π. Θεόκλητος Λεγάτος
Οἱ δύο μαθητές τοῦ Κυρίου βαδίζουν γιά Ἐμμαούς. Περίλυποι καί
μελαγχολικοί προχωροῦν. Οἱ ἐλπίδες πού στήριξαν στόν Διδάσκαλο χάθηκαν. Ἡ Ζωή βρίσκεται στόν τάφο. Μέσα στήν ἀγωνία τους μονολογοῦν: «ἡμεῖς δέ ἡλπίζομεν ὅτι αὐτός ἐστίν ὁ μέλλων λυτροῦσθαι τόν Ἰσραήλ».
Οἱ ὑπόλοιποι μαθητές βρίσκονται στό Ὑπερῶον. Περνᾶνε
δύσκολες στιγμές. Στήν ὁδοιπορία τῶν δύο καταφθάνει ὁ ἄγνωστος
ἄνθρωπος. Προχωρεῖ μαζί τους. Λαμβάνει μέρος στή συζήτηση.
Προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά τούς ἀπαλλάξει ἀπό τήν θλίψη. Τούς
παρηγορεῖ λέγοντάς τους: «οὐχί ταῦτα ἔδει παθεῖν τόν Χριστόν καί
εἰσελθεῖν εἰς τήν δόξαν αὐτοῦ;» Μέ τή συζήτηση νιώθουν ὅτι ὁ
Πηγή : Συνοδοιπορία