(Απόσπασμα από το βιβλίο του Σεβ. Μητροπολίτου πρώην Πειραιώς κ.Καλλινίκου «Ο βίος και η διδασκαλία του Σωτήρος Χριστού Γ τόμος)
Ο Πιλάτος κάνει μία τελευταία προσπάθεια να διασώσει τον Αθώο.Ελπίζει,μάταια,ότι μπορεί να μαλακώσει τη βάρβαρη και σκληρή καρδιά τους .Έτσι όπως ήταν ο Κύριος ,γεμάτος αίματα ,με το «πορφυρούν ιμάτιον» τον ακάνθινο στέφανο στο καφάλι και τον κάλαμο στο χέρι.Τον παρουσιάζει για μία κόμη φορά στον εξώστη των ανακτόρων ,να τον δουν οι Ιουδαίοι να Τον λυπηθούν στην κατάσταση που ήταν.Και λέγει δείχνοντας τον κύριο «Ίδε ο Άνθρωπος».
Στο θέαμα θα σπάραζε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Ο Άκακος και Αθώος γεμάτος αίματα και κακώσεις ,αλλά η ψυχή των Ιουδαίων δεν μαλάκωσε, δεν είχαν μέσα τους ίχνος ανθρωπιάς.Στην ψυχή τους κυριαρχούσε το μίσος εναντίον Αυτού ο Οποίος «διήλθεν ευεργετών και ιώμενος πάντας.»
Έτσι υποδέχτηκαν τον Μεσσία. Ήταν τυφλή η ψυχή τους ,ήταν μαύρη η καρδιά τους καιδεν είχαν την δυνατότητα να αντιληφθούν ότι στο πρόσωπο αυτού τον Οποίο κακοποιούσαν ,εξεπληρώνονταν όλες οι προφητείες και όλοι οι λόγοι των προφητών για τον ερχομό του Μεσσία που αυτοί έλεγαν ότι δήθεν πίστευαν και περίμεναν.
Για να κατανοήσεις την αλήθεια ,πρέπει να διαθέσεις δεκτικότητα ψυχής και φωτισμό Θεού.Για να δεις το Θεό ,πρέπει να διαθέτεις καρδιά καθαρή. «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ,ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».Οι Ιουδαίοι της εποχής εκείνης τίποτε από αυτά δεν διέθεταν.Οι αρχιερείς τους ήσαν απάνθρωποι.Και οι γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές και εκμεταλευτές της ευσέβειας του λαού