της Στέλλας Ν. Αναγνώστου- Δάλλα.
΄Οσα, χρόνια τώρα, δεν κατάφερα να εμπεδώσω από τις τόσες
και τόσες σελίδες, τα διδάχθηκα στην πράξη τις προάλλες, καθώς αδέξια
προσπαθούσα να κατασκευάσω μικρά ομοιώματα από πηλό.
Για να γίνει λοιπόν ένα μικρό πήλινο ομοίωμα, ένα δελφινάκι,
ένας ιππόκαμπος, ένας αστερίας ας πούμε, χρειάζεται πρώτα να υπάρχει ένα
πρωτότυπο. Ένα πρώτο, ζωντανό δελφίνι,
μ’ όλην του την ομορφιά και τα χαρίσματα, ένας πρώτος ιππόκαμπος, ένας πρώτος
αστερίας. Κάποιος θα πρέπει να θελήσει
μετά, να φτιάξει το μικρό ομοίωμα. Για
να το κάνει αυτό, θα πρέπει να φτιάξει πρώτα ένα μικρό εκμαγείο, αυτό που απλά
ονομάζουμε καλούπι. Όσο πιο πιστά
αποτυπώνονται σ’ αυτό το εκμαγείο, τα χαρακτηριστικά του πρωτοτύπου, τόσο
πιστότερο θα ‘βγει το αποτέλεσμα.
Το παίρνει λοιπόν στα χέρια του ο πλάστης το εκμαγείο, και
το γεμίζει με υγρό πηλό. Ο πηλός είναι
ίδιος για όλα τα ομοιώματα, όμως μετά, παίρνει όποια μορφή θελήσει γι’ αυτόν ο
πλάστης. Τον πιέζει τότε καλά-καλά μέσα
στο εκμαγείο, για να γεμίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια, κάθε γραμμή, κάθε
καμπύλη. Αυτές οι λεπτομέρειες, οι
γραμμές και οι καμπύλες είναι η «προσωπικότητα» του ομοιώματος. Χωρίς αυτές είναι «ά-σχημο».
Στο τέλος, κι αυτό με στιγμάτισε περισσότερο, το παίρνει ο
πλάστης στα χέρια του, και με μία αποφασιστική κίνηση, ξύνει το εκμαγείο και
αφαιρεί όλον τον πηλό που περισσεύει.
Αφήνει έτσι καθαρή, μόνον την αρχική μορφή, χωρίς περισσεύματα. Γιατί τα περισσεύματα την ασχημίζουν. Είναι περιττά, και την ασχημίζουν.
Αλήθεια τώρα; Καλά να
το δεχτώ πως το μικρό αυτό πλασματάκι δεν υπάρχει αφ’ εαυτού του, ότι το θέλησε
κάποιος Άλλος. Να το δεχτώ ότι φέρει και
τη μορφή του πρωτοτύπου. Να το δεχτώ ότι
την ύπαρξη και την ομορφιά του τις χρωστά στη θέληση και την αξιωσύνη αυτού του
Πλάστη του σοφού. Αλλά το
τελευταίο; Να πρέπει να δεχτώ να πάρει
αυτός ο Πλάστης εκείνο το ξυλάκι και να μου κόψει ό, τι περισσεύει; Τι πειράζει λίγος πηλός παραπάνω;
«Όχι», λέει… «πρέπει να Μ’ αφήσεις να κόψω ό,τι περισσεύει. Ό,τι δεν σου χρειάζεται. Αν δεν τον αποχωριστείς αυτόν τον πηλό που σε
βαραίνει, ποτέ δεν θα μπορέσεις να πάρεις την τελική, την αρχική, την όμορφη
μορφή σου»… Αλήθεια τώρα;
Στέλλα Ν. Αναγνώστου- Δάλλα.