι τραγική.
Ο βίος της όσιας προβάλλεται όχι ως ένα μοντέλο της αμαρτίας, αλλά της μετανοίας και της λύτρωσης. Σε αυτήν την πορεία από την σαπίλα της σαρκός, όπως την περιγράφει ο υμνογράφος «η τώ αγκίστρω τής σαρκός, δι’ οφθαλμών τούς πολλούς ζωγρήσασα» είναι χαρακτηριστικό.
Η οσία Μαρία δεν παρακινήθηκε προς την πορνεία για συλλογή χρημάτων, αλλά από ευχαρίστηση και έκφραση μιας παθιασμένης αγάπης.
Η κατάντια αυτή, η υποβάθμιση των άλλων, η εκμετάλλευση των αδυναμιών, με κόστος την δική της αξιοπρέπεια, ήταν η επιδίωξή της, «ηδονή βραχεία τε κατάβρωμα διαβόλου τούτους ποιήσασα».
Η ακόρεστη δίψα για διαφθορά των άλλων ήταν καταλύτης να οδηγηθεί στο ταξίδι της στα Ιεροσόλυμα, με ανυπομονησία στο πως θα διέφθειρε και άλλες περισσότερους ψυχές.
Η πράξη αυτή και σε πολλές χώρες του τρίτου κόσμου και στη Χώρα μας, η πορνεία μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος για μια γυναίκα, που δεν έχει την στήριξη της οικογένειάς της και δεν είναι σε θέση να ζήση και να στηρίξει οικονομικά τον εαυτό της.
Αυτή η περίπτωση όμως δεν ταιριάζει με την Οσία. Τα κίνητρά της Αγίας δεν προέρχονταν από μια απελπιστική κατάσταση, αλλά τροφοδοτούταν από μια ακόρεστη δίψα ηδονής.
Ο τρόπος της ζωή της ήταν κατακριτέος, αλλά όμως το αιτιολογικό ήταν περισσότερο καταδικαστέο. Η προθυμία στην εκμετάλλευση των αδυναμιών και των πειρασμών των άλλων, ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη, που προσπάθησε ακόμα και τα πράγματα του Θεού να διαστρέψει, δηλαδή να ματαιώσει την προσπάθεια των ανθρώπων για μετάνοια και αλλαγή.
Στο ταξίδι αυτό για το προσκύνημα στους Αγίους Τόπους στην διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που οι άνθρωποι πήγαιναν με πίστη, στόχευε στον αποπροσανατολισμό αυτών και μάλιστα στην αγκαλιά του Τάφου του Χριστού.
Την λύση όμως έδωσε η Θεία Χάρη που δεν επέτρεψε αυτόν τον εξευτελισμό, τόσο των προσκυνητών, όσο και της Αγίας.
Τη συνέβη; την άλλαξε τις επιθυμίες της και την ανυπομονησία για διαφθορά, με την ανυπομονησία για αγιότητα και άσκηση: «παναληθώς τή θεία χάριτι Σταυρού τού τιμίου ηδύτατον τώ Χριστώ όψον υπάρξασα».
Έτσι λοιπόν επέλεξε τον δρόμο της αποστροφής για την αμαρτία, οδηγώντας την στην άγονη έρημο του Ιορδάνη ζώντας ως ασκήτρια και πρότυπο αγιασμού.
Οι ασκητικές πρακτικές μέσω της νηστείας και της ασκήσεως τόσο πολύ χαράχτηκαν στη ζωή και στο σώμα της, που έτυχε να ζήσει βίο αγγελικό.
Η πτώση της οσίας Μαρίας είναι ακραία, δεν είναι όμως η μοναδική, η ξεχωριστή ή με άλλα λόγια η δακτυλοδεικτούμενη γυναίκα.
Η ελευθερία να εκφράσουμε τις αδυναμίες μας και τα βάρη ο ένας στον άλλον, είναι το πρώτο βήμα για την εκμάθησή μας στο να βοηθήσει ο ένας τον άλλον και να σηκώσει τον Σταυρό του Κυρίου.
Η πραγματικότητα σήμερα φανερώνει πως όλοι μας έχουμε αποκτήσει πολλούς εραστές, όπως το χρήμα, η δόξα, η ικανοποίηση της καταναλωτικής μας μανίας και όλα τα σαρκικά.
Παράλληλα, πολλοί επιδιώκουμε να είμαστε ανάμεσα στους ικανούς, όπως στα δεξιά του Κυρίου, στο χώρο μας στην εκκλησία και στην εργασία μας, εις βάρος των υπολοίπων.
Το ερώτημα που θέτουμε, αυτός είναι ο δρόμος της σωτηρίας; Μπορούμε να έχουμε και μείς την μετάνοια της οσίας Μαρίας, που σε λίγο θα προσκυνήσουμε τον εσταυρωμένο Χριστό; Διώξαμε από μέσα μας όλους τους ιδιοτελείς σκοπούς, την αμαρτωλή ευχαρίστηση και επιδίωξη;
Την περίοδο αυτή που διανύουμε η έλλειψη της συγχώρεσης και της υποκρισίας είναι το χειρότερο, είναι αυτά που αμαυρώνουν την όλη προσπάθειά μας.
Για να φθάσουμε όμως στο Γολγοθά και στην Ανάσταση, πρέπει να ξεριζώσουμε τις αμαρτωλές επιθυμίες που είναι βαθιά ριζωμένες μέσα στο είναι μας.
Η Οσία Μαρία βοηθήθηκε από το εξωτερικό εμπόδιο. Της απαγορεύθηκε η είσοδος στον Πανάγιο Τάφο. Ο Θεός δεν την άφησε να μπει.
Όχι γιατί ήταν μόνον αμαρτωλή, αλλά διότι εξαιτίας των αδυναμιών της παρέσυρε και άλλους στον όλεθρο. Από εκεί και πέρα αποκτά φως και χάρη Χριστού.
Η οσία Μαρία μας υπενθυμίζει, ότι η λύτρωση και η σωτηρία του καθενός μας δεν είναι έργο μόνο δικό μας, αλλά και του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού.
Πηγή: romfea.gr