Από τον 1998 στο μοναστήρι βρίσκονται τα ιερά λείψανα της αγίας δικαίας Ματρώνας της Μόσχας.Η Αγία μακαρία Ματρώνα της Μόσχας (Ματρώνα Ντμίτριγιεβνα Νίκονοβα) γεννήθηκε το 1881 στο χωριό Σέμπινο της περιφέρειας της Τούλας. Το κορίτσι γεννήθηκε αόμματη και είχε μια διόγκωση σε σχήμα σταυρού στο στήθος της. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, το βάπτισμα της Ματρώνας συνοδευόταν από ένα θεϊκό σημάδι: κατά τη διάρκεια του μυστηρίου, όταν ο ιερέας βύθισε αυτή στην κολυμβήθρα, όλος ο ναός ξαφνικά γέμισε με ένα θαυμάσιο άρωμα.
Χωρίς σωματική όραση η Ματρώνα ήταν χαρισμένη από τον Κύριο με την πνευματική όραση – από την παιδική ηλικία κατείχε το δώρο της διορατικότητας και της θεραπείας.
Στην εφηβεία, είχε την ευκαιρία να ταξιδέψει. Η κόρη ενός τοπικού γαιοκτήμονα έπαιρνε μαζί της την Ματρώνα σε προσκυνήματα. Όταν η 14χρονη Ματρώνα ήρθε στο ναό, όπου εφημέρευε ο π. Ιωάννης του Κρονστάντ, την ονόμασε όγδοη στύλη της Ρωσίας.
Το 1925 η Ματρώνα εγκατέλειψε το σπίτι της και μετακόμισε στη Μόσχα. Διωγμένη από τους αθεϊστές, αναγκαζόταν να αλλάζει συνεχώς τον τόπο της διαμονής της, βρίσκοντας καταφύγιο στα σπίτια των πιστών.
Η αγία αγαπούσε παρα πολύ την Μόσχα, έλεγε ότι «αυτή είναι μια ιερή πόλη, η καρδιά της Ρωσίας». Ζώντας περίπου τρεις δεκαετίες στη Μόσχα, πραγματοποιούσε την υπηρεσία πνευματικής προσευχής που έσωσε πολλούς από το θάνατο και οδήγησε στη σωτηρία. Καθισμένη ή ξαπλωμένη στο κρεβάτι (σε ηλικία 17 ετών τα πόδια της παραλύθηκαν), η γερόντισσα Ματρώνα αποδεχόταν καθημερινά ανθρώπους που έρχονταν σε αυτήν για συμβουλή, θεραπεία, διδαχή και παρηγορία.
Σε μια ημέρα η Ματρώνα δεχόταν μέχρι σαράντα άτομα. Οι άνθρωποι έρχονταν με τα προβλήματα τους, τον ψυχικό και τον σωματικό τους πόνο. Δεν αρνιόταν να βοηθήσει κανέναν εκτός από εκείνους που έρχονταν με πονηρή πρόθεση. Μετά την επικοινωνία με τη Ματρώνα, οι άνθρωποι καταλάβαιναν ότι μπροστά τους βρίσκεται ένας άνθρωπος του Θεού, έβλεπαν τη δύναμη του Θεού και στρέφονταν προς την Εκκλησία, προς τα σωτήρια μυστήριά της. Η βοήθεια της ευλογημένης Ματρώνας στους ανθρώπους ήταν αφιλοκερδής.
Εξωτερικά, η ζωή της περνούσε ομοιόμορφα: κατά τη διάρκεια της ημέρας - υποδοχή κόσμου, τη νύχτα - προσευχή. Όπως και οι αρχαίοι ασκητές ποτέ δεν ξάπλωνε για ύπνο πραγματικά, αλλά μισοκοιμόταν, ξαπλωμένη στο πλευρό της, στην πυγμή. Έτσι περνούσαν τα χρόνια.
Η Ματρώνα βρήκε το τελευταίο επίγειο καταφύγιο στο σταθμό Σχόντνια κοντά στη Μόσχα (οδός Κυργάνναγια 23). Και εδώ επίσης έρχονταν οι επισκέπτες και έφερναν τις θλίψεις τους. Μόνο πριν από το θάνατό της η γερόντισσα ήδη αρκετά αδύναμη περιόρισε την υποδοχή επισκεπτών. Αλλά οι άνθρωποι έρχονταν εν πάση περιπτώσει και σε μερικούς δεν μπορούσε να αρνηθεί τη βοήθεια. Η ροή των ανθρώπων δεν σταματούσε μέχρι το θάνατό της.
Λένε ότι η ώρα του θανάτου της αποκαλύφθηκε από τον Κύριο τρεις μέρες πριν και αυτή έκανε όλες τις απαραίτητες παραγγελίες. Η γερόντισσα ζήτησε να γίνει η νεκρώσιμη ακολουθία στην εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών στην οδό Ντονσκάγια. (Εκείνη την εποχή εκεί εφημέρευε ο ιερέας Νικολάι Γκολουμπτσόφ, αγαπημένος από τους ενορίτες, ο οποίος γνώριζε και ευλαβόταν την μακαρία Ματρώνα). Αυτή δεν διέταξε να φέρνουν στεφάνια και πλαστικά λουλούδια στην κηδεία.
Μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής η μακαρία Ματρώνα εξομολογόταν και την κοινωνούσαν οι ιερείς που έρχονταν σε αυτήν. Στην ταπεινοφροσύνη της όπως και οι απλοί αμαρτωλοί άνθρωποι φοβόταν τον θάνατο και δεν έκρυβε το φόβο της από τους πιο στενούς της ανθρώπους. Πριν από το θάνατό της, ένας ιερέας ο π. Δημήτριος ήρθε να την εξομολογήσει και αυτή ανησυχούσε πολύ αν είχε διπλώσει σωστά τα χέρια της. Ο παπάς ρωτάει: «Άραγε φοβάστε και εσείς τον θάνατο;» - «Φοβάμαι».
Στις 2 Μαΐου του 1952 εκοιμήθη. Στις 3 Μαΐου, στην Λαύρα του αγίου Σεργίου γράφτηκε το όνομά της υπέρ αναπαύσεως της κεκοιμημένης μακαρίας Ματρώνας. Μεταξύ πολλών άλλων ονομάτων αυτό προσέλκυσε την προσοχή ενός εφημερεύοντος ιερομόναχου. "Ποιος έγραψε αυτό το όνομα;" Ρώτησε συγκινημένος. «Άραγε πέθανε αυτή;» (Πολλοί από τους κατοίκους της Λαύρας γνώριζαν καλά και ευλαβούσαν την Ματρώνα). Η γριά με την κόρη της που ήρθαν από τη Μόσχα, επιβεβαίωσαν: την παραμονή αυτής της ημέρας η γερόντισσα πέθανε και απόψε το φέρετρο με το σώμα της θα τεθεί στην εκκλησία της Παναγίας των Βλαχερνών στην οδο Ντονσκάγια στην Μόσχα. Έτσι οι μοναχοί της Λαύρας έμαθαν για το θάνατο της Ματρώνας και μπόρεσαν να έρθουν στην κηδεία της. Μετά την νεκρώσιμη ακολουθία την οποία τέλεσε ο π. Νικολάι Γκολουμπτσόφ, όλοι οι παρόντες πλησίαζαν και φιλούσαν τα χέρια της.
Στις 4 Μαΐου την τρίτη εβδομάδα μετά το Πάσχα σε μεγάλη συγκέντρωση κόσμου έγινε η κηδεία της μακαρίας Ματρώνας. Σύμφωνα με το θέλημά της θάφτηκε στο νεκροταφείο της μονής του αγίου Δανιήλ για να «ακούει την λειτουργία» (εκεί υπήρχε μία από τις λίγες εφημερεύουσες εκκλησίες της Μόσχας). Η κηδεία και η ταφή της μακαρίας ήταν η αρχή της δοξασμού της ανάμεσα στους ανθρώπους ως αγίας του Θεού.
Η μακαρία προέλεγε: «Μετά το θάνατό μου, λίγοι άνθρωποι θα έρχονται στον τάφο μου, μόνο οι πιο στενοί και όταν πεθάνουν, ο τάφος μου θα εγκαταλειφθεί, σπάνια θα έρθει κανείς... Αλλά μετά από πολλά χρόνια οι άνθρωποι θα μάθουν για μένα και θα έρχονται όχλοι για βοήθεια στις θλίψεις τους με αιτήματα να προσευχηθώ γι 'αυτούς μπροστά στον Κύριο Θεό, και εγώ θα βοηθάω όλους και θα ακούσω όλους».
Ακόμη πριν από το θάνατό της είπε: "Όλοι να έρχεστε σε μένα και να μου μιλάτε σαν σε ζωντανή για τις θλίψεις σας, και εγώ θα σας βλέπω, θα ακούω και θα σας βοηθάω».
Σε πάνω από τριάντα χρόνια μετά το θάνατο της γερόντισσας ο τάφος της στο νεκροταφείο της μονής του αγίου Δανιήλ έγινε ένα από τα προσκυνήματα της ορθόδοξης Μόσχας, όπου οι άνθρωποι έρχονταν από όλη τη Ρωσία και από το εξωτερικό με τα προβλήματα και τις ασθένειές τους.
Πριν από τη ανακομιδή των τιμίων λειψάνων της μακαρίας γερόντισσας Ματρώνας η ηγουμένη και οι αδελφές της μονής της αγίας Σκέπης έρχονταν συχνά στο νεκροταφείο της μονής του αγίου Δανιήλ στον τάφο της, προσεύχονταν, έκαναν Τρισάγιο και καθε φορα σε θαυμάσιο τρόπο με τις προσευχές της παρείχαν βοήθεια.
Την άνοιξη του 1998 έγινε ένας χαρούμενος και πολυαναμενόμενος γεγονός. Στις 8 Μαρτίου αποκομίσθηκαν βρέθηκαν τα τίμια λείψανα της γερόντισσας Ματρώνας και μετά την εξέταση την 1η Μαΐου του 1998 μεταφέρθηκαν στη μονή της Αγίας Σκέπης.
Στις 2 Μαΐου την ημέρα της μνήμης της μακαρίας Ματρώνας ο αρχιεπίσκοπος Αρσένιος της Ίστρας, βικάριος του Αγιωτάτου Πατριάρχη Μόσχας και Πασών των Ρωσιών τέλεσε μνημόσυνο. Η ακολουθία έγινε με μεγάλη συγκέντρωση κόσμου, οπότε όλοι οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να εισέλθουν στο ναό. Προσευχήθηκαν με δάκρυα έξω. Από την ημέρα αυτή, μια ατέλειωτη σειρά ανθρώπων που ζητούσαν την προσευχή της αγίας ερχόταν στην Ματρώνα.
Ακριβώς ένα χρόνο μετά τη ανακομιδή των τίμιων λειψάνων της μακαρίας γερόντισσας Ματρώνας στο μοναστήρι της Αγίας Σκέπης, στις 2 Μαΐου του 1999 κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του πατριάρχη Αλεξίου Β' έγινε η επίσημη αγιοποίησή της.
Τον Οκτώβριο του 2004, σύμφωνα με τον ορισμό της αρχιερατικού Συνόδου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας η αγία δικαία Ματρώνα της Μόσχας κατατάχθηκε στο αγιολόγιο όλης της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η μακαρία Ματρώνα ήταν ορθόδοξος άνθρωπος με τη βαθιά, παραδοσιακή έννοια αυτής της λέξης. Η συμπόνιά της για τους ανθρώπους, που προέρχεται από την πληρότητα μιας αγαπούσης καρδιάς, η προσευχή, σημείο σταυρού, πιστότητα στα ιερά τυπικά της Ορθόδοξης Εκκλησίας - αυτό ήταν το επίκεντρο της έντονης πνευματικής της ζωής.
Η φύση του αθλήματός της έχει τις ρίζες της στις αιώνες παραδόσεις της ευσέβειας του ρωσικού λαού. Επομένως, η βοήθεια που λαμβάνουν οι άνθρωποι, προσεύχοντας στη αγία φέρνει πνευματικούς καρπούς: οι άνθρωποι στηρίζονται στην ορθόδοξη πίστη, εκκλησιάζονται εξωτερικά και εσωτερικά, συμμετέχουν καθημερινά στην προσευχή.
Σήμερα η αγία μακαρία Ματρώνα είναι γνωστή σε δεκάδες χιλιάδες ορθοδόξους ανθρώπους. Ματρόνουσκα - έτσι την αποκαλούν πολλοί τρυφερά. Αυτή, όπως και στην επίγεια ζωή της, βοηθά τους ανθρώπους. Αυτό αισθάνονται όλοι εκείνοι που, με πίστη και αγάπη ζητούν την μεσολάβησή της ενώπιον του Κυρίου, στον οποίο η μακαρία γερόντισσα έχει μεγάλη παρρησία.
Απολυτίκιο της αγίας Ματρώνας, ήχος πλ. Α.
Ἀδιάσειστον στῦλον Ῥωσίας ὄγδοον, τὴν στερουμένην ὀμμάτων ἐκ γενετῆς, εὐλαβῶς ἀνυμνήσωμεν Ματρώναν τὴν ἀοίδιμον, ὡς σκεῦος θείων δωρεῶν καὶ ἀγάπης ἀκραιφνοῦς πρὸς πάντας ἐμπεριστάτους βοῶντες σκέδασον ζόφον παθῶν ἡμῶν φωτὶ σῆς χάριτος.
