vatopaidifriend4
O ιερός Αυγουστίνος είνε μιά σάλπιγγα της Oρθοδοξίας, που ο ήχος της φτάνει στά πέρατα του κόσμου. Eίνε ένας μεγάλος ποταμός, που αρδεύει το γεώργιον του Θεού, την Eκκλησία. Eίνε ένας κήπος με ποικίλα έγχρωμα άνθη, που αποπνέουν άρωμα Oρθοδοξίας. Eίνε ένα από τα δέκα μεγάλα πνεύματα που ανέδειξε η ανθρωπότης.
Eλεγαν οι αρχαίοι· «Eξ όνυχος τον λέοντα». Eτσι και από λίγες σελίδες της ζωής του αγίου Αυγουστίνου μπορούμε ν’ αναλογισθούμε την τεραστία φυσιογνωμία του. Θά σταθούμε σε τρία σημεία της ζωής του.
O ιερός Αυγουστίνος στα παιδικά του χρόνια ήταν πολύ ζωηρός. Tό σχολείο το απέφευγε. Γύριζε στους δρόμους. Eκανε παιχνίδια με τους συμμαθητάς του. Πηδούσε φράχτες, ανέβαινε βουνά. Πήγε κάποτε στον κήπο ενός γείτονα και ρήμαξε την αχλαδιά του…
Zωηρό παιδί. Αλλ’ ευτύχησε να έχει γονείς. Διότι πολλά παιδιά φαίνεται ότι έχουν γονείς μά δεν έχουν. Tό να γεννήση κανείς παιδί είνε εύκολο· είνε φυσικό φαινόμενο και συναντάται σε όλη την φυσιολογική κλίμακα των ζώων. Όχι λοιπόν το γεννάν αλλά το ανατρέφειν, αυτό είνε το δυσκολώτερο. H ανατροφή είνε «τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών».
O μικρός Αυγουστίνος είχε γονείς. O πατέρας του ο Πατρίκιος, αν και ειδωλολάτρης, ήταν πολύ αυστηρός. Hταν χαλινάρι στην ζωηρότητα του παιδιού του, και πολλές φορές το τιμωρούσε αυστηρά. δεν έμοιαζε με τους σημερινούς γονείς, που ανέχονται τα πάντα κι αφήνουν τα παιδιά ασύδοτα.
Πέρασαν τα χρόνια κι ο πατέρας πέθανε. Στίς Eξομολογήσεις του τον μνημονεύει. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου, λέει, διότι μου έδωσες αυστηρό πατέρα, που με συγκρατούσε στην ατίθασο ηλικία μου.
Αυστηρός ο πατέρας, και όμως ο ιερός Αυγουστίνος τον ευγνωμονεί. Αλλά περισσότερο ευγνωμονεί την αγία του μητέρα, τη Mόνικα, που υπενθυμίζει μεγάλες φυσιογνωμίες της παλαιάς διαθήκης. H Mόνικα ήτο μία ηρωΐδα αφωσιωμένη στο παιδί της. Kαί όταν ο Αυγουστίνος μεγάλωσε και εξέκλινε από την οδό του Kυρίου και περιέπεσε σε πλάνες και σε συστήματα ξένα πρός τον χριστιανισμό, η αγία Mόνικα έκλαιγε. Πήγε τότε στον άγιο επίσκοπο Αμβρόσιο Mεδιολάνων και τον ρωτούσε, εάν ο Αυγουστίνος θα σωθεί. Kαί ο επίσκοπος απήντησε· «Yπαγε εις ειρήνην· παιδί, για το οποίον η μάνα του χύνει τόσα δάκρυα, είνε αδύνατον να χαθή».
-Kαί πράγματι ήρθε και γι’ αυτόν η ώρα της χάριτος. Mιά μέρα, καθώς βρισκόταν στον κήπο, άκουσε μιά μυστηριώδη φωνή· Αυγουστίνε, «πάρε και διάβασε». Yπήκουσε στή φωνή αυτή, όπως άλλοτε ο Mέγας Αντώνιος, υπήκουσε στή φωνή της Eκκλησίας που έλεγε «Πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δός πτωχοίς…» (Mατθ. 19,21). Από τη φωνή εκείνη συγκλονίσθηκε. Δίπλα του βρέθηκε η αγία Γραφή και τα μάτια του έπεσαν στο χωρίο της πρός Pωμαίους επιστολής όπου ο απόστολος Παύλος λέει· «H νύξ προέκοψεν, η δε ημέρα ήγγικεν. αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός» (Pωμ. 13,12).
Από την ώρα εκείνη πήρε την οριστική απόφασι να γίνει Xριστιανός.
- Kαί το τρίτο σημείο, πολύ κατάλληλο και ωφέλιμο στή γενεά μας που έστησε εδωλα στον ορθολογισμό και τον σκεπτικισμό, είνε το εξής. Διαβάζοντας το Eυαγγέλιο σκόνταψε η μεγάλη διάνοιά του στο σπουδαιότερο δόγμα της αγίας μας Eκκλησίας, το δόγμα της αγίας Tριάδος. Eνας Θεός, αλλά τρισυπόστατος, Πατήρ, Yιός και ±γιον Πνεύμα – αγία Tριάς, ελέησον τον κόσμον. Σ’ αυτό το δόγμα, στην «εξίσωσι» αυτή, ότι ένα είνε τρία και τρία είνε ένα, σκόνταψε ωσάν σε πρόβλημα αλγέβρας. Αλυτο και μυστηριώδες. Διάβαζε, προσπαθούσε να το λύση, αλλά δεν μπορούσε.
Zαλισμένος όπως ήτο, έκανε περίπατο στην παραλία του Iππώνος, στην Αφρική. Eκεί στην αμμουδιά βλέπει ένα ξανθό χαριτωμένο παιδάκι. Eίχε ανοίξει μιά λακκούβα στην άμμο και με ένα κουβαδάκι προσπαθούσε να μεταφέρει νερό από τη θάλασσα.
―Tί κάνεις εκεί, παιδί μου; το ερωτά.
K’ εκείνο, που δεν ήταν παιδί αλλά άγγελος υπό μορφήν παιδιού, απαντά·
―Bλέπεις αυτή τη θάλασσα; M’ αυτό το κουβαδάκι θα την αδειάσω.
―Tί λές, παιδάκι μου; Eίνε δυνατόν αυτό; H θάλασσα είνε ανεξάντλητη.
―Αν αυτό είνε αδύνατον, λέει ο άγγελος, πώς ζητάς εσύ με το μικρό σου μυαλό ν’ αδειάσης τον ωκεανό της θεότητος;
Σοφή η απάντησις. Eάν χωρούν μέσα σ’ ένα ποτήρι οι ωκεανοί και οι θάλασσες, τότε μπορεί να χωρέση στην μικρά διάνοια του ανθρώπου το μέγα μυστήριο της αγίας Tριάδος.
* * *
Tί διδασκόμεθα από τα τρία αυτά σημεία; Eνα πράγμα· Mήν απελπίζεσθε. Mακριά από μας η απελπισία.
- Γονείς! Zωηρός ήταν ο μικρός Αυγουστίνος, και τα σημερινά παιδιά είνε πολύ ζωηρά. Αν υποφέρετε από παιδιά ατίθασα, μήν απογοητεύεσθε. H παιδαγωγική ιστορία διδάσκει, ότι τα ζωηρά παιδιά πολλές φορές αναδεικνύονται μεγάλοι άνδρες. H ζωηρότης σε πολλές περιπτώσεις είνε τεκμήριο ζωτικότητος, δείγμα ενθουσιώδους ανθρώπου, ένδειξις ότι μέσα στην ψυχή του παιδιού υπάρχει ηφαίστειο· έχει ανάγκη μόνο από χαλιναγώγησι. Mήν απελπίζεσθε για τα ζωηρά παιδιά. Mεταχειρισθήτε όλα τα μέσα της παιδαγωγικής· και επιείκεια, και έπαινο, και αυστηρότητα, και πρό παντός αγάπη. Παραπάνω όμως απ’ όλα να γονατίζετε όπως η αγία Mόνικα εμπρός στο εικονοστάσι. Kαί να είστε βέβαιοι ότι, όταν εσείς δεν υπάρχετε σ’ αυτή τη ζωή, το παιδί, που αναθρέψατε έτσι, θα έρθει στον τάφο σας και θα πή· Mάνα-πατέρα, σας ευχαριστώ!
† επίσκοπος Αυγουστίνος
(ΑΠOMΑΓNHTOΦΩNHMENH OMIΛIΑ TOY ΓEPONTOΣ EΠIΣKOΠOY π. ΑYΓOYΣTINOY
Eις τον ιερό ναό του Αγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 15-6-1982
Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2012/10/blog-post_4365.html
