Του Γιώργου Αγγελόπουλου*
Καλούμαι να γράψω μερικές σκέψεις για την
εμπειρία μου στην Ουγκάντα. Κλείνοντας τα μάτια, μου έρχονται πολλές εικόνες
αλλά αυτή που σίγουρα θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στο μυαλό μου, είναι το
χαμόγελο των παιδιών, που έστω και με τα λίγα που τους προσφέρεις είναι
ικανοποιημένα και μη έχοντας κάτι υλικό να στο ανταποδώσουν σου το δίνουν
απλόχερα και αυτό σου αρκεί γιατί ξέρεις ότι είναι ότι πολυτιμότερο έχουν,
γιατί αυτών των παιδιών η ζωή ξεκινά με αρνητικό πρόσημο.
Σκέφτομαι...
Τι είναι η Ουγκάντα; Η Ουγκάντα είναι η χώρα της ποσοτικής και ποιοτικής
αδικίας που τα ΓΙΑΤΙ δεν βρίσκουν πότε απάντηση...Γιατί τόση φτώχια; Γιατί τόση
ανισοκατανομή των υλικών αγαθών; Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδία; Όμως τι
ήταν για ΜΕΝΑ η Ουγκάντα; Σίγουρα όχι μια ακόμα εμπειρία. Σίγουρα όχι ένα ακόμα
ταξίδι στο εξωτερικό... Λοιπόν, για ΕΜΑΝΑ η Ουγκάντα συμβολίζει την πνευματική
μου ανοικοδόμηση. Όπως η θάλασσα λειαίνει τον βράχο έτσι και εγώ γυρίζοντας από
εκεί άλλαξα, όλες οι προεξοχές του εαυτού μου λειάνθηκαν!!! Δεν μπορείς να
κανείς και αλλιώς, όπως λένε στην Ουγκάντα δεν υπάρχουν ευθείες γραμμές δεν
υπάρχουν γωνίες όλα καμπυλώνουν, όλα έρχονται στα μέτρα της...
Οι
αριθμοί όμως δεν βγαίνουν, καθημερινά στην κατασκήνωση σιτίζονταν γύρω στα 150
με 200 άτομα, κυρίως παιδία, σε μία χώρα των 40 εκατομμυρίων που οι δρόμοι της
θυμίζουν υπαίθριο νηπιαγωγείο... Αρχίζεις να αμφισβητείς τις δυνάμεις σου...
Όμως είσαι τόσο μικρός και το βραχύ "οπτικό σου πεδίο" δεν σε αφήνει
να δεις περά από τα όρια της λογικής. Μία εσωτερική φωνή σου υπενθυμίζει "Δεν
μπορεί να αγαπάς εσύ τους ανθρώπους περισσότερο από τον ίδιο τον Θεό!" Εσύ
μπορείς να προσφέρεις στο δικό σου μέτρο, στο μέτρο το ανθρώπινο, για όλα τα
αλλά μεριμνά η ανεξίκακη σοφία Του.
Κάθε
μέρα εκεί είναι μια εσωτερική πάλη, πρώτα πρώτα με το ΕΓΩ σου, προσπαθώντας να
συμβιβάσεις την δική σου ματαιόδοξη πραγματικότητα με την ανιδιοτέλεια αυτών
των ανθρώπων. Άραγε πόσο δύσκολο είναι να προσφέρεις αυτά για τα οποία στην
καθημερινότητα σου δεν κάνεις καμία έκπτωση; Πόσο δύσκολο είναι να κανείς την
υπέρβαση σου;...Σαν την ιστορία με τον ελέφαντα που επειδή από μικρό τον έδεναν
σε ένα πάσαλο για να μην φύγει, αυτός μεγαλώνοντας συνέχισε να είναι δεμένος
στο ίδιον ακριβώς πάσαλο μόνο και μονό λόγω αυτής της παλιάς του συνήθειας.
Έτσι και το δικό μου ΕΓΩ βαρύ και δυσκίνητο, δεμένο στον πάσαλο της δικής μου
ματαιόδοξης πραγματικότητας, προσπαθούσε καθημερινά για την υπέρβαση.
Δίνω
υπόσχεση στον εαυτό μου να μην ξεχάσω ποτέ αυτά που έζησα στην Ουγκάντα, να μη
ξεχάσω ποτέ τους καινούριους φίλους που έκανα οι οποίοι μου άνοιξαν διάπλατα
την καρδία τους, να μην ξεχάσω ποτέ τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί που αν και
δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα αν και δεν έχουμε το ίδιο χρώμα μας ενώνει όμως η
κοινή αφετηρία μας και ο κοινός προορισμός μας.
Αν
και ξέρω ότι αργά ή γρήγορά θα με αλώσει ο μοχθηρός ρυθμός της καθημερινότητας
και ο χρόνος θα σβήσει τις λεπτομέρειες που με γλυκύτητα αναπολώ, σε πείσμα όμως
όλων αυτών εγώ θα κλείνω τα μάτια και θα φέρνω στην θύμηση μου το αθώο βλέμμα
αυτών των παιδιών και το χαμόγελο που απλόχερα σου χάριζαν μόνο και μόνο με ένα
σου χάδι ή μια αγκαλιά.
Σας
ευχαριστώ για τις υπέροχες στιγμές που μοιραστήκαμε π. Εφραίμ, Χριστόφορε,
Γιάννη, Ακριβή, Χριστίνα, Δέσποινα, Γιώργο, Κωνσταντίνα και Παναγιώτα.
* Ο Γιώργος Αγγελόπουλος είναι στρατιωτικός και βοήθησε εθελοντικά στην 6η αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα.Τον ευχαριστούμε "από καρδιάς' πολύ,Ο Θεός να τον ευλογεί.
