Ενθρονίστηκε ο Πατριάρχης Αντιοχείας Ιωάννης

Συντάχθηκε από τον/την Romfea.gr

ROMFEA.GR | Με μεγαλοπρέπεια τελέστηκε σήμερα, Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2013 η ενθρόνιση του Πατριάρχη Αντιοχείας κ. ΙΩΑΝΝΗ.

Πριν την ενθρόνιση τελέστηκε Πατριαρχική Θεία Λειτουργία, ενώ στη συνέχεια σε κλίμα συγκίνησης ακολούθησε η ενθρόνιση.

Ο Πατριάρχης Αντιοχείας στον ενθρονιστήριο λόγο του, αναφέρθηκε στους νέους, τονίζοντας ότι "οι νέοι είναι ο θησαυρός μας".

Επίσης έκανε λόγω για συνεργασία με τους Μουσουλμάνους, υπογραμμίζοντας ότι πρέπει να υπάρξει από κοινού εργασία για την διατήρηση του πολιτισμού και ιστορίας.

Στον κατάμεστο Ναό του Τιμίου Σταυρού από Αρχιερείς και κληρικούς, ο Πατριάρχης Ιωάννης τόνισε: "Θα συνεχίσουμε να εργαζόμαστε για να μείνει ενωμένη η έδρα της Αντιόχειας, αλλά και να λάμπει πάντα φωτεινά".

Ο ενθρονιστήριο λόγος του Πατριάρχη:

Αγαπητοί μου και τέκνα μου

Ευχαριστούμε τον Κύριον ημών, που μας αξίωσε, κατά τους τελευταίους δύο  μήνες να γιορτάσουμε την κατά σάρκα φανέρωσή Του και συγχρόνως  τη φανέρωσή Του ως  ο ερχόμενος Θεός για τη σωτηρία μας.

Εμείς γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός αφού ολοκλήρωσε το σωτήριο έργο Του με τον θάνατό Του επί του σταυρού και την Ανάστασή Του εκ νεκρών, και αφού αναλήφθηκε, κατά σάρκα, στον ουρανό από όπου κατήλθε, και εκάθισε, εν δόξη, εκ δεξιών του Θεού Πατρός, μας έστειλε το ΄Αγιον Πνεύμα για να κατοικήσει στην καρδιά κάθε πιστού, που Το  καλεί για να του φανερώσει τον Κύριον, Ιησού Χριστό και να του θυμίζει τα λόγια Του και τη διδασκαλία Του .

Το ΄Αγιον Πνεύμα φανερώνει το Χριστό πρώτον στην Εκκλησία, που είναι το σώμα Του και την ήθελεν  μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων . (προς Εφεσ.5.27) .

Το Άγιον Πνεύμα καθιστά τον πιστό παρόντα στην εκκλησία, στους λόγους του ευαγγελίου, στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου με τη Θεία Ευχαριστία, στη συνάντηση με τους αδελφούς του, τους συγκεντρωμένους στο όνομα του Κυρίου, αλλά και σε κάθε άνθρωπο, ειδικά στον πτωχό, στον περιπλανώμενο, που συγκατατέθηκε να κατοικήσει σ΄αύτόν.

Επίσης   φανερώνεται  σε κάθε χώρο, όπου φυσά το Πνεύμα και είναι παρόν, αλλά μη φανερόν σ΄όλες τις παιδείες και τις θρησκείες .

Ο Εμμανουήλ  είναι πάντα παρών ανάμεσά μας, έτοιμος να μας συναντήσει, χαίρεται για τη χαρά μας, ευφραίνεται για την αγιότητά μας και  δακρύζει μαζί μας στις λύπες μας και στις συμφορές μας . Δακρύζει επίσης κάθε φορά που, λόγω αμελείας,  ποιμένων και ποιμνίου  δεν ζούμε σύμφωνα με τις διδασκαλίες Του και κάθε φορά που οι αμαρτίες μας σκεπάζουν  το αιματωμένο και ένδοξο πρόσωπό Του και εμποδίζουν τον κόσμο να Τον συναντήσει στην εκκλησία Του μέσω ημών.

Ελάτε, αγαπητοί αδελφοί, κατά την ευλογημένη τούτη μέρα, κατά την οποία  ανατίθεται σε μένα ο σταυρός της ποιμαντορίας αυτής της ένδοξης και ιστορικής  εκκλησίας της Αντιοχείας, να συσπειρωθούμε και να συνεργαστούμε για την ανάδειξη του μεγαλείου της και του βίου της .Τούτο επιτυγχάνεται, κατά πρώτον, με την υπακοή μας στον Ιησού Χριστό, όπως αναφέρουμε κάθε μέρα στις προσευχές μας . ( Δίδαξον με του ποιείν το θέλημά σου, ότι συ εί ο Θεός μου ).

Ο Θεός δεν ικανοποιείται όταν βλέπει ότι, η ενότητα που ήθελε ανάμεσα στο λαό Του, να κλονίζεται και ο λαός Του διαιρείται σε ομάδες . Εμείς, όλοι μαζί, αποτελούμε το χαρισματικό λαό του Θεού, ένα αγιασμένο έθνος, βασιλικό ιερατείο . Κάθε ένας από μας θέτει στη διακονία των άλλων τα χαρίσματα που του δόθηκαν από το ΄Αγιο Πνεύμα .

Ο ποιμένας είναι ο πρώτος διάκονος, που αγωνίζεται για τη διακονία των μελών του πμοιμνίου του, καλώντας τον κάθε ένα με το όνομά του, όπως ο μοναδικός καλός  ποιμένας, ο οποίος θυσίασε τον εαυτόν του χάριν των αγαπημένων του . Ο ποιμένας δεν διατάζει ως έχων εξουσία ( Ιγνάτιος Αντιοχείας , προς  Έφεσ 3.1 ) . 

Ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας, ένας από τους πρώτους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας της Αντιοχείας,  στην επιστολή προς Εφεσίους  διδάσκει την αυταπάρνηση, την αγάπη και την επί του σταυρού ύψωση με τη θέλησή του κατά το παράδειγμα του Δασκάλου.

Καλείται να παρατηρεί τα χαρίσματα των τέκνων του ποιμνίου του και να φροντίζει για την ανάπτυξή τους . Καλεί έκαστο να συμβάλλει στο έργο της Βασιλείας που αρχίζει   σ΄αυτή τη γη στην εκκλησία.

Το ποίμνιο πρέπει να διαθέτει όλες τις δυνατότητές του στην υπηρεσία της εκκλησίας, η οποία είναι η πραγματική μας μητέρα, αυτή η συμμετοχή πρέπει να πραγματοποιείται χωρίς επίδειξη ανωτερότητας και μεγαλείου, αλλά προς ανάδειξη του προσώπου του Χριστού υπό την επίβλεψη του επισκόπου, ο οποίος κηρύττει πάντα την αγάπη και την αλληλοβοήθεια.

Είς γαρ έστι υμών ο διδάσκαλος, ο Χριστός , πάντες δε υμείς αδελφοί έστε  (Ματθ. 23.8) .  Ελάτε, λοιπόν, να ενεργοποιήσουμε αυτή την αδελφοσύνη με τον αμοιβαίο σεβασμό και με άρνηση του εγωισμού μας, για να γίνουμε εικόνα του Θεού, που μας αγάπησε μέχρι θανάτου .

Δεν ευχαριστεί τον Κύριο να βλέπει την εκκλησία Του, η οποία καλείται να μεριμνά για όλους , να μη φροντίζει επαρκώς τους πτωχούς, αυτούς τους μικρούς που αγάπησε, και να μην έχει αυτούς ως σκοπόν των δραστηριοτήτων της και των ιδρυμάτων της.

Ο Χριστός δεν θέλει να υποφέρει ο πτωχός, ειδικά όταν δεν μας λείπουν οι ικανότητες και το χρήμα .  Γιατί δεν εισακούουμε τα λόγια   του Ιωάννου του Χρυσοστόμου ; Αυτού του μεγάλου ποιμένα, ο οποίος ξεκίνησε από την Αντιόχεια και δίδαξε « Αυτό που έχεις, δεν σου ανήκει, ανήκει στους άλλους, είναι δικό σου και του πλησίον σου, όπως είναι ο ήλιος και ο αέρας  » (ομιλ . 20  επιστ. β  Κορινθ)  .

Ο  Χριστός πάσχει, όταν βλέπει πολλά από τα τέκνα μας , ειδικά τους νέους να περιπλανώνται, να απομακρύνονται από την εκκλησία ή να βουλιάζουν σε μια  αποπνικτική αδιαφορία. Καθήκον μας να έχουμε ως πρώτο έργο μας, την επιστροφή τους στο Χριστό και να χαιρόμαστε για την επιστροφή του άσωτου αδελφού και να τον καλέσουμε να λάβει την πρέπουσα θέση του στο έργο της εκκλησίας . Γιατί, άραγε, δεν ερευνούμε σοβαρώς τα πραγματικά αίτια της μετανάστευσης των νέων;

Γιατί δεν αναμορφώνουμε τα μέσα ποιμαντορίας μας και να τους μιλήσουμε για να τους πείσουμε, όχι με λόγια, αλλά με λειτουγική αναγέννηση και διδακαλία, που επαναφέρει το γνήσιο στην παράδοση μας και αποβάλλει τις αμφιβολίες σε μερικές ενασχολήσεις μας ; Πρέπει να κάνουμε  ό,τι  είναι δυνατόν για να τους βοηθήσουμε να  εισέλθουν στα βάθη της επνευσμένης λειτουργίας μας και να τους δείξουμε ότι, θα τους ανοίξει πολλούς τομείς για να μπουν στην καρδιά του Θεού και των αδελφών τους .  Έχουμε ενώπιον μας ένα πολύ μεγάλο έργο για την ανανέωση των μέσων ποιμαντορίας μας, των προγραμμάτων και των συστημάτων της παιδείας μας . ΄ Ενα τέτοιο έργο απαιτεί τη συμβολή του ιερέως, του μοναχού,της μοναχής και του λαϊκού, και πρέπει να στηρίζεται στις γνώσεις του θεολόγου, του ειδικού σε θέματα παιδείας καθώς και σε εκείνους που εργάζονται στους τομείς της ποιμαντορίας και του κοινωνικού έργου .           

Μάλιστα, οι νέοι και οι νέες είναι ο πλούτος της εκκλησίας μας . Είναι οι πρεσβευτές της στον κόσμο, που μεταβάλλεται με υπερβολική ταχύτητα. Θέλουμε να πάρουν σοβαρά το ρόλο των πρεσβευτών και να γνωρίζουν ότι όλη η εκκλησία έχει ανάγκη από την ορμή  τους και τη συνέπεια στις πράξεις τους, πράγμα το οποίο γνωρίζουν καλύτερα παντός άλλου, διότι αφοσιώνονται στο στόχο, στον οποίον αποβλέπουν . Πρέπει να τους βοηθήσουμε να γνωρίσουν την ειδιαίτερη θέση που έχουν στην εκκλησία του Χριστού, ο οποίος αγάπησε τον πλούσιο νέο και λυπήθηκε για την άρνησή του.

Οι νέοι είναι πλούσιοι με τη νεότητά τους, τον ενθουσιασμό τους, την ορμή τους και με τα πολλά χαρίσματα, που τους δίνει ο Θεός . Εμείς τους έχουμε ανάγκη και τους προτρέπουμε πάντα, με την αγάπη μας, να εργάζονται στην εκκλησία και να θεωρούν τους εαυτούς τους υπεύθυνους και γι΄αυτή . Να συνεργάζονται με όλους τους αδελφούς, ειδικά με εκείνους, που κλήθηκαν από το Θεό να εξαγρυπνούν για τη φροντίδα των πιστών.

Αν τους αγαπήσουμε όπως αγαπιέται ο Χριστός, τότε δημιουργείται σχέση αδελφοσύνης, εκτίμησης και αμοιβαίου σεβασμού και εξαλείφεται κάθε αντίθεση μεταξύ υπακοής και εξουσίας και ζουν όλοι ως μέλη μιας οικογένειας, υπακούουν σε εκείνο που υπακούει  το  Χριστό . Τότε η εξουσία γίνεται υπακοή και η υπακοή εξουσία αγάπης.

Εκείνο, που δεν ικανοποιεί τον Θεό είναι η προσκόλλησή μας στο γράμμα, αδρανείς σ΄αυτό χωρίς πνεύμα ή ζωή . Η εκκλησία είναι ζωντανή με το ΄Αγιο Πνεύμα . Με Αυτό προσαρμόστηκε διά μέσου των αιώνων . Η παράδοση της εκκλησίας δεν είναι κάτι που βρίσκεται σε στερεή μορφή και που επαναλαμβάνεται χωρίς επίγνωση .   Είναι μέσον σωτηρίας και κατανόησης του Θείου Μυστηρίου .

Ζούμε σε μια εποχή, που αρνείται κάθε παράδοση και αυτό  επιδρά αρνητικά στους νέους μας . Η εκκλησία μας συμβαδίζει πάντα με κάθε εποχή, διότι ο Χριστός την ήθελε μάρτυρά Του σε όλες τις εποχές . Για να συμβαδίσουμε με την εποχή μας πρέπει πρώτα να αφαιρέσουμε τη σκόνη, που έχει κατακαθίσει στην παράδοσή μας εξ αιτίας των αμαρτιών μας και της παρέλευσης των εποχών  και να εργαστούμε για την επιστροφή του γνησίου με όλα του τα στοιχεία .

Η νεότητα είναι μια χάρις που μας καλεί να ανανεώσουμε τα στοιχεία της πραγματικής μας λατρείας και διδασκαλίας, και να διακρίνουμε μεταξύ της Ιεράς Παράδοσης και των, χωρίς ουσία, παραδόσεων,που πολλές φορές σχετίζονται με αυτήν και μας απασχολούν και λησμονούμε τη ζωή ,που πηγάζει από αυτήν .

Η μαρτυρία της εκκλησίας στην εποχή μας απαιτεί να διακρίνουμε τα πολλά χαρίσματα της νεολαίας και να τα αξιοποιήσουμε για την προσέλκυση του λαού μας, που διαρκώς προσαρμόζεται με την παιδεία των νέων, η οποία κυριαρχεί στον κόσμο .  Η εκκλησία μας δεν πρέπει να φοβάται τη χρήση των σύγχρονων μέσων για τον εκσυγχρονισμό του έργου της και τη δημιουργία γεφυρών προς το λαό της με τρόπους και λόγους κατανοητούς .

Αυτό έπραξαν οι ΄Αγιοι Πατέρες της εκκλησίας που χρησιμοποίησαν την ελληνική φιλοσοφία, η οποία κυριαρχούσε στην εποχή τους, για να μεταδώσουν το ευαγγέλιο και τη διδασκαλία του στους ανθρώπους σε γλώσσα κατανοητή .  Πρέπει να ακολουθούμε το παράδειγμά τους, αν θέλουμε να είμαστε πιστοί στη διάδοση της αποστολής μας .  Θα είμαστε πιστοί όταν η ζωή του Χριστού θα έχει σφυγμό, που θα αντανακλάται στα πρόσωπά μας, στη λατρεία μας και σε όλη την εκκλησία μας , για να βρουν οι άνθρωποι το δρόμο της σωτηρίας .

Είναι δυνατόν να μη χρησιμοποιούμε όλα τα οπτικά και τα ακουστικά μέσα και το ιντερνέτ για να εκσυγχρονίσουμε την παιδεία μας.

Υπάρχουν παρά πολλά παραδείγματα, που δεν χρειάζεται τώρα να αναφερθούν, και ζητούμε από τους νέους μας να μας τα υποδείξουν. Τέλος  δεν είναι δυνατό να πραγματοποιηθεί η ανανέωση μόνο με τον εκσυγχρονισμό των κειμένων για να είναι κατανοητά με τη γλώσσα του σημερινού ανθρώπου, αλλά πρέπει να επιτευχθεί με την ανανέωση της ανθρώπινης ψυχής και των αντιλήψεών της και να πλησιάζει το πρόσωπο του Χριστού.

Τότε πραγματοποιείται η αλληλοεπίδραση του ανθρώπινου εκσυγχρονισμού με την ανθρώπινη καρδιά και επιτυγχάνεται η σωτηρία του ανθρώπου.

Περιττό να αναφέρουμε ότι, ο Κύριος λυπάται βλέποντας τη βία και το φόνο να κυριαρχούν ανάμεσά μας, όπως συμβαίνει τώρα, κατά την εποχή που διανύουμε, στην αγαπημένη μας Συρία . ΄Εχουμε πολλούς αδελφούς που, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την πατρίδα τους και δεν έχουν ούτε εργασία, ούτε προστάτες . Η αγάπη είναι εχθρός του θανάτου και της βίας από όπου και αν προέρχεται.

Πρέπει να θεωρηθεί το πρόβλημα αυτών των κατατρεγμένων ανθρώπων ως δικό μας πρόβλημα και να βοηθήσουμε εκείνους, που υποφέρουν συνεπεία αυτών των συνθηκών, και να απευθυνθούμε σ΄αυτούς με πνεύμα αγάπης.

΄Αραγε επράξαμε ό,τι είναι απαραίτητο για την ανακούφιση αυτών των ανθρώπων ; Ο Ιησούς Χριστός συμπάσχει με τον καθένα εξ αυτών . Μήπως πρέπει να κατευθυνθούμε σε Αυτόν μέσω αυτών των ανθρώπων ; Χρέος μας να τους βοηθήσουμε διαθέτοντας μέρος της περιουσίας μας, ως οικονόμοι του θείου έργου, καθώς αναφέρει ένας μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας της  Αντιοχείας, ο Μάξιμος ο ομολογητής .  Έχουμε καθήκον να σηκώσουμε το σταυρό της πατρίδας μας και να προσευχόμαστε για την επικράτηση  της συμφιλίωσης, της αδελφοσύνης, της ειρήνης και της δικαιοσύνης στη χώρα μας, καταδικάζοντας απεριφράστως κάθε βία και μίσος.

Ο Χριστός λυπάται, βλέποντας μερικούς από μας, ποιμένες και ποίμνιο, να συμπερφερόμαστε μακριά από το πνεύμα του ευαγγελίου με τρόπο ώστε να αποτελούμε σκάνδαλο σε πολλούς, αντί να τους καθοδηγήσουμε κοντά στο Χριστό, να αφομιώσουν τη διδασκαλία Του και να μοιάσουν μ΄ Αυτόν . Πρέπει λοιπόν να μετανοήσουμε ως άτομα και ως ομάδες και να καταφύγουμε στο Θεό , εκτελώντας το θέλημά Του για να τύχουμε τη συγχώρηση . ΄Οποιος επιθυμεί το Θεό, καταφεύγει σ΄Αυτόν, βλέπει το Θεό μέσα του, διότι ο Θεός είναι παρών σ΄ όλα τα δημιουργήματά του, όπως αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός .

Εδώ εμφανίζεται η σπουδαιότητα της σωστής κατάρτισης για το μυστήριο της ιεροσύνης και πόσον είναι απαραίτητη η φροντίδα για την ύπαρξη καλών ποιμένων σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, οι οποίοι θα είναι εργατικοί και αφοσιωμένοι στην υψηλή αποστολή της ιεροσύνης.

Οι κληρικοί πρέπει να ασχολούνται με τα έργα της εκκλησίας και να φροντίζουν για την επέκτασή τους όπως μας καλεί ο Θεός. Δια τούτο, καλώ τους νέους να ενταχθούν στο έργο της εκκλησίας με ταπεινότητα και μεγάλη αγάπη, ενθυμούμενοι τα λόγια του Κυρίου προς τον Πέτρο «Αγαπάς με, ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιωάν. 21.15).

Εμείς για να βοηθήσουμε τους ιερείς στην επιτυχία του έργου τους, πρέπει να τους περιθάλπτουμε και να τους εφοδιάζουμε με ό,τι είναι απαραίτητο και αποτελεσματικό στην άσκηση του λειτουργήματός τους. Πρέπει, επίσης, να τους εξασφαλίσουμε μία άνετη διαβίωση και να μην ξεχάσουμε τον βασικό ρόλο της κοινότητας σ΄αυτόν τον τομέα.

Ο μοναχισμός παίζει σημαντικό ρόλο στην αναζωογόνηση της πνευματικής ζωής και της εκκλησιαστικής αναγέννησης. Σ΄αυτές τις πνευματικές οάσεις, εννοώ τα μοναστήρια, που κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια απέκτησαν ξανά τη θέση τους στο Πατριαρχείο μας, το οποίο γνώρισε μεγάλη ακμή του μοναχισμού κατά τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Εχουμε ανάγκη από μοναστήρια, όπου τα μέλη τους ζουν ως αδέλφια την κοινή προσευχή, τον κοινό πνευματικό αγώνα στο έργο τους. Μας μνημονεύουν στις προσευχές τους και είμαστε βέβαιοι ότι οι προσευχές τους προστατεύουν όλο τον κόσμο και ενδυναμώνουν το έργο της εκκλησίας.

Ο Ιησούς Χριστός θέλει να διέπονται οι σχέσεις μας από πνεύμα αξιοπρέπειας, τάξης και σύνεσης.

Να σεβόμαστε τους νόμους μας, τους κανόνες μας και να φροντίζουμε για την εφαρμογή τους, τον εκγυγχρονισμό τους όταν το επιβάλλουν οι ανάγκες και να άρουμε, όπου χρειάζεται, τα κωλύματα που εμποδίζουν την εφαρμογή τους , διότι οι κανόνες δεν είναι  μια στεγνή νομοθεσία, αλλά είναι έκφραση της ζωής της εκκλησίας υπό τον Κύριό της . Πρέπει επίσης να φροντίζουμε τα ιδρύματα της εκκλησίας μας,  που δημιουργήθηκαν με τη χάρη του Θεού από τους ιερούς προκατόχους μας, ώστε να αντιμετωπίζουν επιτυχώς όλες τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου της κατανάλωσης . 

Έχουμε την υποχρέωση να αντλούμε από την πνευματική μας παράδοση ό,τι διευκολύνει την προσαρμογή μας σ ΄αυτόν τον κόσμο και συγχρόνως να εφοδιάζουμε τη νεολαία μας με τα απαραίτητα μέσα, ώστε να προσαρμόζεται χωρίς φόβο και δισταγμό και να αντιμετωπίζει επιτυχώς τις αρνητικές του προκλήσεις . Τα ιδρύματα της εκκλησίας, παρά τη σπουδαιότητα του μορφωτικού και κοινωνικού τους ρόλου στην διακονία των τέκνων του Θεού, δεν έχουν λόγο ύπαρξης, αν δεν είναι μάρτυρες του Χριστού και κήρυκες της διδασκαλίας Του με τα δικά τους  μέσα .
Ο Χριστός ήθελε την εκκλησία του να είναι το φως του κόσμου . Το φως   δεν τίθεται κάτω από το μόδιον, αλλά πρέπει να φέγγει στα μυαλά και στις καρδιές των συνανθρώπων μας . Πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες μας τις δυνάμεις και να έχουμε ως σκοπό τη διακονία της Αντιοχειανής μας Εκκλησίας για να φωτίζει το υπέρλαμπρο φως του Αποστολικού μας θρόνου δια μέσου της ιστορίας.

Εδώ δεν πρέπει να ξεχάσουμε τη συμβολή και το μεγάλο ρόλο της Θεολογικής Σχολής του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού και του Πενεπιστημίου της Ορθόδοξης  Εκκλησίας μας, του Πανεπιστημίου του Μπαλαμάντ, στην ανανέωση των οραμάτων στο ποιμαντορικό μας έργο και στη βοήθεια που προσφέρουν για την άρθρωση σωστού λόγου στην αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων που συναντά η γενεά μας.

Το ίδιο ισχύει για όλα τα εκπαιδευτικά, ανθρωπιστικά και άλλα ιδρύματα της εκκλησίας μας .

Ο Θεός χαίρεται όταν εμείς, ποιμένες και ποίμνιο, εργαζόμαστε για τη σύσφιγξη της ενότητας των Ορθοδόξων Εκκλησιών στην πορεία τους προς την μελλοντική μεγάλη Αγία  Σύνοδο, η οποία θα αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, που εμποδίζουν την καθολικότητά της . Εδώ δεν ξεχνούμε  τον βασικό ρόλο σ΄αυτόν τον τομέα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, του Οικουμενικού Πατριαρχείου .

Η Εκκλησία της Αντιοχείας θα παραμένει μια γέφυρα, που ενώνει τους πάντες, υποστηρίζοντας κάθε απόφαση που λαμβάνεται παμψηφεί από τις Εκκλησίες . Πάντα θα εργάζεται για την εύρεση των λύσεων, που θα εξασφαλίζουν την ανάδειξη μόνο του προσώπου του Χριστού στην εκκλησία Του, για τη σωτηρία του κόσμου μακριά από κάθε  επίγεια δόξα .

Αναμφίβολα, ο Ιησούς Χριστός δακρύζει βλέποντας το χριστιανικό κόσμο χωρισμένο και διηρημένο και το οικουμενικό έργο να παρουσάζει αδράνεια τα τελευταία χρόνια.

Πρέπει λοιπόν να προσευχόμαστε μαζί Του και με όλους τους πιστούς για να γίνουμε ένας (Ιωαν 17.1) . Να κατανοήσουμε ότι αυτή η  ενότητα είναι ένας απαραίτητος  όρος για να πιστέψει ο κόσμος (Ιωαν.17.21) . Η απομάκρυνση των ανθρώπων από την πίστη, η αδιαφορία τους για την αγάπη του Θεού και η στροφή της ελπίδας τους μόνο προς τον άνθρωπο μακριά από το Θεό, ο οποίος τον έπλασε  κατ΄εικόνα Του και τον κάλεσε καθ΄ ομοίωση Του για να γίνει, κατά χάρη, Θεός . Όλα αυτά, συν τοις άλλοις, είναι σημεία που μας προτρέπουν να εργαζόμαστε αόκνως για την ενότητα των εκκλησιών, Ανατολικής και Δυτικής, την πρακτική  συνεργασία μεταξύ των πνευματικών τέκνων τους στους τομείς του ποιμαντορικού λειτουργήματος και να ενθαρρύνουμε το διάλογο για να γνωρίσουμε αλλήλους .

Πρέπει να λάβουμε τολμηρές προφητικές πρωτοβουλίες, ώστε να μας αξιώσει ο Θεός να κοινωνούμε από το ίδιο Ποτήριον σύμφωνα με το θέλημά Του .   Τότε θα είμαστε σε θέση να απαντήσουμε σ΄όποιον μας ρωτήσει για την πίστη μας , ΄Ερχου και ίδε (Ιωαν.1. 46) και να ματυρήσεις πως η μεταξύ μας αγάπη πηγάζει  από την αγάπη μας προς Εκείνον, ο οποίος πρώτος μας αγάπησε και θυσίασε τον Εαυτόν Του για μας.

Ο Θεός δεν ικανοποιείται όταν βλέπει ότι, η αρμονική κοινή διαβίωση μας με τους μη χριστιανούς, με τους οποίους  μοιραζόμαστε τον βίο στην ίδια πατρίδα διαλύεται για πολλούς και ποικίλους λόγους, πολιτικούς ή η καταφυγή σε θρησκευτικές ακρότητες, εκ μέρους μας και εκ μέρους τους, που δεν έχουν καμία σχέση με τη θρησκεία .

Η αγάπη δεν γνωρίζει το φόβο και την εχθρότητα ( η αγάπη μακροθυμεί.......χρηστεύεται.......... ού  ζηλοί.......η αγάπη ού περπερεύεται....... ού λογίζεται το κακόν........... ού χαίρει επί αδικία ( Α΄.Κορινθ. 13.4) . Η αγάπη είναι το σύμβολό μας και το όπλο μας . Εμείς οι Αντιοχείς είμαστε μια Ανατολική Εκκλησία που έχει τις ρίζες της πολύ βαθιά στην περιοχή μας και στην Αραβική Ανατολή . Εμείς μαζί με τους αδελφούς μας μουσλουμάνους είμαστε τέκνα αυτής της γης, στην οποίαν ήθελε ο Θεός να είμαστε μάρτυρες του Αγίου Ονόματος Του .

Πρέπει να παραμείνουμε εδώ, να ενισχύσουμε την κοινή διαβίωση και να αποδοκιμάσουμε το μίσος, το φόβο και την υπεροψία . Αγαπητοί μου Μουσλουμάνοι, εμείς και σεις δεν είμαστε μόνο συνέταιροι στη γη και στο μέλλον, εμείς μαζί κτίσαμε τον πολιτισμό αυτών των χωρών, έχουμε κοινή παιδεία και ιστορία . Δια τούτο πρέπει να διαφυλάξουμε μαζί αυτή τη πολύτιμη παρακαταθήκη . Εμείς λατρεύουμε μαζί τον ΄Ενα και μοναδικό Θεό. Τον αληθινό Θεό, που είναι το φως του ουρανού και της γης .

Είμαστε μια εκκλησία και δεν είμαστε μια από τις πολλές κοινότητες . Η εκκλησία περιλαμβάνει την κοινότητα και δεν την απαρνείται . Η εκκλησία δεν είναι μια κοινότητα που το έργο της περιορίζεται στα ενδιαφέροντά της μόνο. Ο Κύριός μας,  μας ζήτησε  να αγαπάμε τους πάντες και να φροντίζουμε για το καλό του συνόλου.

Τούτο δεν σημαίνει να μη ασχολούμαστε με τα θέματα αυτών των ανθρώπων,  που αποτελούν τον κοινωνικό ιστό της εκκλησίας μας . Πρέπει να εργαζόμαστε με ευαγγελικό πνεύμα, ανοικτό σ΄όλους και να προσευχόμαστε αδιαλείπτως για όλους για να τους οδηγήσουμε προς τον Κύριον ( Ιγνάτιος Αντιοχείας) . Πρέπει να τους ακούμε και να ασχολούμαστε με τα προβλήματά τους και να συμβάλλουμε στην επίλυση τους.

Γνωρίζουμε ότι, πολλοί εξ αυτών, φοβούμενοι το μέλλον, μεταναστεύουν αναζητώντας πηγές βιοπορισμού . Αυτά τα θέματα έχουν προτεραιότητα στο έργο της εκκλησίας, η οποία καλείται να τα αντιμετωπίσει με κάθε σοβαρότητα χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες της, την περιουσία της και τους πόρους της για να τους βοηθήσει να μη εγκαταλείψουν τις εστίες τους .

Για εκείνους όμως που  μεταναστεύουν ή πρόκειται να μετανεστέψουν πρέπει η εκκλησία να βρεί τους αποτελεσματικούς τρόπους δια τη ποιμαντορία τους στις χώρες της διασποράς, μέσω των Μητροπόλεων  του Πατριαρχείου Αντιοχείας, που βρίσκονται στη διασπορά . Πρέπει να τους καλούμε πάντα και με επιμονή, όπου και αν βρίσκονται, να μιμούνται το Χριστό, όπως  αυτός μιμούνταν  το Θεό ( Ιγνάτιος Αντιοχείας – επιστολή προς Φιλαδέφεια 7 .2) .Να τους υπενθυμίζουμε ότι, όλοι τους είναι συνοδοιπόροι και θεοφόροι  ( Ιγνάτιος Αντιοχείας . επιστολή προς Έφεσο 9.2), διότι χωρίς τον Θεόν και την επιστροφή σ΄Αυτόν με ταπεινότητα και καρδία συντετριμμένη είναι ανώφελη η ανθρώπινη κοινωνία και δεν έχει ούτε παρόν ούτε μέλλον .

Αγαπητοί αδελφοί, αγαπητά μου τέκνα,

Κοινό σκοπό έχουμε να ικανοποιήσουμε τον Κύριο . Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση, στην οποία σας καλώ μαζί με τους συντρόφους μου  στη διακονία, τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας, τους Μητροπολίτες μας, στην πατρίδα και στη διασπορά και με όλα τα τέκνα της Εκκλησίας .  Το Πατριαρχείο Αντιοχείας είναι ένα και έτσι θα παραμείνει .

Το φως του θα ακτινοβολεί και θα λάμπει διαρκώς περισσότερο . Κάθε Μητρόπολη δεν περιορίζεται στον εαυτόν της, αλλά συνεργάζεται στενώς με τις άλλες αδελφές Μητροπόλεις . Θα είναι ανοικτές σ΄όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίς , στις αδελφές Χριστιανικές Εκκλησίες και σ΄όλους τους ανθρώπους καλής θελήσεως . Ο σκοπός του Πατριαρχείου μας είναι να μην εντροπιάσουμε τον Ιησού Χριστό, γι΄αυτό να με βοηθήσετε ώστε όλοι μαζί, να συνεργαστούμε με αγάπη και ενότητα για την επίτευξη αυτού του σκοπού. 

΄Ετσι θα λάμπει  το φως του Κυρίου στην Εκκλησία μας και στα πρόσωπά μας , θα είμαστε σημείο ειρήνης και αδελφοσύνης  και θα δώσουμε ένα ζωντανό παράδειγμα στον κόσμο που ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής .

Εμείς γνωρίζουμε ότι αυτός είναι ο σκοπός μας, αλλά πολλές φορές , ο σκοπός αυτός κρύβεται πίσω από τα πάθη μας και τις αμαρτίες μας . Καλώ, με ταπεινότητα και πνεύμα αδελφοσύνης, όλες τις Μητροπόλεις να συστρατευτούν για να διώξουν τη σκόνη που σκεπάζει  το πολύτιμο διαμάντι που έχουμε .

Έτσι με τη συνεργασία όλων μας και τη συμμετοχή μας στη διακονία θα είμαστε μάρτυρες του Κυρίου μας, του μοναδικού Θεού μας, ο οποίος μας εξαγόρασε με το τίμιο αίμα Του και επιθυμεί να ξαναποκτήσει η Εκκλησία της Αντιοχείας, όπου οι οπαδοί Του κλήθηκαν το πρώτον Χριστιανοί, το πρωτοπόρο ρόλο της, που είχε στην ιστορία.

Τέλος, επιθυμώ να εκφράσω τις θερμές μου ευχαριστίες, και εξ ονόματος των μελών της Ιεράς Συνόδου, στο λαό και στους κυβερνήτες της Συρίας και του Λιβάνου, διαβεβαιώνοντας αυτούς ότι, κάθε πάθημα αυτών των χωρών είναι και δικό μας πάθημα και μας χτυπάει στην καρδιά.

Παρακαλώ το Θεό να απομακρύνει κάθε κακό, βία και καταστροφή και να οδηγήσει τις χώρες μας στο δρόμο της ειρήνης και της ευημερίας .