Το Σάββατο 5 Αυγούστου παρευρεθήκαμε σε μία εξόδιο
ακολουθία του Δημάρχου της πόλης της Ναμουγκόνα είναι μεγάλη πόλη ( προάστειο της Καμπάλλα) στην Ουγκάντα
Ο λόγος που καταχωρούμε εδώ μία τέτοια είδηση, έχει
σκοπό να δείξει έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης του θανάτου ή αν θέλετε της
απώλειας όπως τουλάχιστον εμείς την ορίζουμε.
Μετά την ακολουθία που ψάλεται στην εκκλησία ,όλοι
πηγαίνουν στο πατρικό σπίτι εδώ στο χωριό του κεκοιμημένου για να χαιρετήσουν για τελευταία φορά τον άνθρωπό
τους.Αποβραδύς τον έχουν ξενυχτίσει .Στην Ουγκάντα δεν φορά κανείς μαύρα στην κηδεία.Στην κηδεία πρέπει να πάνε όλοι.Εχθροί
και φίλοι.Οι συγγενείς ( οι πιο κοντινοί) θα μείνουν μία εβδομάδα στο σπίτι του κεκοιμημένου,για να κάνουν συντροφιά και
να παρηγορήσουν την οικογένεια.Κατασκηνώνουν πρόχειρα γύρω στο σπίτι και μιλάνε
πάντα σιγά.
Την ημέρα της κηδείας μαζεύονται στο σπίτι και μιλάνε για τον κεκοιμημένο.Θυμούνται τα πάντα
και τα θλιβερά και τα ευχάριστα.Πολλές φορές μέσα στις ομιλίες γελούν.Θαρρείς
πως δεν βρίσκεσαι σε κηδεία.
Στο τέλος των ομιλιών θάβουν τον κεκοιμημένο σε
κοντινή απόσταση από το σπίτι του ,στο δικό του οικογενειακό χωράφι.Κάθε ένας,
και είναι τιμή για αυτόν, έχει το δικό του τόπο της ταφής του στο σπίτι του.
Ο θάνατος εδώ είναι πιο «σίγουρος» από τη ζωή.
Στην Ουγκάντα όπως και στην Αφρική γενικώτερα οι
άνθρωποι δεν θρηνούν πολύ στο θάνατο.Δεν έχουν άλλωστε πολύ χρόνο να θρηνήσουν γιατί πρέπει
να φροντίσουν όσους μένουν πίσω.Και είναι πάντα πολλοί.
Για σκεφτείτε το όμως.Κάπως έτσι δεν επιβίωσαν και
δικοί μας πατέρες από τις
γενοκτονίες και την προσφυγιά;.
Δεν είχαν χρόνο να
θρηνήσουν για ότι έχασαν .
Έπρεπε να παλέψουν για ό,τι τους έμεινε κι έτσι όχι
μόνο επιβίωσαν αλλά και έζησαν
.